Urodził się w Pniowie koło Nadwórnej na Pokuciu, ojciec Karol był rolnikiem. Gimnazjum ukończył w 1901 w Stanisławowie, a w latach 1902–1906 studiował historię na lwowskimUniwersytecie Franciszkańskim, potem (do 1907) kontynuował studia w Berlinie. W 1906 na Uniwersytecie Franciszkańskim uzyskał stopień doktora praw. Kierownikiem jego seminarium był Bronisław Dembiński, a promotorem Ludwik Finkel. Tematem rozprawy była Kandydatura Jana Albrechta Hohenzollerna na biskupstwo płockie 1522–1523. Habilitację uzyskał w 1913 na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie rozprawy Zygmunt August, Wielki Książę Litwy do r. 1548.
2 października 1929 otrzymał nominację prezydenta na profesora zwyczajnego Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, ale nie przyjął jej, ponieważ senat uczelni zaprotestował przeciwko pomijaniu kolejności awansów. Ostatecznie tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1931 jako profesor tytularny. W latach 1931–1936 kierownik Katedry Historii Europy Wschodniej USB. W latach 1936–1939 kierownik Katedry Historii Polski. W grudniu 1936 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego historii Polski na Wydziale HumanistycznymUniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[3].
W latach 1938–1939 zasiadał w Senacie Rzeczypospolitej Polskiej, wybrany z województwa lwowskiego, przewodniczący komisji oświatowej, członek komisji spraw zagranicznych Senatu. Na początku 1937 został wyznaczony na szefa tworzącego się Obozu Zjednoczenia Narodowego na województwo lwowskiego[4] i następnie od tego roku przewodniczył okręgowi lwowskiemu ONZ[5][6]. Po reorganizacji struktur w lutym 1938 wyznaczony przewodniczącym okręgu lwowskiego OZN[7]. W styczniu 1939 ustąpił z funkcji prezesa okręgu OZN (jego miejsce zajął Bronisław Wojciechowski)[8].
13 sierpnia 1946 Bolesław Bierut, jako prezydent KRN, mianował na wniosek ministra oświaty pierwszy skład profesorów Uniwersytetu Mikołaja Kopernika z Ludwikiem Kolankowskim jako rektorem. Stanowisko rektora pełnił do 31 sierpnia 1948. Miał wówczas kompetencje senatu, dziekanów oraz rad poszczególnych wydziałów.
16 września 1948 senat UMK przyznał mu tytuł doktora honoris causa, jednak uchwała nie została zaakceptowana przez Ministerstwo Edukacji. W dniu 27 listopada 2001 senat UMK podjął uchwałę stwierdzającą ważność tego tytułu[10].
Syn Karola i Marii (z domu Jabłońskiej). Od 1909 żonaty z Marią (z domu Tyszyńską). Córki: Jadwiga (z męża Polkowska) i Maria Helena (z męża Hałatekową), syn Zygmunt (1913–1998) – prof. dr hab., historyk prawa i archiwista, organizator Archiwum Polskiej Akademii Nauk w Warszawie i jego wieloletni dyrektor.
Kościół a cerkiew w Galicyi Wschodniej, Kraków: „Świat Słowiański”: G. Gebethner 1909[14].
W pięćsetlecie Horodła, Kraków 1913.
Dzieje Wielkiego Księstwa Litewskiego za Jagiellonów, t. 1: 1377–1499, Warszawa: skł. gł. Kasa im. Mianowskiego 1930 (wyd. 2 - Oświęcim: Napoleon V 2014).
Sylweta Jagiellonów: w pięćsetną rocznicę śmierci kr. Władysława Jagiełły, Warszawa 1934.
Jagiellonowie i Unja, Lwów 1936.
Polska Jagiellonów: dzieje polityczne, Lwów: skł. gł. Gubrynowicz i Syn (wł. A. Krawczyński) 1936 (wyd. 3 popr. i uzup., do dr. przygotował Zygmunt Kolankowski, Olsztyn: Oficyna Warmińska 1991).
Rycerstwo obertyńskie 1531 r., Lwów: Polskie Tow. Historyczne. Oddz. Lwowski 1938.
Ludwik Kolankowski 1882–1956: zapiski pamiętnikarskie, do dr. przygot., wstępem i przypisami opatrzyła Sylwia Grochowina, Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 2012.
Przypisy
↑Uchwała nr 64 Senatu Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. umk.pl. [dostęp 2014-01-27].
↑Nominacje na Uniwersytecie Lwowskim i Politechnice. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 295 z 23 grudnia 1936.
↑Żywiołowy odzew i opinie społeczeństwa po proklamacji Obozu Zjednoczenia Narodowego. „Wschód”. Nr 40, s. 5, 28 lutego 1937.
↑Ludwik Kolankowski, prof. Uniwersytetu lw., szef nowego obozu politycznego na województwo lwowskie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 44 z 25 lutego 1937.
↑Zarząd lwowski Obozu Zjednoczenia Narodowego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 80 z 10 kwietnia 1937.
