ResponseEve, a responsive template by SiGa

Kopyczyńce
Копичинці
	Herb
Państwo	Ukraina
Obwód	tarnopolski
Rejon	czortkowski
Powierzchnia	3,5 km²
Wysokość	340 m n.p.m.
Populacja (2017); • liczba ludności	; 6748
Nr kierunkowy	+380-3557
Kod pocztowy	48260
	Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego Kopyczyńce
	Położenie na mapie Ukrainy Kopyczyńce
	49°06′N 25°54′E/49,100000 25,900000
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Kopyczyńce^[2] (ukr. Копичинці) – miasto w obwodzie tarnopolskim Ukrainy, w rejonie czortkowskim^[3] nad rzeczką Niczławą. W 1921 r. (spis) 8146 mieszkańców. Zamieszkane do 1944 r. głównie przez Polaków, Ukraińców i Żydów.

Znajduje się tu stacja kolejowa Kopyczyńce, węzeł linii Tarnopol – Biała Czortkowska i Husiatyn – Kopyczyńce.

Kalendarium

1340–1772 – najpierw wieś następnie miasto (1564) w powiecie trembowelskim ziemi halickiej województwa ruskiego I Rzeczypospolitej
1443 – erygowanie parafii rzymskokatolickiej^[4]
1564 – nadanie praw miejskich
1651 – zwycięska bitwa pod Kopyczyńcami stoczona 12 maja między armią polską dowodzoną przez hetmana polnego koronnego Marcina Kalinowskiego a połączonymi siłami kozacko-tatarskimi pod wodzą Asanda Demki w trakcie powstania Chmielnickiego na płd.-wsch. rubieżach Rzeczypospolitej
1672 – przejęte przez Turcję w wyniku pokoju buczackiego
1699 – wróciły do Polski w wyniku pokoju w Karłowicach zawartego z Turcją
1772 – przejęte przez Austrię w wyniku I rozbioru Polski, znalazły się w powiecie zaleszczyckim w cyrkule halickim^[5]
1786 – miasteczko zostało włączone do cyrkułu XV (tarnopolskiego)^[6]
1809 – przejęte przez Rosję w wyniku pokoju w Tylży z r. 1807
1815 – przejęte ponownie przez Austrię w rezultacie kongresu wiedeńskiego
1854 – siedziba powiatu w cyrkule czortkowskim
1862 – pożar miasteczka: spłonęło 38 budynków, a 63 rodziny straciły dach nad głową. Brak ofiar śmiertelnych. Straty wyniosły ok. 32.000 złotych reńskich^[7]
1867–1918 miasto w powiecie husiatyńskim w austriackim Królestwie Galicji i Lodomerii
1919 – w czasie tzw. ofensywy czortkowskiej rozpoczętej 7–8 czerwca, I Korpus Galicyjski UHA Osypa Mykytki zajął Kopyczyńce. Jednostki polskie armii Hallera przejęły ten rejon 16 lipca 1919
1918–1919 – nieformalnie kontrolowany przez ZURL
1921 – traktat ryski przywrócił Kopyczyńce Polsce
od 1 lipca 1925 r.^[8] do 1939 – stolica powiatu kopyczynieckiego w województwie tarnopolskim. Siedziba garnizonu macierzystego Batalionu KOP „Kopyczyńce”
1939–1941 – zajęte przez ZSRR
1941–1944 – zajęte przez Niemcy
1943–1945 – miejsce schronienia dla polskiej ludności uciekającej z pobliskich wiosek przed atakami OUN-UPA. Doszło do pojedynczych mordów, w których nacjonaliści ukraińscy zamordowali tutaj lub w pobliżu 25 Polaków^[9].
1944–1991 – w składzie rejonu husiatyńskiego Ukraińskiej SRR
W 1989 liczyło 7327 mieszkańców^[10].
od 1991 – w niepodległej Ukrainie
W 2013 liczyło 6890 mieszkańców^[11].

Zabytki

zamek, dwór – w Kopyczyńcach istniał warowny zamek, który oparł się najazdom Turków i Tatarów i przetrwał do XVIII w. W połowie XVIII w. na miejscu zamku wybudowano klasycystyczny dwór zwany pałacem^[12], zniszczony podczas I wojny światowej^[13].
kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny – znajduje się w mieście. Pierwotny kościół był drewniany, wzniesiony w latach 1699–1705 z fundacji podczaszego halickiego Szymona Baworowskiego. Po jego rozebraniu zbudowano w latach 1763–1803 nowy, murowany^[14]^[15], autorem projektu mógł być Piotr Polejowski^[16]. Konsekrowany w 1824 r., zamknięty po II wojnie światowej, przywrócony do kultu w 1990 r^[4]^[17].

