Bronisław Komorowski
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Bronisław Maria Komorowski

Data i miejsce urodzenia

4 czerwca 1952
Oborniki Śląskie

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Okres

od 6 sierpnia 2010
do 6 sierpnia 2015

Pierwsza dama

Anna Komorowska

Poprzednik

Lech Kaczyński

Następca

Andrzej Duda

Tymczasowo wykonujący obowiązki prezydenta RP
Okres

od 10 kwietnia 2010
do 8 lipca 2010

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Następca

Bogdan Borusewicz

Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Okres

od 5 listopada 2007
do 8 lipca 2010

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Poprzednik

Ludwik Dorn

Następca

Grzegorz Schetyna

Wicemarszałek Sejmu V kadencji
Okres

od 26 października 2005
do 4 listopada 2007

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Minister obrony narodowej
Okres

od 16 czerwca 2000
do 19 października 2001

Przynależność polityczna

Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe

Poprzednik

Janusz Onyszkiewicz

Następca

Jerzy Szmajdziński

Faksymile
Odznaczenia
Order Orła Białego Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Komandoria Missio Reconciliationis Krzyż „Pro Mari Nostro” Order Księcia Jarosława Mądrego V klasy Narodowy Order Zasługi II klasy (Malta) Order Królewski Serafinów (Szwecja) Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa Wielki Łańcuch Orderu Infanta Henryka (Portugalia) Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy z Wielkim Łańcuchem Wielki Oficer Orderu Świętego Karola (Monako) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Trzech Gwiazd I klasy (Łotwa) Wielki Order Króla Tomisława (Chorwacja) Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja) Order 8 Września Order Krzyża Ziemi Maryjnej I Klasy (Estonia) Order Lwa Złotego (Nassau) Order Podwójnego Białego Krzyża I Klasy (Słowacja) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Lwa Niderlandzkiego (Holandia) Order Republiki (Mołdawia) Order Księcia Jarosława Mądrego I klasy Krzyż Wielki Orderu Białej Róży Finlandii
Bronisław Komorowski (z lewej), Lech Kaczyński i Nicolas Sarkozy (2008)
W dniu złożenia przysięgi prezydenckiej przed Zgromadzeniem Narodowym (2010)
Spotkanie prezydenta Bronisława Komorowskiego z papieżem Benedyktem XVI (2010)
Spotkanie z prezydentem Stanów Zjednoczonych Barackiem Obamą (2011)
Bronisław Komorowski z Joachimem Gauckiem i Norbertem Lammertem po uroczystości z okazji 75-lecia wybuchu II wojny światowej przed fragmentem muru Stoczni Gdańskiej przy północno-wschodnim narożniku budynku Bundestagu w Berlinie (2014)

Bronisław Maria Komorowski (ur. 4 czerwca 1952 w Obornikach Śląskich) – polski polityk i historyk. W latach 2010–2015 prezydent Rzeczypospolitej Polskiej.

W okresie PRL działacz opozycji demokratycznej, w latach 1990–1991 i 1992–1993 wiceminister obrony narodowej, w latach 1991–2010 poseł na Sejm I, II, III, IV, V i VI kadencji, w latach 2000–2001 minister obrony narodowej, w latach 2005–2007 wicemarszałek Sejmu V kadencji, w latach 2007–2010 marszałek Sejmu VI kadencji. Od 10 kwietnia do 8 lipca 2010 wykonywał tymczasowo obowiązki prezydenta RP.

Życiorys

Młodość i wykształcenie

Pochodzi z rodziny ziemiańskiej pieczętującej się herbem Korczak[1]. Jest synem afrykanisty i dyplomaty Zygmunta Komorowskiego oraz Jadwigi z domu Szałkowskiej[1], a także siostrzeńcem Haliny Wołłowicz[2]. Jak sam wspominał, w latach 50. jego rodzice tracili pracę z powodów politycznych[3]. Bronisław Komorowski mieszkał w rodzinnych Obornikach Śląskich oraz w Poznaniu, następnie w Józefowie (1956–1959), a od 1959 do 1966 w Pruszkowie, gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej[4]. W 1966 przeniósł się do Warszawy. Ukończył XXIV Liceum Ogólnokształcące im. Cypriana Norwida[5]. W 1968 w trakcie nauki w szkole średniej brał udział w wiecach organizowanych w związku z wydarzeniami marcowymi[6]. Za prowadzoną działalność opozycyjną po raz pierwszy został zatrzymany w 1971[7].

