ResponseEve, a responsive template by SiGa

Bob Bryan

Pełne imię i nazwisko	Robert Charles Bryan
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1978 Camarillo
Wzrost	193 cm
Gra	leworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	1998
Zakończenie kariery	2020
Trener	David Macpherson, Dave Marshall
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	116 (13 listopada 2000)
Australian Open	3Q (2000)
Roland Garros	1Q (2000)
Wimbledon	2R (2001)
US Open	2R (1998)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	119
Najwyżej w rankingu	1 (8 września 2003)
Australian Open	W (2006, 2007, 2009–2011, 2013)
Roland Garros	W (2003, 2013)
Wimbledon	W (2006, 2011, 2013)
US Open	W (2005, 2008, 2010, 2012, 2014)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Londyn 2012 tenis ziemny (gra podwójna) brąz Pekin 2008 tenis ziemny (gra podwójna) Igrzyska panamerykańskie brąz Winnipeg 1999 gra podwójna
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Robert Charles Bryan (ur. 29 kwietnia 1978 w Camarillo, Kalifornia) – amerykański tenisista, mistrz szesnastu turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej (Karierowy Wielki Szlem i Niekalendarzowy Wielki Szlem) i siedmiu w grze mieszanej, czterokrotny triumfator ATP World Tour Finals w grze podwójnej, lider rankingu ATP w grze podwójnej, złoty medalista igrzysk olimpijskich z Londynu (2012) oraz brązowy medalista igrzysk olimpijskich z Pekinu (2008) w grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa 2007 wraz z drużyną Stanów Zjednoczonych. Brat bliźniak Mike’a Bryana, z którym współtworzył parę deblową.

Życie prywatne

Robert Bryan jest synem Wayne’a i Kathy Bryanów, nauczycieli tenisa. Jego brat bliźniak, Mike Bryan, jest od niego starszy o dwie minuty. Ojciec Wayne jest prawnikiem, muzykiem, narodowym trenerem tenisowym, komentatorem i trzykrotnie został wybrany Trenerem Roku przez WTT. Angażował się w wiele działań organizacji ATP, między innymi Dni Dziecka organizowane podczas różnych turniejów. Matka Kathy, z domu Blake, to była tenisistka, która czterokrotnie występowała w wielkoszlemowym Wimbledonie i doszła do ćwierćfinału gry mieszanej w 1965 roku.

Bob Bryan lubi grać w koszykówkę. Razem z bratem założył zespół muzyczny, w którym gra na keyboardzie, a Mike na bębnach i gitarze. Organizują koncerty podczas imprez tenisowych i spotkań charytatywnych na całym świecie. Podczas US Open 2009 wydali własny album, zatytułowany Let it rip.

Dnia 13 grudnia 2010 roku poślubił w Miami prawniczkę Michelle Alvarez. 31 stycznia 2012 roku na Florydzie urodziła się ich córka, Micaela Brooke Bryan. Dziewczynka otrzymała imię na cześć swojej prababci Micaeli oraz na cześć mamy Michelle i wuja Michaela.

Kariera tenisowa

Robert Bryan, znany na światowych arenach jako Bob Bryan, rozpoczął treningi tenisowe już w wieku dwóch lat. Był tenisistą leworęcznym z jednoręcznym backhandem. Od sierpnia 1994 roku występował w turniejach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej. W 1996 roku razem z bratem Mikiem zwyciężył w wielkoszlemowym US Open w grze podwójnej chłopców. W klasyfikacjach do lat osiemnastu zajmował najwyżej 31. miejsce w singlu i 12. w deblu, miało to miejsce na zakończenie sezonu 1996.

W sierpniu 1995 roku bracia Bryanowie po raz pierwszy zagrali w seniorskim turnieju wielkoszlemowym w grze podwójnej. W pierwszej rundzie US Open ulegli 0:6, 4:6 Grantowi Connellowi i Patrickowi Galbraithowi. Pierwszy profesjonalny mecz wygrali w Atlancie, w kwietniu 1996 roku, pokonując Marka Keila i Dave’a Randalla 7:6, 7:6. W lipcu 1997 roku Amerykanin zadebiutował w zawodach ATP World Tour w grze pojedynczej. W pojedynku otwarcia w Los Angeles musiał uznać jednak wyższość rodaka Glenna Weinera i odpadł z wynikiem 4:6, 3:6. W roku 1998 otrzymał status profesjonalnego tenisisty.

W sierpniu wygrał swój pierwszy mecz w drabince głównej turnieju ATP. Stało się to w Indianapolis, a pokonał 6:1, 0:6, 6:1 rodaka Steve’a Campbella (przegrał potem z Marcelo Riosem). Odnosił sukcesy w mniejszych zawodach, challengerach i futuresach, głównie na terenie Stanów Zjednoczonych. W marcu 1999 roku Bryanowie dotarli do ćwierćfinałów dwóch ważnych turniejów, w Indian Wells i Miami, co zapewniło im awans do grona stu najlepszych deblistów świata. Pokonali tam m.in. Jonasa Bjorkmana, Patricka Raftera i Fabrice’a Santoro. Miesiąc później po raz pierwszy zagrali w finale w Orlando, pokonani przez Jima Couriera i Todda Woodbridge’a.

W czerwcu 2000 Bob Bryan osiągnął swój najlepszy indywidualny rezultat, awansując do ćwierćfinału w Queen’s Club w Londynie. Pokonał po drodze m.in. Tima Henmana, a potem Maksa Mirnego, przegrał z Pete’em Samprasem. Liczne sukcesy w challengerach zapewniły mu 113. miejsce na światowej liście singlowej ATP, według notowań z dnia 13 listopada. Nigdy potem nie był klasyfikowany wyżej w tym rankingu. We wrześniu 2000 awansował wspólnie ze swoim bratem po raz pierwszy do wielkoszlemowego ćwierćfinału, podczas US Open, pokonani przez Ricka Leacha i Ellisa Ferreirę. W lutym 2001 w Memphis Bryanowie po raz pierwszy zakończyli zawody jako niepokonani. Zapewniło im to awans do czołowej pięćdziesiątki deblowej klasyfikacji ATP. Latem wygrali również w Queen’s Clubie i znaleźli się w półfinale Wimbledonu, pokonując w trzecim meczu Björkmana i Woodbridge’a. W tym sezonie zdobyli jeszcze mistrzostwa w Newport i Los Angeles, doszli ponadto do finału w Waszyngtonie. Zostali siódmym deblem świata na koniec sezonu i pierwszym rodzeństwem, które wspólnie wygrało cztery turnieje w jednym roku (dotychczasowymi rekordzistami byli bracia Gullicksonowie, którzy w latach 1978 i 1982 wygrywali po trzy imprezy).