Urodzeni

Józef Marian Baworowski (1822–1885) – polski ziemianin, konserwatysta, członek Izby Panów w austriackiej Radzie Państwa
Roman Daca (1905–1994) – polski duchowny katolicki, płk Armii Krajowej. Odznaczony w 1944 Krzyżem Orderu Virtuti Militari V kl.
Tadeusz Gromnicki (1851–1939) – ksiądz rzymskokatolicki, profesor, rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego
Roman Hubczenko (1878–1958) – polski aktor
Wasyl Iwanczuk (ur. 1969) – ukraiński szachista, arcymistrz od 1988 roku.
Metody (Kudriakow) (ur. 1949) – zwierzchnik Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego^[18].
Anna Marzec (1930) – polska profesor nauk chemicznych
Henryk Mehlberg (1904–1979) – polski filozof, logik, metodolog, członek szkoły lwowsko-warszawskiej.
Adam Niemiec (1912 – 1974) – polski piłkarz i trener^[19]
Adam Obrubański (1898 – 1940) – polski piłkarz, trener i sędzia^[20], doktor praw, oficer Wojska Polskiego, ofiara Zbrodni Katyńskiej.
Zdzisław Podedworny (1941) – polski trener piłkarski.
Leszek Sawicki (1924–2017) – polski geolog, współzałożyciel: Oddziału Dolnośląskiego PIG i Towarzystwa Miłośników Lwowa^[21].
Ludwik Sembratowicz (1837–1892) – feldmarszałek – porucznik armii Austro-Węgier.
Franciszek Sławski (1916–2001) – polski prof., językoznawca-slawista.
Władysław Wszelaczyński (1847–1896) – polski pianista, kompozytor i pedagog.
Adam Wysocki (1905–1977) – polski piosenkarz, członek Chór Dana, aktor estradowy^[22]

Pobliskie miejscowości

Zobacz też

getto w Kopyczyńcach

Przypisy

↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2017 року. Державна служба статистики України. Київ, 2017. стор.65.
↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 lutego 1937 r. o ustaleniu urzędowych nazw miast (M.P. z 1937 r. nr 69, poz. 104).
↑ Постанова Верховної Ради України від 17 липня 2020 року № 807-IX „Про утворення та ліквідацію районів” [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2023-03-12] (ukr.).
↑ ^a ^b Kopyczyńce [online], www.rkc.lviv.ua [dostęp 2023-02-18] .
↑ Carte nouvelle des Royaumes de Galizie et Lodomerie avec le District de Bukowine, Augsburg po 1772.
↑ Carte Generale de l’Atlas des Roiaumes Galicie et Lodomerie divisés en 19 Cercles avec la Buckowina, 1786.
↑ „Czas” nr 243, Kraków 22 października 1862, s. 3.
↑ M.P. z 1925 r. nr 160, poz. 717.
↑ HenrykH. Komański HenrykH., SzczepanS. Siekierka SzczepanS., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946, wyd. 2, Wrocław: Nortom, 2006, s. 236–237, ISBN 83-89684-61-6, ISBN 978-83-89684-61-5, OCLC 156875487 .
↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.
↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).
↑ RomanR. Aftanazy RomanR., Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 88–89, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .
↑ GrzegorzG. Rąkowski GrzegorzG., PawełP. Luboński PawełP., Podole. Przewodnik po Ukrainie Zachodniej. Część II, Pruszków: Rewasz, 2006, s. 190, ISBN 83-89188-46-5, OCLC 69287000 .
↑ KOPYCZYŃCE. Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (1763 – 1803). Tarnopolski obw., Czortkowski r-n (Husiatynski r-n) | Kościoły i kaplice Ukrainy [online], www.rkc.in.ua [dostęp 2023-02-18] .
↑ JerzyJ. Petrus JerzyJ., Ponowna strata [online] .
↑ Jerzy Kowalczyk, Świątynie i klasztory późnobarokowe w archidiecezji lwowskiej [w] Rocznik Historii Sztuki, 2003, Nr XXVIII, s. 206.
↑ Kościół rzymskokatolicki na terenie obwodu tarnopolskiego w latach 1945–1991. Część 4 [online], Nowy Kurier Galicyjski, 24 września 2021 [dostęp 2023-02-18] (pol.).
↑ Мефодий (Кудряков). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
↑ Zapomniany trener Śląska Wrocław [online], slaskwroclaw.pl, 20 maja 2009 [dostęp 2023-02-18] .
↑ Katyń 1940, OBRUBAŃSKI [online], Katyń 1940 [dostęp 2023-02-18] (pol.).
↑ Nekrolog w Gazecie Wrocławskiej, 24 II 2017, strona 12.
↑ Kalendarium [online], www.dziennikteatralny.pl [dostęp 2023-02-18] .
↑ Zobacz http://www.wasylkowce.kunicki.net.pl/.