Przez wiele lat związany z ruchem harcerskim. Należał do 75 Mazowieckiej Drużyny Harcerskiej w Pruszkowie. Podczas studiów był instruktorem harcerskim w Szczepie 208 Warszawskich Drużyn Harcerskich i Zuchowych im. Batalionu „Parasol” w hufcu Związku Harcerstwa Polskiego Warszawa-Mokotów. W harcerstwie poznał przyszłą żonę[8].

W 1971 rozpoczął studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W 1972 został skreślony z listy studentów po niezaliczeniu pierwszego roku, a w 1973 ponownie przyjęto go na studia. W 1977 uzyskał tytuł zawodowy magistra na podstawie pracy „Bunt” gen. Żeligowskiego jako koncepcja rozwiązania problemu litewskiego, której promotorem był Andrzej Garlicki[9]. W trakcie studiów należał do Studenckiego Koła Naukowego Historyków UW, pełnił także funkcję jego prezesa[10].

Działalność publiczna w PRL

Od 1977 do 1980 był stażystą w dzienniku „Słowo Powszechne”. Zaangażowany w działalność opozycyjną w ramach Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W 1979 znalazł się wśród założycieli wydawnictwa niezależnego Biblioteka Historyczna i Literacka. Organizował biblioteki pism drugoobiegowych, a także manifestacje niepodległościowe[11]. W 1980 został skazany razem z działaczami ROPCiO na karę miesiąca aresztu za zorganizowanie w dniu 11 listopada 1979 manifestacji przed Grobem Nieznanego Żołnierza (rozprawie odwoławczej przewodniczył sędzia Andrzej Kryże)[6].

W 1980 wstąpił do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, organizował struktury związku w Regionie Mazowsze, pracował w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ „Solidarność”. W 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. W czasie stanu wojennego był internowany od grudnia 1981 do czerwca 1982 w Jaworzu; po zwolnieniu pracował jako nauczyciel w Niższym Seminarium Duchownym w Niepokalanowie, kontynuował działalność opozycyjną, m.in. był jednym z założycieli podziemnego pisma „ABC. Adriatyk, Bałtyk, Morze Czarne[11].

Działalność publiczna w III RP do 2007

Poza polityką

Był prezesem Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego. W 1990 został prezesem Ligi Morskiej (przemianowanej na Ligę Morską i Rzeczną) i funkcję tę pełnił przez 17 lat (do 2007)[12].

Polityka

W latach 1989–1990 pełnił funkcję dyrektora gabinetu ministra Aleksandra Halla w Urzędzie Rady Ministrów, a w latach 1990–1993 (z przerwą w 1992) – cywilnego wiceministra obrony narodowej ds. wychowawczo-społecznych w rządach Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego i Hanny Suchockiej.

Jako bezpartyjny kandydat Unii Demokratycznej uzyskiwał mandat poselski w wyborach w 1991 i 1993. W 1994 przystąpił do nowo powołanej Unii Wolności, w której w 1995 objął funkcję sekretarza generalnego[13]. W 1997, pod koniec trwania Sejmu II kadencji, wraz z grupą działaczy UW pod kierownictwem Jana Rokity utworzył Koło Konserwatywno-Ludowe. W tym samym roku wraz z KKL przystąpił do nowo utworzonego Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego, które jednocześnie przystąpiło do Akcji Wyborczej Solidarność. W SKL pełnił funkcje sekretarza generalnego i wiceprezesa.

W wyborach w 1997 zdobył mandat poselski jako kandydat AWS. W latach 1997–2000 przewodniczył sejmowej Komisji Obrony Narodowej, a w latach 2000–2001 był ministrem obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka. W 2001, jeszcze jako minister w mniejszościowym rządzie AWS, Bronisław Komorowski wraz z częścią działaczy SKL związał się z Platformą Obywatelską. Z listy tego ugrupowania kandydował w wyborach do Sejmu IV kadencji. Uzyskał mandat poselski w okręgu warszawskim. Wkrótce po inauguracji nowego parlamentu wystąpił z SKL i zaangażował się w działalność Platformy Obywatelskiej. Od 2001 był członkiem zarządu krajowego PO, a od 2006 wiceprzewodniczącym. W Sejmie IV kadencji był zastępcą przewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i członkiem Komisji Spraw Zagranicznych. W 2002 zajął drugie miejsce w plebiscycie Programu III Polskiego RadiaSrebrne Usta” za wypowiedź na temat zakupu dla polskiego lotnictwa wojskowego samolotów F-16: Jest takie powiedzenie, że polski lotnik to jest taki, że jak trzeba będzie, to nawet poleci na drzwiach od stodoły. Więc proszę Państwa, chciałem z wielką satysfakcją stwierdzić, że to już nie grozi. Piloci polscy będą latali na F-16[14].