Rok 2002 Bryanowie rozpoczęli od finału w Adelaide i ćwierćfinału Australian Open. Tydzień po tygodniu zwyciężali w Acapulco i Scottsdale, eliminując między innymi najlepszych wówczas na świecie Donalda Johnsona i Jareda Palmera. Latem triumfowali w Newport, a potem w zawodach z serii Masters Series w Toronto po finale z najwyżej rozstawionymi Markiem Knowlesem i Danielem Nestorem. Zagrali w półfinale Wimbledonu i US Open, wieńcząc sezon triumfem w Bazylei. Zostali sklasyfikowani w gronie dziesięciu najlepszych deblistów globu. Bob Bryan wystąpił też w finale gry mieszanej US Open (pierwszy wielkoszlemowy finał w karierze) w parze z Katariną Srebotnik. Pokonali ich Mike Bryan i jego partnerka Lisa Raymond.

W kwietniu 2003 roku bliźniacy wywalczyli kolejny tytuł, w Barcelonie. W czerwcu po raz pierwszy został wielkoszlemowym mistrzem w grze podwójnej, a puchar przywiózł z paryskiego French Open. W finale Amerykanie w dwóch setach pokonali Paula Haarhuisa i Jewgienija Kafelnikowa. Dzięki temu sukcesowi Bryan awansował na trzecie miejsce w deblowym rankingu ATP. Finał US Open przegrał w deblu z Bjorkmanem i Woodbridge’em, natomiast u boku Katariny Srebotnik zdobył swoje pierwsze mistrzostwo mikstowe. Wynik z Nowego Jorku sprawił, że Bryanowie zostali nowymi liderami klasyfikacji ATP w grze podwójnej, według notowań z 8 września 2003 roku. Zastąpili na tym miejscu Maksa Mirnego, ale po sześciu tygodniach ponownie musieli oddać prowadzenie Białorusinowi.

W styczniu 2004 jako najwyżej rozstawieni Bryanowie awansowali do finału Australian Open, pokonani przez Michaela Llodrę i Fabrice’a Santoro. Od 2 lutego do 6 czerwca byli najlepszymi deblistami świata według rankingów, stracili tę pozycję po French Open na rzecz Jonasa Björkmana. W listopadzie wygrali Masters Cup, rozgrywane w Houston. W finale ich przeciwnikami byli Wayne Black i Kevin Ullyett. Amerykanin dodatkowo obronił mikstowy tytuł na US Open, tym razem jego partnerką była Wiera Zwonariowa.

W roku 2005 Bryanowie wygrali po raz trzeci z rzędu przynajmniej pięć trofeów w jednym sezonie. Zdobyli swoje drugie mistrzostwo w wielkoszlemowym US Open, ale zagrali w finałach wszystkich czterech takich turniejów (jako drugi debel w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat, wcześniej w 1999 dokonali tego Mahesh Bhupathi i Leander Paes). Powrócili na pierwsze miejsce w światowych notowaniach. W Waszyngtonie odnieśli swój trzysetny wspólnie wygrany mecz. Ponadto zagrali w półfinałach Masters Cup, do których zakwalifikowali się po raz trzeci z rzędu. Jednocześnie Bob Bryan zrezygnował z profesjonalnych występów w grze pojedynczej na rzecz kariery deblowej. W 2006 bracia zdobyli Karierowego Wielkiego Szlema, triumfując po raz pierwszy na kortach Wimbledonu po finale z Fabrice’em Santoro i Nenadem Zimonjiciem. W swoim trzecim z rzędu finale Australian Open zdobyli pierwszy tytuł w Melbourne. Jako trzecia para w historii ery open wystąpili w siedmiu finałach wielkoszlemowych z rzędu (poprzednio tego dokonali Todd Woodbridge i Mark Woodforde). Bryan zwyciężył w grze mieszanej w US Open. Partnerowała mu Martina Navratilova i był to ostatni mecz w jej wieloletniej karierze. Ponadto został mikstowym wicemistrzem Wimbledonu u boku Venus Williams.

W 2007 Amerykanie obronili tytuł z Australian Open i przegrali finał Wimbledonu. Zakończyli sezon na pierwszym miejscu po raz czwarty w ciągu pięciu lat (nikt wcześniej nie osiągnął takiego rezultatu). Wywalczyli prawo gry w Masters Cup, jednak zrezygnowali z występu z powodu kontuzji łokcia Mike’a. W listopadzie weszli w skład amerykańskiej drużyny, która zdobyła Puchar Davisa. W roku 2008 bliźniacy zostali wyprzedzeni w klasyfikacji rankingowej przez Daniela Nestora i Nenada Zimonjicia. Przegrali z nimi finałowy mecz Masters Cup, którego zwycięzcy mieli zostać liderami rankingu na koniec sezonu. Ponadto wywalczyli brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Pekinie; przegrali z późniejszymi mistrzami olimpijskimi, Rogerem Federerem i Stanislasem Wawrinką. Zdobyli szósty tytuł wielkoszlemowy, triumfując w US Open. Bracia spotkali się również w mikstowym finale Wimbledonu, gdzie Bob w parze z Samanthą Stosur okazali się lepsi od Mike’a i Katariny Srebotnik. Bryan wygrał też Roland Garros razem z Wiktoryją Azaranką.

