Elżbieta Bieńkowska
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Elżbieta Ewa Bieńkowska

Imię i nazwisko po urodzeniu

Elżbieta Moycho

Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1964
Katowice

Komisarz UE ds. rynku wewnętrznego i usług
Okres

od 1 listopada 2014
do 30 listopada 2019

Przynależność polityczna

Europejska Partia Ludowa

Poprzednik

Michel Barnier

Następca

Thierry Breton

Wiceprezes Rady Ministrów, minister infrastruktury i rozwoju
Okres

od 27 listopada 2013
do 22 września 2014

Przynależność polityczna

bezpartyjna
(z rekomendacji PO)

Następca

Maria Wasiak[a]

Minister rozwoju regionalnego
Okres

od 16 listopada 2007
do 27 listopada 2013

Przynależność polityczna

bezpartyjna
(z rekomendacji PO)

Poprzednik

Grażyna Gęsicka

Odznaczenia
Komandor z Gwiazdą Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi Złoty Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”

Elżbieta Ewa Bieńkowska z domu Moycho (ur. 4 lutego 1964 w Katowicach[1]) – polska urzędniczka i polityk. W latach 2007–2013 minister rozwoju regionalnego, w latach 2011–2014 senator VIII kadencji, w latach 2013–2014 wiceprezes Rady Ministrów oraz minister infrastruktury i rozwoju, w latach 2014–2019 komisarz UE ds. rynku wewnętrznego i usług.

Życiorys

Wykształcenie

W 1982 ukończyła IV Liceum Ogólnokształcące im. Stanisława Staszica w Sosnowcu[2], w 1988 orientalistykę w zakresie iranistyki na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1996 Krajową Szkołę Administracji Publicznej (IV promocja), a w 1998 studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej.

Działalność zawodowa

Zawodowo związana z zarządzaniem i wdrażaniem programów operacyjnych współfinansowanych z funduszy pomocowych i strukturalnych w ramach polityki spójności UE.

Pracowała jako pełnomocnik wojewody ds. kontraktu regionalnego dla województwa katowickiego i strategii rozwoju regionalnego. Brała także udział w pracach nad przygotowaniem programu PHARE INRED. Odbyła staże w Ministerstwie Spraw Zagranicznych oraz w administracji brytyjskiej. Stanowisko dyrektora Wydziału Rozwoju Regionalnego (ówcześnie Wydziału Programowania i Funduszy Europejskich) objęła w czasach, gdy marszałkiem województwa śląskiego był Jan Olbrycht (późniejszy poseł do PE z ramienia Platformy Obywatelskiej), utrzymała po przejęciu władzy w regionie w 2002 przez Michała Czarskiego z Sojuszu Lewicy Demokratycznej oraz w 2006, gdy marszałkiem województwa został Janusz Moszyński z ramienia Platformy Obywatelskiej. Koordynowała prace zespołu przygotowującego Regionalną Strategię Innowacji dla Województwa Śląskiego, była kierownikiem Zespołu zadaniowego ds. aktualizacji strategii rozwoju województwa śląskiego na lata 2000–2020, a także koordynatorem i negocjatorem zespołu tworzącego Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Śląskiego na lata 2007–2013, doprowadzając do przyjęcia tego programu 4 września 2007 w grupie pierwszych pięciu programów regionalnych w Polsce. Była członkiem Komitetu Monitorującego Regionalny Program Operacyjny Województwa Śląskiego. Wykładała na Politechnice Śląskiej w ramach II edycji Europejskich Studiów Podyplomowych z zakresu programów strukturalnych Unii Europejskiej[3]. 5 października 2007 zarząd województwa powołał ją na stanowisko dyrektora Śląskiego Centrum Przedsiębiorczości[4]. W latach 2002–2007 zajmowała stanowisko wiceprzewodniczącej rady nadzorczej Górnośląskiej Agencji Rozwoju Regionalnego.

Działalność polityczna

16 listopada 2007 została zaprzysiężona na stanowisko ministra rozwoju regionalnego w pierwszym rządzie Donalda Tuska. Jej kandydaturę zgłosił Tomasz Tomczykiewicz (przewodniczący śląskiej PO) w porozumieniu z Janem Olbrychtem, który wcześniej odmówił objęcia tego stanowiska.

W wyborach parlamentarnych w 2011 została wybrana do Senatu jako bezpartyjna kandydatka z ramienia Platformy Obywatelskiej. Startując w okręgu wyborczym nr 75, otrzymała 48 281 głosów[5]. W drugim rządzie Donalda Tuska zachowała stanowisko ministra rozwoju regionalnego. 27 listopada 2013 prezydent RP Bronisław Komorowski na wniosek premiera (zapowiedziany 20 listopada 2013[6]) odwołał Elżbietę Bieńkowską z urzędu ministra rozwoju regionalnego[7] i powołał na urzędy wicepremiera oraz ministra infrastruktury i rozwoju[8].