W wyborach do Sejmu V kadencji ponownie uzyskał mandat, tym razem w okręgu podwarszawskim. 26 października 2005 został wybrany na wicemarszałka Sejmu. Za jego kandydaturą głosowało 398 posłów. W trakcie tej kadencji był jednym z najbardziej aktywnych kontestatorów działalności rządów koalicji PiS-Samoobrona-LPR, w szczególności polityki zagranicznej i obronnej. Krytykował m.in. powierzenie sędziemu Andrzejowi Kryżemu funkcji wiceministra sprawiedliwości.

W wyborach do Sejmu w 2007 z powodzeniem startował z pierwszego miejsca na liście PO w okręgu podwarszawskim, uzyskując 139 320 głosów[15].

Marszałek Sejmu (2007–2010)

Działalność

5 listopada 2007 na pierwszym posiedzeniu Sejmu VI kadencji Bronisław Komorowski został wybrany większością bezwzględną 292 głosów na marszałka Sejmu. Jego konkurentem był Krzysztof Putra z PiS, który uzyskał 160 głosów. We wrześniu 2008 posłowie Klubu Parlamentarnego PiS złożyli wniosek o odwołanie go z tej funkcji[16], który jednak wycofali. 8 lipca 2010, w związku z wyborem na urząd prezydenta RP, zrezygnował z tej funkcji i jednocześnie złożył mandat poselski.

Z racji pełnienia funkcji marszałka Sejmu podejmował licznych gości zagranicznych, w tym głowy państw, szefów rządów, przewodniczących parlamentów, ministrów. Spotkał się również z Tenzinem Gjaco (XIV Dalajlamą).

21 sierpnia 2008 odwołał Bożenę Borys-Szopę ze stanowiska głównego inspektora pracy i powołał na tę funkcję Tadeusza Zająca.

Tymczasowo wykonujący obowiązki prezydenta RP

Na skutek śmierci prezydenta Lecha Kaczyńskiego w katastrofie lotniczej 10 kwietnia 2010, jako Marszałek Sejmu, w oparciu o art. 131 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997, przez trzy miesiące wykonywał obowiązki prezydenta RP[17]. Funkcje te sprawował do 8 lipca 2010, kiedy to zrezygnował ze stanowiska marszałka Sejmu.

18 kwietnia 2010 uczestniczył w Krakowie w uroczystościach pogrzebowych Lecha i Marii Kaczyńskich, podczas których spotkał się m.in. z prezydentem Rosji Dmitrijem Miedwiediewem[18]. Jako gospodarz uroczystości pogrzebowych przyjmował oficjalne kondolencje od zagranicznych delegacji[19].

Pierwszym powszechnie obowiązującym wydanym z racji uzyskanych uprawnień aktem prawnym było rozporządzenie z 10 kwietnia 2010 w sprawie wprowadzenia żałoby narodowej w dniach 10–16 kwietnia 2010[20]. Uchwalone przez parlament ustawy po raz pierwszy podpisał 12 kwietnia 2010; kolejne podpisywał m.in. 16 kwietnia 2010 i 29 kwietnia (łącznie – 64 ustawy[21]). 21 kwietnia 2010 wydał postanowienie o zarządzeniu przedterminowych wyborów prezydenckich na dzień 20 czerwca 2010[22]. 16, 19 i 23 kwietnia 2010 odznaczył pośmiertnie Orderami Odrodzenia Polski ofiary katastrofy[23][24][25].

8 maja 2010 udał się z dwudniową zagraniczną wizytą do Rosji na obchody 65. rocznicy zakończenia II wojny światowej[26].

Wybrane nominacje i powołania

Wybory prezydenckie w 2010

Był jednym z dwóch (obok Radosława Sikorskiego) kandydatów biorących udział w partyjnych prawyborach o nominację na kandydata w wyborach prezydenckich z ramienia PO. 27 marca 2010 w auli Politechniki Warszawskiej ogłoszono, że Bronisław Komorowski wygrał partyjne głosowanie (otrzymując 68,5% głosów), zostając oficjalnym kandydatem tego ugrupowania na urząd prezydenta RP[39].

Bronisław Komorowski zdecydował się wziąć udział w zarządzonych przez siebie przedterminowych wyborach prezydenckich jako oficjalny kandydat Platformy Obywatelskiej. Jego komitet wyborczy został zgłoszony do Państwowej Komisji Wyborczej 25 kwietnia 2010[40] i zarejestrowany 7 maja 2010. Hasło kandydata brzmiało „Zgoda buduje”.

