Maxwell Reed (1952–1956; rozwód) Anthony Newley (1963–1971; rozwód) Ronald S. Kass (1972–1984; rozwód) Peter Holm (1985–1987; rozwód) Percy Gibson (od 2002)
W 1997 odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego IV klasy (OBE)[5], a w 2015 królowa brytyjska Elżbieta II uhonorowała ją tymże orderem II klasy (DBE), co uprawnia Collins do szlacheckiego tytułu Dame[6].
Urodziła się w Paddington w City of Westminster, dzielnicy Centralnego Londynu jako najstarsze z trojga dzieci[9] brytyjskiej anglikanki Elsy Collins (z domu Bessant; 1906–1962) – nauczycielki tańca i hostessy nocnego klubu, która poświęciła się domowi i urodzonego w Południowej AfryceŻyda Josepha Williama Collinsa (1902–1988), impresario i agenta teatralnego[10][11], którego klientami byli m.in. Shirley Bassey, The Beatles i Tom Jones[12]. Jej młodsza siostra Jackie (1937–2015)[13] była znaną pisarką powieści sensacyjno-obyczajowych (m.in. Żony Hollywoodu: Nowe pokolenie), a młodszy brat William „Bill”[14] Collins (ur. 1946) to agent nieruchomości.
Wychowywała się w Maida Vale. Uczęszczała do publicznej szkoły dla dziewcząt Francis Holland School w Londynie. W 1945, mając zaledwie dwanaście lat, wystąpiła na scenie The Arts Theatre jako chłopiec w sztuce IbsenaDom lalki (A Doll’s House)[15]. Studiowała aktorstwo w prestiżowej Royal Academy of Dramatic Art (RADA)[16], a jej kolegami byli Roger Moore i Michael Caine.
Kariera
Pracowała okazjonalnie jako modelka. Jej pierwszym agentem był jej ojciec[17]. W wieku siedemnastu lat podpisała kontrakt z wysoce rentownym brytyjskim studio J. Arthur Rank Film Company[18]. Jej debiutem kinowym była rola kandydatki do tytułu Królowej Piękności w komedii Lady Godiva znów cwałuje (Lady Godiva Rides Again, 1951)[19].
Jako nastolatka rozpoczęła karierę sceniczną na londyńskim West Endzie w przedstawieniu Hulanka towarzystwa szczura (Rat’s Revel Society, 1952). Potem pojawiła się na dużym ekranie w melodramacie Kobiecy punkt widzenia (The Woman’s Angle, 1952), dramacie przygodowym Noce z Dekamerona (Decameron Nights, 1953) na podstawie dzieła literackiego Giovanniego Boccaccio z Joan Fontaine i komedii Nasza panna Piętaszek (Our Girl Friday, 1953).
W Hollywood wylansowano ją w dekoracyjnej roli złej i ambitnej księżniczki Nellifer w wielkim widowisku Howarda Hawksa o budowaniu piramidy Ziemia faraonów (Land of the Pharaohs, 1955)[20]. Zaraz potem zabłysnęła jako modelka i tancerka rewiowa Evelyn Nesbit Thaw w biograficznym dramacie kryminalnym Dziewczyna na czerwonej aksamitnej huśtawce (The Girl in the Red Velvet Swing, 1955).
Przez następne lata występowała w komediach, westernach, filmach kostiumowych; produkcjach włoskich i austriackich. Grała większe role w filmie muzycznym Wojna płci (The Opposite Sex, 1956) z Ann Miller i Leslie Nielsenem na podstawie sztuki Clare Boothe Luce Kobiety, dramacie w neorealistycznym stylu Zagubiony autobus (The Wayward Bus, 1957) jako narzeczona kierowcy z Jayne Mansfield, westernieBravados (The Bravados, 1958) u boku Gregory’ego Pecka i Lee Van Cleefa[21], biblijnym Estera i król (Esther and the King, 1960) jako tytułowa Estera, dramacie kryminalnym Siedmioro złodziei (Seven Thieves, 1960), komedii Droga do Hongkongu (The Road to Hong Kong, 1962) u boku Boba Hope i Binga Crosby oraz Koniunktura (La Congiuntura, 1964)[22] z udziałem Vittorio Gassmana. Miała także zagrać główną rolę w dramacie kostiumowym Kleopatra (1963) kiedy zachorowała Elizabeth Taylor. Jednak Taylor szybko wróciła do zdrowia i objęła rolę egipskiej królowej[23]
Wystąpiła gościnnie w serialach: NBCStar Trek (1967) w roli narzeczonej kapitana Kirka i ABCBatman (1967) jako Syrena/Lorelei Circe. Po występie w komedii romantycznej Jeśli dziś wtorek – jesteśmy w Belgii (If It’s Tuesday, This Must Be Belgium, 1969), melodramacie sci-fi W poszukiwaniu miłości (Quest for Love, 1971) i komediodramacie Kochany Alfie (Alfie Darling, 1975), zagrała w adaptacjibestsellerowej powieści autorstwa jej rodzonej siostry Jackie CollinsOgier (The Stud, 1978) o upadku londyńskiego bawidamka (Oliver Tobias). Kasowy sukces, któremu nie przeszkodziły fatalne opinie krytyki, zrodził wkrótce następną ekranizacjęDziwka (The Bitch, 1979)[24], w którym przedstawiony jest moralny rozkład luksusowej „kultury disco” wyższych klas. Rola Marilyn Fryser w filmie fantastycznonaukowym Imperium mrówek (Empire of the Ants, 1977) przyniosła jej nominację do nagrody Saturna[25][26].