W sezonie 2009 Bryanowie odnieśli mistrzostwo Australian Open, finał Wimbledonu i półfinał French Open. Zostali najlepszym deblem w historii amerykańskich rozgrywek o Puchar Davisa, zapisując na swoim koncie najwięcej zwycięstw w historii. Powrócili na pierwsze miejsce rankingu deblowego na koniec sezonu dzięki triumfowi w World Tour Finals. Po raz piąty w karierze okazali się najlepszymi graczami w grze podwójnej na koniec roku, czym wyrównali rekord Woodbridge’a i Woodforde’a, a rok później zostali samodzielnymi liderami w tej statystyce. W 2010 zwyciężyli we wszystkich finałach, w jakich wystąpili, w tym w Australian Open (czwarty triumf w Melbourne). W lutym zostali pierwszą drużyną w erze open, która wygrała sześćset profesjonalnych meczów. We wrześniu po raz trzeci zostali mistrzami US Open. Amerykanin dodatkowo wywalczył tytuł w Nowym Jorku w grze mieszanej razem z Liezel Huber i jako pierwszy mężczyzna od czasów Kevina Currena (1982) wygrał dwie konkurencje na Flushing Meadows.

W styczniu 2011 roku wywalczyli dziesiąte mistrzostwo wielkoszlemowe, w Australian Open i jedenaste w Wimbledonie. Pod koniec roku wyprzedzili Johna McEnroe’a na pozycji lidera klasyfikacji ilości tygodni spędzonych na pierwszym miejscu światowych list deblowych – ich rodak był numerem jeden przez 269 tygodni.

W sezonie 2012 Bryanowie zostali finalistami turnieju Australian Open, w finale którego przegrali z Leanderem Paesem oraz Radkiem Štěpánkiem. Podczas French Open również doszli do finału, w którym przegrali z Maksem Mirnym i Danielem Nestorem. Na Wimbledonie dotarli do półfinału, w którym przegrali z triumfatorami, Jonathanem Marrayem i Frederikiem Nielsenem. W turnieju rangi ATP World Tour 250 w Londynie także osiągnęli finał, w którym przegrali z Mirnym i Nestorem. Razem z bratem zdobyli złoty medal igrzysk olimpijskich z Londynu (2012) w grze podwójnej. W meczu finałowym pokonali debel Michaël Llodra-Jo-Wilfried Tsonga wynikiem 6:4, 7:6(2). Oprócz tego zwyciężyli jeszcze w Sydney, Monte Carlo, Nicei i Toronto. We wrześniu Bob Bryan wywalczył dwunasty tytuł wielkoszlemowy, na US Open, po zwycięstwie w finale 6:3, 6:4 nad Leanderem Paesem i Radkiem Štěpánkiem.

Rok 2013 Amerykanin zaczął, wspólnie z bratem, od zwycięstwa w Sydney, w ramach przygotowań do Australian Open. W Melbourne bliźniacy wygrali po raz trzynasty w imprezie wielkoszlemowej, wyprzedzając w ilości tytułów w zawodach tej rangi Australijczyków Johna Newcombe’a i Tony’ego Roche’a, którzy triumfowali w zmaganiach wielkoszlemowych dwanaście razy. W połowie marca Amerykanin, wraz ze swoim bratem, odniósł sukces wygrywając po raz pierwszy w karierze zawody w Indian Wells. W finale para z USA pokonała Treata Hueya i Jerzego Janowicza. W Monte Carlo, kolejnym turnieju rangi ATP World Tour Masters 1000, bracia osiągnęli finał, ulegając w nim parze Julien Benneteau–Nenad Zimonjić. Kolejne dwa tytuły o randze ATP World Tour Masters 1000 Bryanowie wywalczyli w Madrycie i Rzymie. Na początku czerwca, po dziesięciu latach, bliźniacy odnieśli zwycięstwo w Rolandzie Garrosie. Do finału awansowali bez straty seta, a w spotkaniu o tytuł pokonali 6:4, 4:6, 7:6(4) Michaëla Llodrę i Nicolasa Mahuta. Dziewięćdziesiąty tytuł w karierze Bob Bryan wywalczył w Londynie (Queen’s). Wspólnie ze swoim bratem wygrał w decydującym pojedynku z Alexanderem Peyą i Bruno Soaresem. Następnie po raz trzeci w karierze triumfowali na kortach Wimbledonu, pokonując w meczu mistrzowskim parę Ivan Dodig–Marcelo Melo wynikiem 3:6, 6:3, 6:4, 6:4. Podczas US Open Series bracia Bryanowie byli najlepsi w Cincinnati. Na początku listopada bliźniacy odnieśli zwycięstwo w halowym turnieju w Paryżu.

Pierwszy finał braci w sezonie 2014 nastąpił podczas zawodów w Memphis, gdzie przegrali z Erikiem Butoracem i Ravenem Klaasenem 4:6, 4:6. Następnie triumfowali w Delray Beach 6:2, 6:3 z Františkiem Čermákiem i Michaiłem Jełginem. Od początku marca przez kolejne sześć tygodni Amerykanie odnosili same zwycięstwa w turniejach ATP World Tour. W Indian Wells wygrali w finale 6:4, 6:3 z Alexandrem Peyą i Bruno Soaresem. W Miami pokonali 7:6(8), 6:4 Juana Sebastiána Cabala i Roberta Faraha w meczu mistrzowskim. W Houston w spotkaniu finałowym okazali się lepsi od Davida Marrero i Fernando Verdasco, z którymi zwyciężyli 4:6, 6:4, 11–9. W zawodach na korcie ziemnym w Monte Carlo wygrali w finale z Ivanem Dodigiem i Marcelo Melo 6:3, 3:6, 10–8. W Madrycie bracia osiągnęli finał, w którym przegrali z Danielem Nestorem i Nenadem Zimonjiciem 4:6, 2:6. Na Wimbledonie Amerykanie przegrali w finale 7:6(5), 6:7(3), 6:4, 3:6, 7:5 z parą Vasek Pospisil–Jack Sock. Zrewanżowali się w Cincinnati, pokonując przeciwników 6:3, 6:2. Kolejny triumf osiągnęli w US Open, triumfując 6:3, 6:4 nad Marcelem Granollersem Markiem Lópezem. W Szanghaju bracia wygrali 6:3, 7:6(3) z Julienem Benneteau i Édouardem Rogerem-Vasselinem, natomiast w Paryżu pokonali 7:6(5), 5:7, 10-6 Marcina Matkowskiego i Jürgena Melzera. Pod koniec sezonu wygrali turniej ATP World Tour Finals w Londynie, w meczu mistrzowskim pokonując Ivana Dodiga i Marcelo Melo 6:7(5), 6:2, 10-7.