Poparcia udzieliły mu Partia Demokratyczna – demokraci.pl (25 kwietnia 2010)[41], Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe (6 maja 2010) i Demokratyczna Partia Lewicy (10 maja 2010)[42].

Swoje wsparcie dla jego osoby jeszcze na etapie prawyborów wyrazili publicznie m.in. Władysław Bartoszewski, Tadeusz Mazowiecki i Lech Wałęsa[43]. Do ogólnopolskiego komitetu poparcia przystąpiło początkowo ponad 150 osób, w tym aktorzy, naukowcy, sportowcy, przedsiębiorcy, artyści, pisarze, działacze opozycji demokratycznej i przedstawiciele kombatantów[44]. 14 maja 2010 głosowanie na marszałka Sejmu na łamach „Gazety Wyborczej” zapowiedział jej redaktor naczelny Adam Michnik[45]. 2 czerwca 2010 w ramach prowadzonej kampanii wyborczej Bronisław Komorowski odwiedził Londyn, gdzie spotkał się z tamtejszą Polonią oraz sympatykami.

W pierwszej turze wyborów prezydenckich 20 czerwca 2010 uzyskał 6 981 319 głosów (41,54%), zajmując 1. miejsce spośród 10 kandydatów[46]. Wszedł do drugiej tury głosowania razem z Jarosławem Kaczyńskim, który uzyskał poparcie na poziomie 36,46%. Otrzymał oficjalne poparcie ze strony kandydującego w pierwszej turze Andrzeja Olechowskiego i wspierającego go Stronnictwa Demokratycznego[47]. Za jego kandydaturą opowiedziała się również m.in. Unia Pracy[48].

W drugiej turze głosowania Bronisław Komorowski uzyskał 8 933 887 głosów ważnych, tj. 53,01%, wygrywając tym samym wybory[49], co zostało stwierdzone w obwieszczeniu i uchwale PKW z 5 lipca 2010[50]. Sąd Najwyższy stwierdził ważność wyborów 3 sierpnia 2010[51].

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej (2010–2015)

Działalność

Bronisław Komorowski i Donald Tusk w Senacie (2014)
Bronisław Komorowski wygłaszający orędzie przed Zgromadzeniem Narodowym (2014)
Bronisław Komorowski podczas obchodów 600-lecia bitwy pod Grunwaldem (2010)
Z parą prezydencką Andrzejem Dudą i Agatą Kornhauser-Dudą w Sejmie po zakończeniu obrad Zgromadzenia Narodowego, zwołanego 6 sierpnia 2015 w celu odebrania przysięgi od jego następcy

Pięcioletnia kadencja prezydencka Bronisława Komorowskiego rozpoczęła się 6 sierpnia 2010 z chwilą złożenia przysięgi przed Zgromadzeniem Narodowym. Przed złożeniem przysięgi zrezygnował z członkostwa w Platformie Obywatelskiej. Symboliczne przejęcie zwierzchnictwa nad Siłami Zbrojnymi odbyło się w dniu Święta Wojska Polskiego przed Grobem Nieznanego Żołnierza 15 sierpnia 2010[52]. Urzędowanie zakończył 6 sierpnia 2015 z chwilą zaprzysiężenia Andrzeja Dudy.

Działalność legislacyjna

Bronisław Komorowski złożył podczas swojej kadencji dwadzieścia sześć projektów ustaw. Były wśród nich m.in. nowelizacja ordynacji podatkowej wprowadzająca zasadę rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika, a także zmiany w przepisach o stowarzyszeniach, zgromadzeniach i referendum lokalnym. Zawetował cztery ustawy, w tym o nasiennictwie i o okręgach sądowych. Skierował również dwanaście wniosków do Trybunału Konstytucyjnego[53].

Wybrane nominacje i powołania

Wybory prezydenckie w 2015

5 lutego 2015 Bronisław Komorowski ogłosił, że będzie ubiegał się o reelekcję w wyborach prezydenckich zarządzonych na 10 maja 2015[57]. Dzień później rada krajowa Platformy Obywatelskiej udzieliła mu poparcia w tych wyborach[58]. Otrzymał również poparcie Partii Demokratycznej[59], Partii Zielonych RP[60] i Stronnictwa Demokratycznego[61]. Podobnie jak w trakcie poprzedniej kampanii, został przedstawiony honorowy komitet poparcia[62].

Komitet wyborczy Bronisława Komorowskiego został zarejestrowany 18 marca 2015[63]. Hasło kandydata brzmiało „Wybierz zgodę i bezpieczeństwo”[64].