10 września 2014 Jean-Claude Juncker ogłosił nominację Elżbiety Bieńkowskiej na komisarza Komisji Europejskiej ds. rynku wewnętrznego i usług, przemysłu, przedsiębiorczości oraz małych i średnich przedsiębiorstw[9]. 22 września 2014 przestała pełnić urząd wicepremiera oraz ministra infrastruktury i rozwoju, a 31 października 2014 złożyła mandat senatorski w związku z przyszłym objęciem nowej funkcji. Stanowisko komisarza Komisji Europejskiej piastowała od 1 listopada 2014[10] do 30 listopada 2019.

W maju 2015 Cezary Gmyz z tygodnika „Do Rzeczy” ujawnił nagranie rozmowy Elżbiety Bieńkowskiej z szefem CBA Pawłem Wojtunikiem, mającej mieć miejsce w czerwcu 2014 w restauracji Sowa i Przyjaciele i być częścią tzw. afery podsłuchowej[11][12].

We wrześniu 2023 została przewodniczącą brukselskiego think tanku Centre for European Policy Studies[13].

Odznaczenia i wyróżnienia

Ordery i odznaczenia
Nagrody i wyróżnienia

W 2011 otrzymała Nagrodę Kisiela. W 2013 Konfederacja Lewiatan przyznała jej Nagrodę im. Władysława Grabskiego[16]. W 2014 została wyróżniona nagrodą Wiktora 2013 w kategorii „Polityk Roku”. W 2015 zdobyła pierwsze miejsce w plebiscycie Programu III Polskiego RadiaSrebrne Usta 2014” za wypowiedź: „Pasażerom to można tylko powiedzieć jakby: sorry, mamy taki klimat, no niestety”[17].

Życie prywatne

Córka Tadeusza i Jadwigi. Zamężna z Arturem, ma troje dzieci (Michalinę, Mateusza i Zofię). Zamieszkała w Mysłowicach[18].

Uwagi

  1. Maria Wasiak zajmowała wyłącznie stanowisko ministra infrastruktury i rozwoju.

Przypisy

  1. Biogram na stronie Senatu (VIII kadencja). [dostęp 2013-11-27].
  2. Aleksandra Klich, Józef Krzyk. Pyskata. „Wysokie Obcasy”. Nr 50, s. 16, 15 grudnia 2007. 
  3. II Edycja Europejskich Studiów Podyplomowych Zakończona. „Z Życia Politechniki Śląskiej”. Nr 2, listopad 2005. [dostęp 2014-04-07]. 
  4. Powołano dyrektora Śląskiego Centrum Przedsiębiorczości. gospodarkaslaska.pl, 15 października 2007. [dostęp 2014-04-07].
  5. Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2013-10-08].
  6. Kandydaci na ministrów. premier.gov.pl, 20 listopada 2013. [dostęp 2013-11-20].
  7. M.P. z 2013 r. poz. 1004.
  8. M.P. z 2013 r. poz. 1005.
  9. The Juncker Commission. europa.eu, 10 września 2014. [dostęp 2014-09-10]. (ang.).
  10. Kolegium (2014–2019). Komisarze. Przywództwo polityczne Komisji Europejskiej. ec.europa.eu, 1 listopada 2014. [dostęp 2014-11-01].
  11. Maciej Duda: Prokuratura: Nagranie ze spotkania Wojtunik – Bieńkowska istniało. Staramy się je odnaleźć. tvn24.pl, 23 grudnia 2014. [dostęp 2015-05-22].
  12. Cezary Gmyz. Kulisy rządu Tuska na taśmie Wojtunika i Bieńkowskiej. „Do Rzeczy”. Nr 21 (120), s. 16–20, 18–24 maja 2015. Orle Pióro Sp. z o.o.. ISSN 2299-8500. 
  13. Elżbieta Bieńkowska appointed as new Chair of the CEPS board. CEPS, 8 września 2023. [dostęp 2023-11-25]. (ang.).
  14. Årsberetning 2012. Det kongelige hoff. kongehuset.no, marzec 2013. s. 44–45. [dostęp 2013-12-05]. (norw.).
  15. Kompletnie zaskoczona wicepremier Bieńkowska. Nie spodziewała się medalu. tvn24.pl, 10 maja 2014. [dostęp 2017-07-20].
  16. Nagrody Lewiatana. konfederacjalewiatan.pl. [dostęp 2022-01-10].
  17. „Srebrne Usta 2014” dla Elżbiety Bieńkowskiej. polskieradio.pl, 27 marca 2015. [dostęp 2015-04-04].
  18. Bieńkowska: Moim największym osiągnięciem są dzieci. dziennikzachodni.pl, 8 marca 2011. [dostęp 2013-10-08].

Bibliografia

  • Nota biograficzna na stronie Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju. [dostęp 2014-09-22].

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się