Pierwsze turniejowe zwycięstwo Bryanów w sezonie 2015 nastąpiło w Delray Beach, gdzie pokonali Ravena Klaasena oraz Leandera Paesa 6:3, 3:6, 10-6. Następnie obronili tytuł w Miami dzięki wygranej 6:3, 1:6, 10-8 z Vaskiem Pospisilem i Jackiem Sockiem. Kolejny wygrany finał zanotowali w Monte Carlo, pokonując w nim 7:6(3), 6:1 Włochów Simone Bolelliego i Fabia Fogniniego. Na French Open para awansowała do finału, w którym musiała uznać wyższość Dodiga i Melo – Amerykanie przegrali 7:6(5), 6:7(5), 5:7. Kolejne zwycięstwa Amerykanie osiągnęli w Stanach Zjednoczonych – w Atlancie pokonali Colina Fleminga i Gilles’a Müllera 4:6, 7:6(2), 10-4, zaś w Waszyngtonie wygrali 6:4, 6:2 z Ivanem Dodigiem oraz Marcelo Melo. Szóste zwycięstwo w tym sezonie zanotowali w Montrealu, gdzie pokonali parę Daniel Nestor–Édouard Roger-Vasselin 7:6(5), 3:6, 10–6.

W sezonie 2016 pierwszy wspólny finał braci Bryanów miał miejsce w drugiej połowie lutego podczas zawodów w Delray Beach, lecz ulegli Oliverowi Marachowi oraz Fabrice Martinowi, nie broniąc tytułu wywalczonego w poprzedniej edycji. Kolejne turnieje w Indian Wells i Miami zakończyli odpowiednio na ćwierćfinale i półfinale. W kwietniu duet ten wygrał dwa turnieje rozgrywane w Houston i Barcelonie, a w międzyczasie odpadli w 1/8 finału w Monako. Ostatni finał w sezonie osiągnęli podczas French Open ponosząc porażkę z Feliciano Lópezez i Markiem Lópezem.

W 2020 roku bracia Bryan ogłosili zakończenie kariery zawodowej^[1].

Finały w turniejach ATP Tour

Gra mieszana (7–2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	6 września 2002	US Open, Nowy Jork	Twarda	Katarina Srebotnik	Lisa Raymond Mike Bryan	6:7(9), 6:7(1)
Zwycięzca	1.	7 września 2003	US Open, Nowy Jork	Twarda	Katarina Srebotnik	Lina Krasnorucka Daniel Nestor	5:7, 7:5, 10–5
Zwycięzca	2.	11 września 2004	US Open, Nowy Jork	Twarda	Wiera Zwonariowa	Alicia Molik Todd Woodbridge	6:3, 6:4
Finalista	2.	9 lipca 2006	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Venus Williams	Wiera Zwonariowa Andy Ram	3:6, 2:6
Zwycięzca	3.	9 września 2006	US Open, Nowy Jork	Twarda	Martina Navrátilová	Květa Peschke Martin Damm	6:2, 6:3
Zwycięzca	4.	7 czerwca 2008	French Open, Paryż	Ceglana	Wiktoryja Azaranka	Katarina Srebotnik Nenad Zimonjić	6:2, 6:3
Zwycięzca	5.	6 lipca 2008	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Samantha Stosur	Katarina Srebotnik Mike Bryan	7:5, 6:4
Zwycięzca	6.	7 czerwca 2009	French Open, Paryż	Ceglana	Liezel Huber	Vania King Marcelo Melo	5:7, 7:6(4), 10–7
Zwycięzca	7.	11 września 2010	US Open, Nowy Jork	Twarda	Liezel Huber	Květa Peschke Aisam-ul-Haq Qureshi	6:4, 6:4