W przeprowadzonej 10 maja 2015 pierwszej turze głosowania zajął 2. miejsce, zdobywając 5 031 060 głosów, co stanowiło 33,77% głosów ważnych. Ponieważ żaden z kandydatów nie przekroczył progu 50% głosów ważnych, Bronisław Komorowski wszedł do drugiej tury głosowania wraz z Andrzejem Dudą, który otrzymał 34,76% głosów ważnych[65]. Przed drugą turą poparcia udzieliły mu Polskie Stronnictwo Ludowe[66] i Liga Polskich Rodzin[67].

W przeprowadzonej 24 maja 2015 drugiej turze wyborów Bronisław Komorowski ponownie przegrał z Andrzejem Dudą z PiS, uzyskując 48,45% głosów ważnych (8 112 311 głosów)[68].

Działalność po prezydenturze

14 sierpnia 2015 została zarejestrowana pozarządowa organizacja Fundacja „Instytut Bronisława Komorowskiego[69].

Życie prywatne i działalność społeczna

Bronisław Komorowski od 1977 jest żonaty z Anną (z domu Dembowską), mają pięcioro dzieci[70]: Zofię (ur. 1979), Tadeusza (ur. 1981), Marię (ur. 1983), Piotra (ur. 1986) i Elżbietę (ur. 1989). Zajmował się hobbystycznie myślistwem[71].

W 2005 wydawnictwo Rytm wydało książkę Prawą Stroną – życie, polityka, anegdota, wywiad-rzekę, który z Bronisławem Komorowskim przeprowadziła Maria Wągrowska.

Wyniki wyborcze

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1991 Unia Demokratyczna Sejm I kadencji nr 36[c] 5602 (1,23%)T[72]
1993 Sejm II kadencji nr 32 8607 (4,68%)T[73]
1997 Akcja Wyborcza Solidarność Sejm III kadencji nr 1 20 251 (2,55%)T[74]
2001 Platforma Obywatelska Sejm IV kadencji nr 19 14 493 (1,97%)T[75]
2005 Sejm V kadencji nr 20 42 100 (13,27%)T[76]
2007 Sejm VI kadencji 139 320 (30,25%)T[15]
2010 KW Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej Bronisława Komorowskiego
Prezydent RP 6 981 319 (41,54%)[46]
8 933 887 (53,01%)T[49]
2015 5 031 060 (33,77%)[77]
8 112 311 (48,45%)N[68]

Odznaczenia i wyróżnienia

Otrzymane z urzędu

Z tytułu objęcia urzędu prezydenta RP Bronisław Komorowski został kawalerem Orderu Orła Białego, Wielkim Mistrzem Orderu i przewodniczącym jego Kapituły, a także kawalerem Orderu Odrodzenia Polski I klasy, Wielkim Mistrzem Orderu i przewodniczącym jego Kapituły[78].

Ordery i odznaczenia państw obcych
Herb Bronisława Komorowskiego jako kawalera Orderu Królewskiego Serafinów
Odcisk dłoni Bronisława Komorowskiego w Łebie
Pozostałe wyróżnienia i odznaczenia

Uwagi

  1. Powołanie nastąpiło z dniem 23 maja 2010.
  2. Wygaśnięcie mandatów nastąpiło z dniem 24 czerwca 2010.
  3. Mandat uzyskany listy ogólnopolskiej.