↑Nominacje w trzech okręgach Obozu Zjednoczenia Narodowego. „Wschód”. Nr 76, s. 2, 28 lutego 1938.
↑Po nominacji prezesa dr Bronisława Wojciechowskiego. „Wschód”. Nr 115, s. 3, 29 stycznia 1939.
↑MariolaM.AntczakMariolaM. i inni, Słownik członków Łódzkiego Towarzystwa Naukowego 2010-2015, wyd. I, Łódź 2018, ISBN 978-83-8142-249-9, OCLC 1119722647 [dostęp 2022-08-28].brak strony (książka)
↑Doktorzy honoris causa UMK. umk.pl. [dostęp 2011-02-25].
↑Joanna Pisulińska, Doktoraty historyczne na Uniwersytecie Jana Kazimierza 1918–1939 [w:] Wielokulturowe środowisko historyczne Lwowa w XIX i XX w., t. 1, red. Jerzy Maternicki, Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego 2004, s. 233–249
↑M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu naukowem, pracy pedagogicznej oraz około organizacji szkolnictwa wyższego i administracji państwowej ziem wschodnich Rzeczypospolitej”.
↑M.P. z 1947 r. nr 52, poz. 366 „za zasługi na polu działalności oświatowej i kulturalnej”.
Rafał Stobiecki, Ludwik Kolankowski (1882–1956). Wokół metafory Polski Jagiellońskiej [w:] Tenże, Historycy polscy wobec wyzwań XX wieku, Poznań: Wydawnictwo Nauka i Innowacje 2014, s. 19–56.
Rafał Stobiecki, Metafora Polski Jagiellońskiej w twórczości Ludwika Kolankowskiego [w:] Wielokulturowe środowisko historyczne Lwowa w XIX i XX w., t. 3, pod red. Jerzego Maternickiego, Leonida Zaszkilniaka, Rzeszów: Wydaw. Uniw. Rzeszowskiego 2005, s. 365–379.
Rafał Stobiecki, Ludwik Kolankowski (1882–1956) [w:] Złota księga historiografii lwowskiej XIX i XX wieku, pod red. Jerzego Maternickiego, przy współpr. Leoniada Zaszkilniaka; tł. tekstów ukr. Janina Kordek, Rzeszów: Wydaw. Uniw. Rzeszowskiego 2007, s. 507–524.
Sławomir Kalembka (red.): Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945–1994. Materiały do biografii. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 1995, s. 80, 345–347. ISBN 83-231-0670-0.
Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 350. [dostęp 2020-08-01].
Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
Ludwik Kolankowski 1882–1982. Materiały sesji w stulecie urodzin, red. Andrzej Tomczak, Toruń 1983 Treść: Stanisław Dębiński, Profesor Ludwik Kolankowski jako jeden z twórców i pierwszy Rektor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu; Zenon Hubert Nowak, Rola Ludwika Kolankowskiego w historiografii polskiej; Janusz Małłek, Ludwik Kolankowski a uniwersytety polskie; Jerzy Serczyk, Ludwik Kolankowski - polityk i człowiek; Bohdan Ryszewski, Ludwik Kolankowski jako bibliotekarz; Halina Lewczyk, Maria Śliwińska, Bibliografia prac Ludwika Kolankowskiego [za lata 1905–1957]].
Jerzy Serczyk, Stulecie urodzin Ludwika Kolankowskiego, „Zapiski Historyczne” 48 (1983), z. 3, s. 235–236.
Maria Wrzoskowa, Materiały Ludwika Kolankowskiego (1882–1956) (III-349), „Biuletyn Archiwum PAN” 40 (1999), s. 43–64.
Ludwik Kolankowski 1882–1956 . W pięćdziesiątą rocznicę śmierci, pod red. Wiesława Sieradzana, Toruń: Wydaw. UMK 2006 [Treść: Aleksander Gieysztor, Ludwik Kolankowski (1882–1956) (Przedruk z „Polski słownik biograficzny”, t. XIII/1, z. 56 s. 289–292. Wrocław [i in.] 1967) s. 13–26; Andrzej Tomczak, Ludwik Kolankowski w nowszej literaturze, s. 27–39; Sylwia Grochowina, Wstęp, s. 43–47; Ludwik Kolankowski, Pierwsze trzy lata istnienia UMK (1945–1948). Garść wspomnień pierwszego Rektora z okresu organizacyjnego (do druku przygot. S. Grochowina) s. 49–126; Wykaz nazwisk występujących w tekście L. Kolankowskiego „Pierwsze trzy lata istnienia UMK” (oprac. S. Grochowina) s. 127–137; Bibliografia publikacji Ludwika Kolankowskiego (oprac. Ireneusz Czarciński) s. 141–151; Wykaz najważniejszych publikacji o Ludwiku Kolankowskim (oprac. I. Czarciński) s. 153–157).
Linki zewnętrzne
Ludwik Kolankowski w Federacji Bibliotek Cyfrowych
Zdjęcia przedstawiające Ludwika Kolankowskiego („Gazeta Wyborcza”)