Gra podwójna (119–59)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	25 kwietnia 1999	Orlando	Ceglana	Mike Bryan	Jim Courier Todd Woodbridge	6:7(4), 4:6
Zwycięzca	1.	25 lutego 2001	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	Alex O’Brien Jonathan Stark	6:3, 7:6(3)
Zwycięzca	2.	17 czerwca 2001	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Eric Taino David Wheaton	6:3, 3:6, 6:1
Zwycięzca	3.	15 lipca 2001	Newport	Trawiasta	Mike Bryan	André Sá Glenn Weiner	6:3, 7:5
Zwycięzca	4.	29 lipca 2001	Los Angeles	Twarda	Mike Bryan	Jan-Michael Gambill Andy Roddick	7:5, 7:6(6)
Finalista	2.	19 sierpnia 2001	Waszyngton	Twarda	Mike Bryan	Martin Damm David Prinosil	6:7(5), 3:6
Finalista	3.	6 stycznia 2002	Adelaide	Twarda	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	5:7, 2:6
Finalista	4.	24 lutego 2002	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	Brian MacPhie Nenad Zimonjić	3:6, 6:3, 4–10
Zwycięzca	5.	3 marca 2002	Acapulco	Ceglana	Mike Bryan	Martin Damm David Rikl	6:1, 3:6, 10–2
Zwycięzca	6.	10 marca 2002	Scottsdale	Twarda	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	7:5, 7:6(6)
Zwycięzca	7.	14 lipca 2002	Newport	Trawiasta	Mike Bryan	Jürgen Melzer Alexander Popp	7:5, 6:3
Zwycięzca	8.	4 sierpnia 2002	Toronto	Twarda	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	4:6, 7:6(1), 6:3
Finalista	5.	18 sierpnia 2002	Waszyngton	Twarda	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	6:3, 3:6, 5:7
Zwycięzca	9.	27 października 2002	Bazylea	Dywanowa (hala)	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	7:6(1), 7:5
Finalista	6.	23 lutego 2003	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	2:6, 6:7(3)
Finalista	7.	16 marca 2003	Indian Wells	Twarda	Mike Bryan	Wayne Ferreira Jewgienij Kafielnikow	6:3, 5:7, 4:6
Zwycięzca	10.	27 kwietnia 2003	Barcelona	Ceglana	Mike Bryan	Chris Haggard Robbie Koenig	6:4, 6:3
Zwycięzca	11.	7 czerwca 2003	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Paul Haarhuis Jewgienij Kafielnikow	7:6(3), 6:3
Zwycięzca	12.	22 czerwca 2003	Nottingham	Ceglana	Mike Bryan	Joshua Eagle Jared Palmer	7:6(3), 4:6, 7:6(4)
Zwycięzca	13.	17 sierpnia 2003	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Wayne Arthurs Paul Hanley	7:5, 7:6(5)
Finalista	8.	7 września 2003	US Open, Nowy Jork	Twarda	Mike Bryan	Jonas Björkman Todd Woodbridge	7:5, 0:6, 5:7
Zwycięzca	14.	16 listopada 2003	Houston	Twarda	Mike Bryan	Michaël Llodra Fabrice Santoro	6:7(6), 6:3, 3:6, 7:6(3), 6:4
Zwycięzca	15.	11 stycznia 2004	Adelaide	Twarda	Mike Bryan	Arnaud Clément Michaël Llodra	7:5, 6:3
Finalista	9.	18 stycznia 2004	Sydney	Twarda	Mike Bryan	Jonas Björkman Todd Woodbridge	6:7(3), 5:7
Finalista	10.	31 stycznia 2004	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Michaël Llodra Fabrice Santoro	6:7(4), 3:6
Zwycięzca	16.	22 lutego 2004	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	Jeff Coetzee Chris Haggard	6:3, 6:4
Zwycięzca	17.	7 marca 2004	Acapulco	Ceglana	Mike Bryan	Juan Ignacio Chela Nicolás Massú	6:2, 6:3
Finalista	11.	16 maja 2004	Hamburg	Ceglana	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	4:6, 2:6
Zwycięzca	18.	13 czerwca 2004	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	6:4, 6:4
Zwycięzca	19.	19 lipca 2004	Los Angeles	Twarda	Mike Bryan	Wayne Arthurs Paul Hanley	6:3, 7:6(6)
Finalista	12.	24 października 2004	Madryt	Twarda (hala)	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	3:6, 4:6
Zwycięzca	20.	31 października 2004	Bazylea	Dywanowa (hala)	Mike Bryan	Lucas Arnold Ker Mariano Hood	7:6(9), 6:2
Zwycięzca	21.	14 listopada 2004	Houston	Twarda	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	4:6, 7:5, 6:4, 6:2
Finalista	13.	29 stycznia 2005	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	4:6, 4:6
Finalista	14.	20 lutego 2005	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	Simon Aspelin Todd Perry	4:6, 4:6
Zwycięzca	22.	27 lutego 2005	Scottsdale	Twarda	Mike Bryan	Wayne Arthurs Paul Hanley	7:5, 6:4
Finalista	15.	17 kwietnia 2005	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Leander Paes Nenad Zimonjić	walkower
Finalista	16.	8 maja 2005	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	Michaël Llodra Fabrice Santoro	4:6, 2:6
Finalista	17.	5 czerwca 2005	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Jonas Björkman Maks Mirny	6:2, 1:6, 4:6
Zwycięzca	23.	12 czerwca 2005	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Jonas Björkman Maks Mirny	7:6(9), 7:6(4)
Finalista	18.	2 lipca 2005	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Stephen Huss Wesley Moodie	6:7(4), 3:6, 7:6(2), 3:6
Zwycięzca	24.	7 sierpnia 2005	Waszyngton	Twarda	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	6:4, 6:2
Zwycięzca	25.	11 września 2005	US Open, Nowy Jork	Twarda	Mike Bryan	Wayne Black Kevin Ullyett	6:1, 6:4
Zwycięzca	26.	6 listopada 2005	Paryż	Dywanowa (hala)	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	6:4, 6:7(3), 6:4
