 Pałac w Chodorowie, 1913 | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Prawa miejskie |
1394 | ||||
| Burmistrz |
Oleh Kocowskyj | ||||
| Powierzchnia |
8,25 km² | ||||
| Wysokość |
255 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2019) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 3239 | ||||
| Kod pocztowy |
81750 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
(UA) BC | ||||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
 49°24′N 24°19′E/49,400000 24,316667
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Chodorów (ukr. Ходорів, Chodoriw) – miasto na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie żydaczowskim.
Chodorów, dawniej Chodorostaw, nad rzeką Ług po raz pierwszy wspominany jest w dokumentach w 1394 r. Prawo magdeburskie otrzymał w 1436 r., co potwierdzono w 1524 r. Właściciel miejscowych dóbr ziemskich Jursza, którego rodzina otrzymała nazwisko Chodorowskich, założył tu w 1460 r. parafię rzymskokatolicką pw. Wszystkich Świętych. On też ufundował pierwszy drewniany kościół, który w latach 1620–1621 zniszczył najazd Turków i Tatarów. Kolejny kościół zniszczyły w 1655 r. wojska moskiewskie i szwedzkie. Odbudowano go na początku XVIII w. dzięki rodzinom Chodorowskich i Cetnerów. Obecny murowany kościół wzniesiono w latach 1777–1779 dzięki rodzinie Rzewuskich, kolejnych właścicieli Chodorowa[2].
Do I rozbioru Polski (1772) miasto powiatowe w województwie ruskim I Rzeczypospolitej (prowincja małopolska); własność polskiej rodziny szlacheckiej Chodorowskich do roku 1694. W latach 1772–1918 miasto w powiecie bóbreckim w prowincji Galicja zaboru austriackiego. W okresie zaborów mieścił się tutaj sąd powiatowy, natomiast sąd okręgowy znajdował się w Złoczowie; prowadziła tędy linia kolejowa lwowsko-czerniowiecka.
W XIX wieku własność większościowa należała do hrabiów Lanckorońskich herbu Zadora. Spadkobierczyni majątku, Elżbieta Lanckorońska[3] wyszła za mąż za austriackiego pułkownika Karola de Vaux. W tym czasie Chodorów stał się ważnym węzłem kolejowym. Prowadziła tędy linia kolejowa na trasie Lwów-Stanisławów – Czerniowce – Jassy, która łączyła się z liniami Chodorów – Stryj oraz Chodorów – Potutory – Berezowica-Ostrów – Tarnopol. Przyczyniło się to bardzo do rozwoju miasta[4].
Największym zakładem w mieście była cukrownia, którą w 1912 r. założyli baron Kazimierz de Vaux, hr. Jan Zamoyski i inż. Bronisław Albinowski. Przy cukrowni powstało nowoczesne osiedle dla robotników, nazywane „Kramerówką” od nazwiska dyrektora Stanisława Kremera (1876-1935). Innym z dyrektorów cukrowni był inż. Lucjan Rydel, syn poety Lucjana Rydla[5]. W Chodorowie działały równie fabryka sody, wytwórnia papieru i tartak[4]. Jarmarki odbywały się 15 stycznia i 14 października, targ miejski w czwartek. Miasto pod koniec roku 1939 liczyło ok. 4500 mieszkańców.
W II Rzeczypospolitej miasto położone w powiecie bóbreckim województwa lwowskiego. W latach 1934-1939 miasto było siedzibą gminy Chodorów, ale nie należało do niej.
W latach 1943–1945 było schronieniem dla okolicznej ludności wiejskiej przed napadami z OUN-UPA. W tym czasie z rąk nacjonalistów ukraińskich zginęło 31 Polaków, mieszkańców Chodorowa, jednak poza terenem miasta[6].
W okresie okupacji niemieckiej ogromną rolę odegrał dyrektor cukrowni, inż. Adam Korwin-Piotrowski, który ratował młodzież przed wywózkami do Niemiec[5].
Podczas okupacji hitlerowskiej, w październiku 1942 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 3000 Żydów. 5 lutego 1943 roku zostali wywiezieni do obozu zagłady w Bełżcu i tam zamordowani[7].
W latach 1940–1941 i 1944–1959 siedziba rejonu chodorowskiego.
W Chodorowie działa oddział Towarzystwa Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej[8].
W 1989 liczyło 12 455 mieszkańców[9].
W 2013 liczyło 9829 mieszkańców[10].
W czasach II RP w mieście istniał klub piłkarski Chodorovia Chodorów.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