Triumfalnym wejściem na mały ekran była kreacja podstępnej i uwodzicielskiej Alexis Carrington-Colby w operze mydlanej ABC Dynastia (Dynasty, 1981–1989), za którą otrzymała w 1983 nagrodę Złotego Globu i zdobyła wielokrotnie nominacje do wielu nagród, m.in. Emmy[27]. Próbowała uciec od wizerunku złej i perfidnej Alexis, ryzykując pieniądze jako producentka filmowa w miniseriale CBS – Grzechy (Sins, 1986) i Monte Carlo (1986), gdzie zagrała główne role.
Powróciła na londyńską scenę w sztuce Ostatnia pani Cheyney (The Last of Mrs. Cheyney, 1980). Swój talent sceniczny udowodniła rolą w spektaklu Thorntona Wildera Skóra naszych zębów (The Skin of Our Teeth). Inne inscenizacje z jej udziałem to: Siedem woalek (The Seventh Veil), Klaudia i Dawid (Claudia i David), Modliszka (The Praying Mantis), komedia Noela CowardaOsobiste życie (Private Lives, 1991/92) jako Amanda Prynne stała się wydarzeniem kulturalnym na West Endzie i Broadwayu[28], przynosząc jej znakomite recenzje, Listy miłosne (Love Letters, 2000), komedia Ponad księżyc (Over the Moon, 2001), Cały cyrk (Full Circle, 2004) i broadwayowska komedia Legendy! (Legends!, 2006) jako Sylvia Glenn z Lindą Evans[29][30][31].
Wystąpiła w teledysku Badly Drawn Boy do piosenki pt. „Pissing in the Wind” (2001), a także w reklamach Cinzano (1978–1983) z Leonardem Rossiterem[32], British Gas, Sanyo (1986), Marks & Spencer (2002), Old Navy (2004) i Snickersa (2012)[33], a także Valentino (2019)[34]. Zajmowała się również lansowaniem własnej kolekcji biżuterii oraz perfum.
Zaangażowana jest w działalność instytucji działających m.in. w obronie praw dziecka, na rzecz dzieci upośledzonych i kalekich, oraz na rzecz kobiet zagrożonych rakiem piersi. Jest fundatorką jednej z części szpitala dziecięcego w Michigan.
Jest autorką wielu książek, w tym dwóch autobiografii – Past Imperfect i Drugi akt (Second Act, 1996), pięciu powieści Prime Time, Love, Desire & Hate oraz Niezwykle sławna (Too Damn Famous), Star Quality, Misfortune’s Daughters, a także poradników o sekretach zdrowia i urody gwiazdy – Beauty Book, Moje tajemnice (Health, Youth and Happiness: My Secrets), My friend’s secrets i Joan’s way[36][37].