Linki zewnętrzne

Kopeczyńce, ''Kopyczyńce'', mko, powiat husiatyński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 377 .
Hetmańszczyzna, przysiółek Kopeczyniec, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 69 .
Kopyczyńce na wojskowej mapie (1:200 000 1cm=2km) austriacko-węgierskiej z ok. 1889 r.
Копичинці (ukr.)
Archiwalne widoki miejscowości w bibliotece Polona

[1] Чисельність наявного населення України на 1 січня 2017 року. Державна служба статистики України. Київ, 2017. стор.65.

[2] Zarządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 lutego 1937 r. o ustaleniu urzędowych nazw miast (M.P. z 1937 r. nr 69, poz. 104).

[3] Постанова Верховної Ради України від 17 липня 2020 року № 807-IX „Про утворення та ліквідацію районів” [online], Офіційний вебпортал парламенту України [dostęp 2023-03-12] (ukr.).

[rkc-4] Kopyczyńce [online], www.rkc.lviv.ua [dostęp 2023-02-18] .

[5] Carte nouvelle des Royaumes de Galizie et Lodomerie avec le District de Bukowine, Augsburg po 1772.

[6] Carte Generale de l’Atlas des Roiaumes Galicie et Lodomerie divisés en 19 Cercles avec la Buckowina, 1786.

[7] „Czas” nr 243, Kraków 22 października 1862, s. 3.

[8] M.P. z 1925 r. nr 160, poz. 717.

[9] HenrykH. Komański HenrykH., SzczepanS. Siekierka SzczepanS., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie tarnopolskim 1939-1946, wyd. 2, Wrocław: Nortom, 2006, s. 236–237, ISBN 83-89684-61-6, ISBN 978-83-89684-61-5, OCLC 156875487 .

[10] Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.

[11] Чисельність наявного населення України на 1 січня 2013 року. Державна служба статистики України, 2013. [dostęp 2023-09-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-21)]. (ukr.).

[Aftanazy-12] RomanR. Aftanazy RomanR., Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 7: Województwo ruskie, Ziemia Halicka i Lwowska, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1995, s. 88–89, ISBN 83-04-04229-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .

[13] GrzegorzG. Rąkowski GrzegorzG., PawełP. Luboński PawełP., Podole. Przewodnik po Ukrainie Zachodniej. Część II, Pruszków: Rewasz, 2006, s. 190, ISBN 83-89188-46-5, OCLC 69287000 .

[14] KOPYCZYŃCE. Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (1763 – 1803). Tarnopolski obw., Czortkowski r-n (Husiatynski r-n) | Kościoły i kaplice Ukrainy [online], www.rkc.in.ua [dostęp 2023-02-18] .

[15] JerzyJ. Petrus JerzyJ., Ponowna strata [online] .

[16] Jerzy Kowalczyk, Świątynie i klasztory późnobarokowe w archidiecezji lwowskiej [w] Rocznik Historii Sztuki, 2003, Nr XXVIII, s. 206.

[17] Kościół rzymskokatolicki na terenie obwodu tarnopolskiego w latach 1945–1991. Część 4 [online], Nowy Kurier Galicyjski, 24 września 2021 [dostęp 2023-02-18] (pol.).

[18] Мефодий (Кудряков). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].

[19] Zapomniany trener Śląska Wrocław [online], slaskwroclaw.pl, 20 maja 2009 [dostęp 2023-02-18] .

[20] Katyń 1940, OBRUBAŃSKI [online], Katyń 1940 [dostęp 2023-02-18] (pol.).

[21] Nekrolog w Gazecie Wrocławskiej, 24 II 2017, strona 12.

[22] Kalendarium [online], www.dziennikteatralny.pl [dostęp 2023-02-18] .

[23] Zobacz http://www.wasylkowce.kunicki.net.pl/.

[:b-24] strzałki wsteczne dotyczą stanu z 1939

[:a-25] ursywą opisano gminy utworzone przez władze hitlerowskie

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[A]

[B]

Przynależność wojewódzka	woj. tarnopolskie (← 1925–39)
Miasta / Prawa miejskie (← 1925–34 →)	Chorostków (od 1934) Husiatyn Kopyczyńce (od 1934)
Miasteczka (← 1925–34)	Chorostków (→) Kopyczyńce (→) Probużna
Gminy miejskie (← 1925–39 →)	Chorostków (od 1934) Husiatyn Kopyczyńce
Gminy wiejskie zbiorowe (1934–39 →)	Chorostków Czarnokońce Wielkie Horodnica Husiatyn Kopyczyńce Probużna Sidorów Suchostaw Wasylkowce

ResponseEve, a responsive template by SiGa

Kalendarium

Zabytki

Urodzeni

Pobliskie miejscowości

Zobacz też

Przypisy

Linki zewnętrzne

Witaj

Źródło

Odsyłacze

Podziel się