 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Późniejsza praca |
Kustosz Muzeum |
| Odznaczenia | |
    
| |
Tadeusz Bednarczyk pseudonim „Bednarz”, „Tadeusz” (ur. 28 sierpnia 1913[1] w Warszawie, zm. 2002 tamże) – polski działacz katolicko-narodowy[2], pułkownik WP[3], autor książek o tematyce historycznej, z wykształcenia ekonomista.
W 1936 roku ukończył studia ekonomiczne w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Pracował jako urzędnik w Grodzkiej Izbie Skarbowej, równolegle prowadząc zakład szewski[3].
Podobno w czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem Organizacji Wojskowej, a następnie Armii Krajowej[4]; pracował w getcie warszawskim do wybuchu powstania jako przedstawiciel Urzędu Skarbowego, pełniąc jednocześnie funkcję koordynatora Korpusu Bezpieczeństwa oraz AK do pomocy dla powstających konspiracyjnych wojskowych oddziałów żydowskich; za jego pośrednictwem Korpus Bezpieczeństwa miał przekazywać broń dla Żydowskiego Związku Wojskowego[5]; brał też podobno udział w powstaniu warszawskim.
Większość tych informacji jest kwestionowana przez historyków[3].
Po zakończeniu działań wojennych został zatrudniony w Szefostwie Służby Zdrowia MBP. Był kwatermistrzem Centralnego Szpitala Departamentu III, a następnie kierował sanatoriami i domami wypoczynkowymi w Zatrzebiu, Bierutowicach i Kudowie-Zdroju. W 1946 roku został dyscyplinarnie zwolniony, co miało związek ze znęcaniem się nad niemieckimi pracownikami[3]. W 1950 roku został zatrzymany przez UB, a następnie skazany na karę 1,5 roku pozbawienia wolności za próbę pomocy w nielegalnym przekroczeniu granicy brytyjskiemu dyplomacie i wymianę obcej waluty[3]. W 1962 roku na zasadzie dobrowolności został pozyskany jako tajny współpracownik Służby Bezpieczeństwa, równocześnie był od 1973 roku inwigilowany przez tę służbę[3].
Był organizatorem i kustoszem Muzeum gen. Władysława Sikorskiego w Warszawie[6]. W latach 70. zaangażował się w działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[3]. W 1981 roku współtworzył Zjednoczenie Patriotyczne „Grunwald”. Publikował w tygodniku „Rzeczywistość”. Po 1991 roku związał się z partią Przymierze Samoobrona, którą m.in. wspierał w kampanii wyborczej[2]. Był współwydawcą i publicystą „Tygodnika Ojczyzna”.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