Życie prywatne
Była pięciokrotnie mężatką. Od 24 maja 1952 do 1956 jej pierwszym mężem był brytyjski aktor Maxwell Reed (ur. 1919, zm. 1974), który próbował sprzedać ją arabskiemu szejkowi za 10 tysięcy funtów brytyjskich[38]. Od 27 maja 1963 do 1971 była w związku małżeńskim z Anthonym Newleyem (ur. 1931), z którym ma córkę Tarę (ur. 12 października 1963) i syna Alexandra Anthony’ego „Sashę” (ur. 8 listopada 1965). Z małżeństwa (od marca 1972 do 1984) z producentem Ronaldem S. Kassem (ur. 1935) ma córkę Katyanę Kass (ur. 20 czerwca 1972). Od 3 listopada 1985 do 25 sierpnia 1987 jej mężem był szwedzki piosenkarz Peter Holm (ur. 1947)[39]. 17 lutego 2002 poślubiła menedżera teatralnego, Percy’ego Gibsona (ur. 1966)[40]. Ponadto romansowała z wieloma sławnymi mężczyznami[41], takich jak Bill Wiggins, Dean Martin, Dennis Hopper, George Englund, James Dean, Michael Winner, Nicholas Hilton, James Hanson, Gardner McKay, Terence Stamp, Robin Hurlestone, Morgan Mason, Robert Evans, Ryan O’Neal, Larry Hagman (1949–1950), Sydney Chaplin (1954–1955), Stephen Boyd (1956), Arthur M. Loew Jr. (1956–1957), Robert Wagner (1957), Conrad Nicholson Hilton Jr. (1957), Harry Belafonte (1957), Rafael Trujillo (1958), Jeffrey Hunter (1958), Paul Newman (1958), Marlon Brando (1959), Warren Beatty (1960–1961), William Shatner (1967), Mick Flick (1984), George Hamilton (1986), Bill Wiggins (styczeń 1987), Robin Hurlestone (1987) i Tim (1995)[42].
Ma dwie wnuczki, Miel Celeste (ur. 5 października 1998 – córka Tary Newley i francuskiego kompozytora Michaela Adama) i Avę Grace Newley (ur. w lipcu 2004 – córka jej syna Sachy i Angeli Tassoni), oraz jednego wnuka Westona[40]. Jest matką chrzestną Cary Delevingne[43].
↑O.B.E. To be Ordinary Officers of the Civil Division of the said Most Excellent Order [online], The London Gazette. Supplement, 31 grudnia 1996 [dostęp 2022-07-30](ang.).
↑D.B.E. To be an Ordinary Dame Commander of the Civil Division of the said Most Excellent Order [online], The London Gazette. Supplement, 31 grudnia 2014 [dostęp 2022-07-30](ang.).
↑Joan Collins. Walk of Fame. [dostęp 2022-07-11]. (ang.).
↑Andrew Hanson: Hollywood Star Walk: Joan Collins. „Los Angeles Times”, 2010-07-06. [dostęp 2022-07-11]. (ang.).
↑Richard Ouzounian: Legends!. „Variety”, 15 października 2006. [dostęp 2021-05-01]. (ang.).
↑Michael Portantiere: Legends!. Theatermania, 30 października 2006. [dostęp 2021-05-01]. (ang.).
↑John Moore: Review: “Legends”. The Denver Post, 7 lutego 2007. [dostęp 2021-05-01]. (ang.).
↑Darren Boyle (2016-06-18): 'Vermouth is the new gin’: Hipsters are quaffing Cinzano famous Leonard Rossiter and Joan Collins. „Daily Mail”. [dostęp 2015-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-28)]. (ang.).
↑Liz Thomas, Simon Neville (2012-01-11): The bitches are back! Dynasty divas reunited on screen... with a sweeter motive. „Daily Mail”. [dostęp 2015-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-28)]. (ang.).
↑Gwiazda „Dynastii” Joan Collins wystąpiła w świątecznej reklamie Valentino! [online], pinbook.pl [dostęp 2019-11-26](pol.).
↑Joan Collins: „I look at my old Dynasty shots and think 'Wow, girl'-but I’m fighting ageing all the way”. Daily Mirror. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
↑Joan Collins interview: the show goes. „The Daily Telegraph”. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
↑Fay Strang (2014-11-26): Joan Collins’ rapist: Who was Maxwell Reed?. „Daily Mirror”. [dostęp 2015-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-23)]. (ang.).
↑Peter Beresford: Hollywood. Romanse i skandale. Ring, 1991, s. 121–122. OCLC 830999173. (pol.).
↑ abDavid Wigg (2015-11-01): ‘Age isn’t important... it’s how you feel and behave’: A rare audience with the irrepressibly glamorous Joan Collins. „Daily Mail”. [dostęp 2015-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-23)]. (ang.).
↑Guy Adams (2013-10-11): The drugs, the wigs and the lovers who bored me in bed. „Daily Mail”. [dostęp 2015-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-23)]. (ang.).
↑Joan Collins Dating History. FamousFix.com. [dostęp 2015-12-20]. (ang.).
↑Bella Brennan, Emily Sheridan (2014-07-24): Cara Delevingne catches up with godmother Joan Collins at Leonardo DiCaprio Foundation gala. „Daily Mail”. [dostęp 2015-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-23)]. (ang.).