| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 grudnia 1851 |
| Data i miejsce śmierci |
17 grudnia 1939 |
| Profesor nauk teologicznych[1] | |
| Specjalność: Prawo kanoniczne | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1879 – filozofia |
| Doktorat |
1889 – teologia |
| Habilitacja |
1891 – prawo kanoniczne |
| Profesura |
1891 |
| Dziekan | |
| Wydział |
Wydział Teologiczny UJ |
| Okres zatrudn. |
1895–1897, 1904–1905, 1907–1908, 1913–1914 |
| Rektor[2] | |
| Uczelnia | |
| Okres spraw. |
1902–1903 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
| |
.jpg)
Tadeusz Gromnicki (ur. 26 grudnia 1851 w Kopyczyńcach, zm. 17 grudnia 1939 w Krakowie) – polski naukowiec i duchowny, ksiądz kanonik, doktor filozofii, profesor teologii, historyk kościoła i prawa kanonicznego, rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1902–1903.
Urodził się 26 grudnia 1851 w Kopyczyńcach[3] jako syn Antoniego Gromnickiego (oficjał w Galicyjskiej Kasie Oszczędności) oraz Tekli z domu Soleckiej herbu Ostoja. Pochodził ze szlacheckiego rodu Gromnickich z Omelan, pieczętującego się herbem Prawdzic. Kuzyn Stanisława Gromnickiego, proboszcza w Buczaczu. Ukończył gimnazjum we Lwowie i gimnazjum w Brzeżanach (jako eksternista w 1875[4]). Następnie wstąpił do Seminarium we Lwowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologii Uniwersytetu Lwowskiego. Po ukończeniu studiów, został w 1874 wyświęcony na księdza.
Podjął pracę w duszpasterstwie w Kulikowie, a następnie we Lwowie, gdzie przez sześć lat uczył religii w szkole miejskiej oraz studiował filozofię na Uniwersytecie Lwowskim. W 1879 ukończył studia na Wydziale Filozofii ze stopniem doktora. W 1880 podjął pracę na stanowisku adiunkta Wydziału Teologicznego Uniwersytetu we Lwowie, aby po czterech latach zostać mianowanym profesorem nadzwyczajnym i objąć katedrę Wydziału Teologicznego na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1889 uzyskał stopień doktora teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, a dwa lata później stopień profesora zwyczajnego prawa kanonicznego.
Pięciokrotnie piastował funkcję dziekana Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego; w latach: 1895–1897, 1904–1905, 1907–1908, 1913–1914. W 1902 został obrany rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego i tym samym był posłem wiralnym na Sejmie Krajowym.
Był wieloletnim współpracownikiem Akademii Umiejętności. Dodatkowo pełnił funkcję sędziego pro- i synodalnego w kurii diecezji krakowskiej. W 1919 mianowany przez papieża Benedykta XV prałatem domowym papieskim. W 1921 uhonorowany został godnością kanonika w tzw. kanonii uniwersyteckiej w katedrze krakowskiej. W 1923, podczas synodu diecezji krakowskiej, był przewodniczącym komisji prawniczej. W 1927 mianowany został profesorem honorowym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Zmarł 17 grudnia 1939 w Krakowie. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS LD-zach-grob. Kapituły Metropolitalnej)[1].
Jego dorobek naukowy obejmuje liczne publikacje z zakresu prawa i historii[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