Zwycięzca	27.	29 stycznia 2006	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Martin Damm Leander Paes	4:6, 6:3, 6:4
Zwycięzca	28.	5 marca 2006	Las Vegas	Twarda	Mike Bryan	Jaroslav Levinský Robert Lindstedt	6:3, 6:2
Finalista	19.	19 marca 2006	Indian Wells	Twarda	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	4:6, 4:6
Finalista	20.	2 kwietnia 2006	Miami	Twarda	Mike Bryan	Jonas Björkman Maks Mirny	4:6, 4:6
Finalista	21.	11 czerwca 2006	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Jonas Björkman Maks Mirny	7:6(5), 4:6, 5:7
Zwycięzca	29.	9 lipca 2006	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Fabrice Santoro Nenad Zimonjić	6:3, 4:6, 6:4, 6:2
Zwycięzca	30.	30 lipca 2006	Los Angeles	Twarda	Mike Bryan	Eric Butorac Jamie Murray	6:2, 6:4
Zwycięzca	31.	6 sierpnia 2006	Waszyngton	Twarda	Mike Bryan	Paul Hanley Kevin Ullyett	6:3, 5:7, 10–3
Zwycięzca	32.	13 sierpnia 2006	Toronto	Twarda	Mike Bryan	Paul Hanley Kevin Ullyett	6:3, 7:5
Finalista	22.	20 sierpnia 2006	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Jonas Björkman Maks Mirny	6:3, 3:6, 7–10
Zwycięzca	33.	22 października 2006	Madryt	Twarda (hala)	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	7:5, 6:4
Zwycięzca	34.	28 stycznia 2007	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Jonas Björkman Maks Mirny	7:5, 7:5
Zwycięzca	35.	4 marca 2007	Las Vegas	Twarda	Mike Bryan	Jonatan Erlich Andy Ram	7:6(2), 6:2
Zwycięzca	36.	1 kwietnia 2007	Miami	Twarda	Mike Bryan	Martin Damm Leander Paes	6:7(7), 6:3, 10–7
Zwycięzca	37.	15 kwietnia 2007	Houston	Ceglana	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	7:6(3), 6:4
Zwycięzca	38.	22 kwietnia 2007	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Julien Benneteau Richard Gasquet	6:2, 6:1
Finalista	23.	13 maja 2007	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	Fabrice Santoro Nenad Zimonjić	4:6, 7:6(4), 7–10
Zwycięzca	39.	20 maja 2007	Hamburg	Ceglana	Mike Bryan	Paul Hanley Kevin Ullyett	6:3, 6:4
Finalista	24.	17 czerwca 2007	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Mark Knowles Daniel Nestor	6:7(4), 5:7
Finalista	25.	7 lipca 2007	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Arnaud Clément Michaël Llodra	7:6(5), 3:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca	40.	22 lipca 2007	Los Angeles	Twarda	Mike Bryan	Scott Lipsky David Martin	7:6(5), 6:2
Zwycięzca	41.	5 sierpnia 2007	Waszyngton	Twarda	Mike Bryan	Jonatan Erlich Andy Ram	7:6(5), 3:6, 10–7
Finalista	26.	19 sierpnia 2007	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Jonatan Erlich Andy Ram	6:4, 3:6, 11–13
Zwycięzca	42.	21 października 2007	Madryt	Twarda (hala)	Mike Bryan	Mariusz Fyrstenberg Marcin Matkowski	6:3, 7:6(4)
Zwycięzca	43.	28 października 2007	Bazylea	Twarda (hala)	Mike Bryan	James Blake Mark Knowles	6:1, 6:1
Zwycięzca	44.	4 listopada 2007	Paryż	Twarda (hala)	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:3, 7:6(4)
Finalista	27.	13 stycznia 2008	Sydney	Twarda	Mike Bryan	Richard Gasquet Jo-Wilfried Tsonga	6:4, 4:6, 9–11
Finalista	28.	17 lutego 2008	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Maks Mirny Jamie Murray	4:6, 6:3, 6–10
Finalista	29.	24 lutego 2008	San Jose	Twarda (hala)	Mike Bryan	Scott Lipsky David Martin	6:7(4), 5:7
Finalista	30.	9 marca 2008	Las Vegas	Twarda	Mike Bryan	Julien Benneteau Michaël Llodra	4:6, 6:4, 8–10
Zwycięzca	45.	6 kwietnia 2008	Miami	Twarda	Mike Bryan	Mahesh Bhupathi Mark Knowles	6:2, 6:2
Zwycięzca	46.	4 maja 2008	Barcelona	Ceglana	Mike Bryan	Mariusz Fyrstenberg Marcin Matkowski	6:3, 6:2
Zwycięzca	47.	11 maja 2008	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	3:6, 6:4, 10–8
Finalista	31.	18 maja 2008	Hamburg	Ceglana	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	4:6, 7:5, 8–10
Finalista	32.	27 lipca 2008	Toronto	Twarda	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	2:6, 6:4, 6–10
Zwycięzca	48.	3 sierpnia 2008	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Jonatan Erlich Andy Ram	4:6, 7:6(2), 10–7
Zwycięzca	49.	7 września 2008	US Open, Nowy Jork	Twarda	Mike Bryan	Lukáš Dlouhý Leander Paes	7:6(5), 7:6(10)
Finalista	33.	16 listopada 2008	Szanghaj	Twarda (hala)	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:7(3), 2:6
Zwycięzca	50.	18 stycznia 2009	Sydney	Twarda	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:1, 7:6(3)
Zwycięzca	51.	31 stycznia 2009	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Mahesh Bhupathi Mark Knowles	2:6, 7:5, 6:0
Zwycięzca	52.	1 marca 2009	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Marcelo Melo André Sá	6:4, 6:4
Zwycięzca	53.	12 kwietnia 2009	Houston	Ceglana	Mike Bryan	Jesse Levine Ryan Sweeting	6:1, 6:2
Finalista	34.	19 kwietnia 2009	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	4:6, 1:6
Finalista	35.	3 maja 2009	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:7(5), 3:6
Finalista	36.	5 lipca 2009	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:7(7), 7:6(3), 6:7(3), 3:6