Przypisy

  1. a b Sylwetka na stronie sejm-wielki.pl. [dostęp 2010-03-27].
  2. Anna Herbich: Dziewczyny z Powstania. Kraków: Znak Horyzont, 2014, s. 72.
  3. Komorowski: W dzieciństwie mieszkałem w baraku lumperploretariatu. wprost.pl, 13 kwietnia 2015. [dostęp 2021-07-29].
  4. Biografia. prezydent.pl. [dostęp 2010-09-04].
  5. Absolwent Norwida prezydentem RP. norwid.waw.pl, 5 lipca 2010. [dostęp 2016-05-12].
  6. a b Bronisław Komorowski. polityka.pl, 27 kwietnia 2010. [dostęp 2010-05-10].
  7. Bronisław Komorowski w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2010-05-10].
  8. Wiktor Świetlik: Bronisław Komorowski. Pierwsza niezależna biografia. Warszawa: The Facto, 2010, s. 54.
  9. Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk: Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945–2000. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert i Przedsięwzięcie Galicja, 2010.
  10. 90-lecie Studenckiego Koła Naukowego Historyków UW. histmag.org, 21 grudnia 2008. [dostęp 2010-03-27].
  11. a b Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2010-05-10].
  12. Wacław L. Kowalski: Związki Wicepremiera inż. Eugeniusza Kwiatkowskiego z Ligą Morską. lmir.pl. [dostęp 2018-03-12].
  13. Joanna Kalka: Zapomniana lekcja Jacka Kuronia. rp.pl, 4 sierpnia 2015. [dostęp 2016-06-14].
  14. Srebrne usta. trojka.info. [dostęp 2014-09-22].
  15. a b Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2016-03-17].
  16. Ruszył Sejm. PiS żąda głów marszałków. dziennik.pl, 2 września 2008. [dostęp 2010-07-12].
  17. Oświadczenie Marszałka Sejmu. abw.gov.pl, 10 kwietnia 2010. [dostęp 2012-09-06].
  18. Informacja o delegacjach zagranicznych. msz.gov.pl, 18 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-22].
  19. Komorowski honorowym gospodarzem pogrzebu. wp.pl, 14 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-20].
  20. Dz.U. z 2010 r. nr 58, poz. 368.
  21. a b Działania Marszałka wykonującego obowiązki Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego w okresie 10.04–8.07.2010 r.. prezydent.pl, 8 lipca 2010. [dostęp 2010-08-10].
  22. Dz.U. z 2010 r. nr 65, poz. 405.
  23. M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 587.
  24. M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 588.
  25. M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 590.
  26. Komorowski już w Moskwie. newsweek.pl, 8 maja 2010. [dostęp 2010-05-08].
  27. M.P. z 2010 r. nr 21, poz. 199.
  28. M.P. z 2010 r. nr 53, poz. 727.
  29. Pierwsze decyzje Komorowskiego: gen. Koziej będzie szefem BBN-u. gazeta.pl, 12 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-12].
  30. M.P. z 2010 r. nr 43, poz. 613.
  31. Komorowski wybrał nowych dowódców. Stachowiak odchodzi. wprost.pl, 19 maja 2010. [dostęp 2010-08-07].
  32. Powołanie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego. prezydent.pl, 19 maja 2010. [dostęp 2011-08-07].
  33. Bronisław Komorowski powołał skład Rady Bezpieczeństwa Narodowego. gazeta.pl, 20 maja 2010. [dostęp 2010-05-23].
  34. M.P. z 2010 r. nr 44, poz. 622.
  35. M.P. z 2010 r. nr 44, poz. 623.
  36. M.P. z 2010 r. nr 44, poz. 617.
  37. M.P. z 2010 r. nr 44, poz. 624.
  38. Komorowski powołał (swoich) ludzi do KRRiT. tvn24.pl, 9 lipca 2010. [dostęp 2020-02-15].
  39. Wybory 2010. Bronisław Komorowski kandydatem PO na prezydenta. gazeta.pl, 27 marca 2010. [dostęp 2010-03-27].
  40. Wybory 2010: Kolejni kandydaci z komitetami wyborczymi. gazeta.pl, 25 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-25].
  41. Wybory 2010. PD: Czujemy, że wraca IV RP. Popieramy Komorowskiego. gazeta.pl, 25 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-25].
  42. Apel Wyborczy ws. poparcia Bronisława Komorowskiego na Prezydenta RP. dpl.org.pl, 14 maja 2010. [dostęp 2010-05-10].
  43. PO: Prawybory na finiszu, czwartek ostatnim dniem głosowania pocztą. gazeta.pl, 18 marca 2010. [dostęp 2010-05-07].
  44. 150 znanych osób popiera Komorowskiego. wp.pl, 14 maja 2010. [dostęp 2010-09-04].