Zwycięzca	54.	2 sierpnia 2009	Los Angeles	Twarda	Mike Bryan	Benjamin Becker Frank Moser	6:4, 7:6(2)
Finalista	37.	23 sierpnia 2009	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:3, 6:7(2), 13–15
Zwycięzca	55.	11 października 2009	Pekin	Twarda	Mike Bryan	Mark Knowles Andy Roddick	6:4, 6:2
Finalista	38.	8 listopada 2009	Bazylea	Twarda (hala)	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	2:6, 3:6
Zwycięzca	56.	29 listopada 2009	Londyn	Twarda (hala)	Mike Bryan	Maks Mirny Andy Ram	7:6(5), 6:3
Zwycięzca	57.	31 stycznia 2010	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:3, 6:7(5), 6:3
Zwycięzca	58.	28 lutego 2010	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Philipp Marx Igor Zelenay	6:3, 7:6(3)
Zwycięzca	59.	11 kwietnia 2010	Houston	Ceglana	Mike Bryan	Stephen Huss Wesley Moodie	6:3, 7:5
Zwycięzca	60.	2 maja 2010	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	John Isner Sam Querrey	6:2, 6:3
Zwycięzca	61.	16 maja 2010	Madryt	Ceglana	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:3, 6:4
Zwycięzca	62.	1 sierpnia 2010	Los Angeles	Twarda	Mike Bryan	Eric Butorac Jean-Julien Rojer	6:7(6), 6:2, 10–7
Zwycięzca	63.	15 sierpnia 2010	Toronto	Twarda	Mike Bryan	Julien Benneteau Michaël Llodra	7:5, 6:3
Zwycięzca	64.	22 sierpnia 2010	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Mahesh Bhupathi Maks Mirny	6:3, 6:4
Zwycięzca	65.	11 września 2010	US Open, Nowy Jork	Twarda	Mike Bryan	Rohan Bopanna Aisam-ul-Haq Qureshi	7:6(5), 7:6(4)
Zwycięzca	66.	10 października 2010	Pekin	Twarda	Mike Bryan	Mariusz Fyrstenberg Marcin Matkowski	6:1, 7:6(5)
Zwycięzca	67.	7 listopada 2010	Bazylea	Twarda (hala)	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	6:3, 3:6, 10–3
Finalista	39.	15 stycznia 2011	Sydney	Twarda	Mike Bryan	Lukáš Dlouhý Paul Hanley	7:6(6), 3:6, 5–10
Zwycięzca	68.	30 stycznia 2011	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Mahesh Bhupathi Leander Paes	6:3, 6:4
Zwycięzca	69.	10 kwietnia 2011	Houston	Ceglana	Mike Bryan	John Isner Sam Querrey	6:7(4), 6:2, 10–5
Zwycięzca	70.	17 kwietnia 2011	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Juan Ignacio Chela Bruno Soares	6:3, 6:2
Finalista	40.	24 kwietnia 2011	Barcelona	Ceglana	Mike Bryan	Santiago González Scott Lipsky	7:5, 2:6, 10–12
Zwycięzca	71.	8 maja 2011	Madryt	Ceglana	Mike Bryan	Michaël Llodra Nenad Zimonjić	6:3, 6:3
Zwycięzca	72.	12 czerwca 2011	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Mahesh Bhupathi Leander Paes	6:7(2), 7:6(4), 10–6
Zwycięzca	73.	2 lipca 2011	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Robert Lindstedt Horia Tecău	6:3, 6:4, 7:6(2)
Finalista	41.	14 sierpnia 2011	Montreal	Twarda	Mike Bryan	Michaël Llodra Nenad Zimonjić	4:6, 7:6(5), 5–10
Zwycięzca	74.	30 października 2011	Wiedeń	Twarda (hala)	Mike Bryan	Maks Mirny Daniel Nestor	7:6(10), 6:3
Zwycięzca	75.	6 listopada 2011	Walencja	Twarda (hala)	Mike Bryan	Eric Butorac Jean-Julien Rojer	6:4, 7:6(9)
Zwycięzca	76.	14 stycznia 2012	Sydney	Twarda	Mike Bryan	Matthew Ebden Jarkko Nieminen	6:1, 6:4
Finalista	42.	29 stycznia 2012	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Leander Paes Radek Štěpánek	6:7(1), 2:6
Zwycięzca	77.	22 kwietnia 2012	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Maks Mirny Daniel Nestor	6:2, 6:3
Zwycięzca	78.	26 maja 2012	Nicea	Ceglana	Mike Bryan	Oliver Marach Filip Polášek	7:6(5), 6:3
Finalista	43.	9 czerwca 2012	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Maks Mirny Daniel Nestor	4:6, 4:6
Finalista	44.	17 czerwca 2012	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Maks Mirny Daniel Nestor	3:6, 4:6
Zwycięzca	79.	4 sierpnia 2012	Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Michaël Llodra Jo-Wilfried Tsonga	6:4, 7:6(2)
Zwycięzca	80.	12 sierpnia 2012	Toronto	Twarda	Mike Bryan	Marcel Granollers Marc López	6:1, 4:6, 12–10
Zwycięzca	81.	7 września 2012	US Open, Nowy Jork	Twarda	Mike Bryan	Leander Paes Radek Štěpánek	6:3, 6:4
Zwycięzca	82.	7 października 2012	Pekin	Twarda	Mike Bryan	Carlos Berlocq Denis Istomin	6:3, 6:2
Zwycięzca	83.	12 stycznia 2013	Sydney	Twarda	Mike Bryan	Maks Mirny Horia Tecău	6:4, 6:4
Zwycięzca	84.	26 stycznia 2013	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Robin Haase Igor Sijsling	6:3, 6:4
Zwycięzca	85.	24 lutego 2013	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	James Blake Jack Sock	6:1, 6:2
Zwycięzca	86.	17 marca 2013	Indian Wells	Twarda	Mike Bryan	Treat Huey Jerzy Janowicz	6:3, 3:6, 10–6
Finalista	45.	14 kwietnia 2013	Houston	Ceglana	Mike Bryan	Jamie Murray John Peers	6:1, 6:7(3), 10–12
Finalista	46.	21 kwietnia 2013	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Julien Benneteau Nenad Zimonjić	6:4, 6:7(4), 12–14
Zwycięzca	87.	12 maja 2013	Madryt	Ceglana	Mike Bryan	Alexander Peya Bruno Soares	6:2, 6:3
Zwycięzca	88.	19 maja 2013	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	Mahesh Bhupathi Rohan Bopanna	6:2, 6:3
Zwycięzca	89.	9 czerwca 2013	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Michaël Llodra Nicolas Mahut	6:4, 4:6, 7:6(4)
Zwycięzca	90.	16 czerwca 2013	Londyn (Queen’s)	Trawiasta	Mike Bryan	Alexander Peya Bruno Soares	4:6, 7:5, 10–3
Zwycięzca	91.	6 lipca 2013	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Ivan Dodig Marcelo Melo	3:6, 6:3, 6:4, 6:4
Zwycięzca	92.	18 sierpnia 2013	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Marcel Granollers Marc López	6:4, 4:6, 10–4
Finalista	47.	27 października 2013	Walencja	Twarda (hala)	Mike Bryan	Alexander Peya Bruno Soares	6:7(3), 7:6(1), 11–13
Zwycięzca	93.	3 listopada 2013	Paryż	Twarda (hala)	Mike Bryan	Alexander Peya Bruno Soares	6:3, 6:3
Finalista	48.	11 listopada 2013	Londyn	Twarda (hala)	Mike Bryan	David Marrero Fernando Verdasco	5:7, 7:6(3), 7–10
Finalista	49.	16 lutego 2014	Memphis	Twarda (hala)	Mike Bryan	Eric Butorac Raven Klaasen	4:6, 4:6
Zwycięzca	94.	23 lutego 2014	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	František Čermák Michaił Jełgin	6:2, 6:3
Zwycięzca	95.	16 marca 2014	Indian Wells	Twarda	Mike Bryan	Alexander Peya Bruno Soares	6:4, 6:3
Zwycięzca	96.	30 marca 2014	Miami	Twarda	Mike Bryan	Juan Sebastián Cabal Robert Farah	7:6(8), 6:4
Zwycięzca	97.	13 kwietnia 2014	Houston	Ceglana	Mike Bryan	David Marrero Fernando Verdasco	4:6, 6:4, 11–9
Zwycięzca	98.	20 kwietnia 2014	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Ivan Dodig Marcelo Melo	6:3, 3:6, 10–8
Finalista	50.	11 maja 2014	Madryt	Ceglana	Mike Bryan	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	4:6, 2:6
Finalista	51.	5 lipca 2014	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Mike Bryan	Vasek Pospisil Jack Sock	6:7(5), 7:6(3), 4:6, 6:3, 5:7
Zwycięzca	99.	17 sierpnia 2014	Cincinnati	Twarda	Mike Bryan	Vasek Pospisil Jack Sock	6:3, 6:2
Zwycięzca	100.	7 września 2014	US Open, Nowy Jork	Twarda	Mike Bryan	Marcel Granollers Marc López	6:3, 6:4
Zwycięzca	101.	12 października 2014	Szanghaj	Twarda	Mike Bryan	Julien Benneteau Édouard Roger-Vasselin	6:3, 7:6(3)
Zwycięzca	102.	2 listopada 2014	Paryż	Twarda (hala)	Mike Bryan	Marcin Matkowski Jürgen Melzer	7:6(5), 5:7, 10–6
Zwycięzca	103.	16 listopada 2014	Londyn	Twarda (hala)	Mike Bryan	Ivan Dodig Marcelo Melo	6:7(5), 6:2, 10–7
Zwycięzca	104.	22 lutego 2015	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Raven Klaasen Leander Paes	6:3, 3:6, 10–6
Zwycięzca	105.	5 kwietnia 2015	Miami	Twarda	Mike Bryan	Vasek Pospisil Jack Sock	6:3, 1:6, 10–8
Zwycięzca	106.	19 kwietnia 2015	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Simone Bolelli Fabio Fognini	7:6(3), 6:1
Finalista	52.	6 czerwca 2015	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Ivan Dodig Marcelo Melo	7:6(5), 6:7(5), 5:7
Zwycięzca	107.	2 sierpnia 2015	Atlanta	Twarda	Mike Bryan	Colin Fleming Gilles Müller	4:6, 7:6(2), 10–4
Zwycięzca	108.	9 sierpnia 2015	Waszyngton	Twarda	Mike Bryan	Ivan Dodig Marcelo Melo	6:4, 6:2
Zwycięzca	109.	16 sierpnia 2015	Montreal	Twarda	Mike Bryan	Daniel Nestor Édouard Roger-Vasselin	7:6(5), 3:6, 10–6
Finalista	53.	21 lutego 2016	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Oliver Marach Fabrice Martin	6:3, 6:7(7), 11–13
Zwycięzca	110.	10 kwietnia 2016	Houston	Ceglana	Mike Bryan	Víctor Estrella Santiago González	4:6, 6:3, 10–8
Zwycięzca	111.	24 kwietnia 2016	Barcelona	Ceglana	Mike Bryan	Pablo Cuevas Marcel Granollers	7:5, 7:5
Zwycięzca	112.	15 maja 2016	Rzym	Ceglana	Mike Bryan	Vasek Pospisil Jack Sock	2:6, 6:3, 10–7
Finalista	54.	4 czerwca 2016	French Open, Paryż	Ceglana	Mike Bryan	Feliciano López Marc López	4:6, 7:6(6), 3:6
Finalista	55.	28 stycznia 2017	Australian Open, Melbourne	Twarda	Mike Bryan	Henri Kontinen John Peers	5:7, 5:7
Zwycięzca	113.	1 lipca 2017	Eastbourne	Trawiasta	Mike Bryan	Rohan Bopanna André Sá	6:7(4), 6:4, 10–3
Zwycięzca	114.	30 lipca 2017	Atlanta	Twarda	Mike Bryan	Wesley Koolhof Artem Sitak	6:3, 6:4
Finalista	56.	3 marca 2018	Acapulco	Twarda	Mike Bryan	Jamie Murray Bruno Soares	6:7(4), 5:7
Finalista	57.	17 marca 2018	Indian Wells	Twarda	Mike Bryan	John Isner Jack Sock	6:7(4), 6:7(2)
Zwycięzca	115.	31 marca 2018	Miami	Twarda	Mike Bryan	Karen Chaczanow Andriej Rublow	4:6, 7:6(5), 10–4
Zwycięzca	116.	22 kwietnia 2018	Monte Carlo	Ceglana	Mike Bryan	Oliver Marach Mate Pavić	7:6(5), 6:3
Finalista	58.	13 maja 2018	Madryt	Ceglana	Mike Bryan	Nikola Mektić Alexander Peya	3:5 krecz
Zwycięzca	117.	24 lutego 2019	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Ken Skupski Neal Skupski	7:6(5), 6:4
Zwycięzca	118.	30 marca 2019	Miami	Twarda	Mike Bryan	Wesley Koolhof Stefanos Tsitsipas	7:5, 7:6(8)
Finalista	59.	28 lipca 2019	Atlanta	Twarda	Mike Bryan	Dominic Inglot Austin Krajicek	4:6, 7:6(5), 9–11
Zwycięzca	119.	23 lutego 2020	Delray Beach	Twarda	Mike Bryan	Luke Bambridge Ben McLachlan	3:6, 7:5, 10–5

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra podwójna)

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

     NH, turniej nie odbył się

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20]  (ang.).