  45. Będę głosował na Bronisława Komorowskiego. wyborcza.pl, 14 maja 2010. [dostęp 2010-05-14].
  46. a b Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2016-03-17].
  47. Olechowski poprze w II turze Komorowskiego. money.pl, 24 czerwca 2010. [dostęp 2020-05-17].
  48. PO zdobyła pierwsze głosy lewicy. UP poparła Komorowskiego. wyborcza.pl, 24 czerwca 2010. [dostęp 2011-05-24].
  49. a b Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2016-03-17].
  50. Dz.U. z 2010 r. nr 122, poz. 828.
  51. Dz.U. z 2010 r. nr 139, poz. 936.
  52. Prezydent przejął zwierzchnictwo nad armią. prezydent.pl, 15 sierpnia 2010. [dostęp 2011-08-07].
  53. Pięć lat prezydentury w liczbach. Sprawdź aktywność Bronisława Komorowskiego. tvp.info, 5 sierpnia 2018. [dostęp 2018-12-13].
  54. 13 sierpnia 2010 Zgromadzenie Ogólne Sędziów Trybunału Konstytucyjnego przedstawiło prezydentowi po dwóch kandydatów na prezesa TK (Ewę Łętowską i Andrzeja Rzeplińskiego) i wiceprezesa TK Stanisława Biernata i Mirosława Granata. Kadencje dotychczasowych prezesów upłynęły 2 grudnia 2010.
  55. Po raz pierwszy kobieta na czele Sądu Najwyższego. lex.pl, 30 kwietnia 2014. [dostęp 2015-06-25].
  56. Prezydent powołał rząd Ewy Kopacz. prezydent.pl, 22 września 2014. [dostęp 2014-09-22].
  57. Prezydent RP będzie ubiegał się o reelekcję. prezydent.pl, 5 lutego 2015. [dostęp 2015-02-05].
  58. Rada krajowa PO poparła kandydaturę Komorowskiego. tvn24.pl, 6 lutego 2015. [dostęp 2015-02-06].
  59. Partia Demokratyczna poparła kandydaturę Bronisława Komorowskiego na Prezydenta RP. demokraci.pl, 9 lutego 2015. [dostęp 2015-05-08].
  60. Poparcie dla Pana Bronisława Komorowskiego. zielonirp.org.pl, 16 lutego 2015. [dostęp 2015-05-08].
  61. Stronnictwo Demokratyczne poparło prezydenta Bronisława Komorowskiego. sd.pl, 28 marca 2015. [dostęp 2016-02-18].
  62. Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego. dziennik.pl, 16 marca 2015. [dostęp 2015-03-22].
  63. Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-04-20].
  64. Bronisław Komorowski oficjalnie rozpoczął kampanię prezydencką. „Wybierz zgodę i bezpieczeństwo”. onet.pl, 7 marca 2015. [dostęp 2015-05-11].
  65. Dz.U. z 2015 r. poz. 650.
  66. PSL poparło Bronisława Komorowskiego w drugiej turze wyborów prezydenckich. tvp.info, 12 maja 2015. [dostęp 2015-05-22].
  67. Stanowisko LPR przed II turą wyborów prezydenckich. lpr.pl, 22 maja 2015. [dostęp 2015-05-22].
  68. a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2016-03-17].
  69. Fundacja „Instytut Bronisława Komorowskiego”. mojepanstwo.pl. [dostęp 2015-12-22].
  70. Biografia. prezydent.pl. [dostęp 2010-09-04].
  71. Politycy na łowach. newsweek.pl, 10 marca 2010. [dostęp 2010-03-30].
  72. M.P. z 1991 r. nr 41, poz. 288.
  73. M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470.
  74. M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 620.
  75. Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2016-03-17].
  76. Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2016-03-17].
  77. Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2016-03-17].
  78. Zgodnie z art. 23 ust. 2 i art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 16 października 1992 r. o orderach i odznaczeniach.
  79. Указ Президента України № 1057/2008. president.gov.ua, 19 listopada 2008. [dostęp 2011-04-13]. (ukr.).
  80. Gazzetta tal-Gvern ta’ Malta / The Malta Government Gazette Nru./No. 18,545. doi-archived.gov.mt, 9 lutego 2010. s. 1311. [dostęp 2013-11-19]. (malt. • ang.).
  81. Dekorera fler med eleganta riddarordnar. aftonbladet.se, 16 czerwca 2012. [dostęp 2012-08-28]. (szw.).
  82. Cidadãos Estrangeiros Agraciados com Ordens Portuguesas. ordens.presidencia.pt. [dostęp 2012-08-22]. (port.).
  83. Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 10 czerwca 2012. [dostęp 2012-09-21]. (wł.).
  84. Ordonnance Souveraine n° 3.989 du 17 octobre 2012 portant élévation dans l’Ordre de Saint-Charles. legimonaco.mc, 19 października 2012. [dostęp 2012-11-16]. (fr.).
  85. Ar Triju Zvaigžņu ordeni apbalvotie, sākot no 2004. gada 1.oktobra. president.lv. s. 15. [dostęp 2016-09-27]. (łot.).
  86. Odluka o odlikovanju Veleredom kralja Tomislava s lentom i Velikom Danicom Njegove Ekscelencije Bronislawa Komorowskog. narodne-novine.nn.hr, 3 lipca 2013. [dostęp 2013-12-10]. (chorw.).
  87. Prezydent Grecji z oficjalną wizytą w Polsce. prezydent.pl, 8 lipca 2013. [dostęp 2014-07-01].
  88. Prezydent z wizytą w Macedonii. Otrzymał „Order 8 września”. historia.org.pl, 10 września 2013. [dostęp 2013-11-11].
  89. „September 8” order for Polish President Komorowski. kurir.mk, 10 września 2013. [dostęp 2013-11-11]. (ang.).
  90. Орден „8 Септември” за полскиот претседател Бронислав Коморовски. mkd.mk, 10 września 2013. [dostęp 2015-05-10]. (mac.).
  91. Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-11-28]. (est.).
  92. Rad Bieleho dvojkríža, I. trieda. gasparovic.prezident.sk. [dostęp 2014-06-26]. (słow.).
  93. Niderlandzka Para Królewska w Polsce. prezydent.pl, 24 czerwca 2014. [dostęp 2014-06-26].
  94. Polska wspiera Mołdawię i Ukrainę na proeuropejskiej drodze. prezydent.pl, 20 listopada 2014. [dostęp 2014-11-21].
  95. Указ Президента України № 935/2014. president.gov.ua. [dostęp 2015-07-02]. (ukr.).
  96. Polska i Finlandia za pogłębioną współpracą. prezydent.pl, 31 marca 2015. [dostęp 2017-10-24].
  97. Wyróżnienia. lmir.pl. [dostęp 2018-03-12].
  98. Kawalerowie Krzyża PRO MARI NOSTRO. plm.ocalicodzapomnienia.eu. [dostęp 2013-02-01].
  99. Komorowski doktorem honoris causa Uniwersytetu Wileńskiego. gazeta.pl, 14 stycznia 2008. [dostęp 2010-08-06].
  100. Prezydent Komorowski na uniwersytecie w Segedynie. prezydent.pl, 23 marca 2012. [dostęp 2012-03-26].
  101. Doktorat honoris causa. ukw.edu.pl. [dostęp 2021-04-09].
  102. VDU garbės daktaro regalijos – Bronisław Komorowski. vdu.lt, 2015-06-22. [dostęp 2015-06-25]. (lit.).
  103. Nie ma jak przyjaźń polsko-ukraińska i niech tak zostanie. prezydent.pl, 2 lipca 2015. [dostęp 2015-07-03].
  104. Президент Республіки Польща Броніслав Коморовський – Doctor Honoris Causa Львівського національного університету імені Івана Франка. lnu.edu.ua, 2 lipca 2015. [dostęp 2015-07-03]. (ukr.).
  105. Pierwsze nadanie Medalu Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej 8 kwietnia 2008 r. Warszawa: Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej, Polska Fundacja Katyńska, 2009, s. 253–255, 259, seria: „Zeszyty Katyńskie”. ISBN 83-917780-6-1.
  106. Prezydent otrzymał Medal Złoty UKSW. prezydent.pl, 10 października 2011. [dostęp 2011-10-10].
  107. Nagrody Forum Ekonomicznego. forum-ekonomiczne.pl. [dostęp 2022-06-18].
  108. Bronisław Komorowski Człowiekiem Roku „Wprost”. wprost.pl, 25 lutego 2013. [dostęp 2013-02-25].
  109. Nagroda Lewiatana dla prezydenta Komorowskiego. tvpparlament.pl, 15 maja 2013. [dostęp 2017-07-25].
  110. Statuetka „Złotego Hipolita” dla prezydenta Komorowskiego. dzieje.pl, 14 lipca 2016. [dostęp 2021-03-17].
  111. Paweł Wroński: Prezydent Bronisław Komorowski Człowiekiem Roku „Gazety Wyborczej”. Michnik: „Rzeczpospolita zapamięta tę prezydenturę”. wyborcza.pl, 18 czerwca 2015. [dostęp 2016-01-30].
  112. Bronisław Komorowski uhonorowany nagrodą dla współtwórców wolności i demokracji. onet.pl, 12 września 2015. [dostęp 2015-09-12].
  113. Prezydent Komorowski został honorowym obywatelem Józefowa. pap.pl, 27 listopada 2012. [dostęp 2012-11-29].
  114. Prezydent Bronisław Komorowski Honorowym Obywatelem Piły. naszemiasto.pl, 27 lutego 2013. [dostęp 2014-08-10].
  115. Prezydent Bronisław Komorowski honorowym obywatelem Wisły. dziennikzachodni.pl, 13 czerwca 2014. [dostęp 2014-08-10].
  116. Bronisław Komorowski honorowym obywatelem Kalisza. prawo.pl, 4 sierpnia 2014. [dostęp 2014-08-10].

Bibliografia

  • Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 2015-08-05].
  • Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2015-08-05].

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się