 Zbrucz, widok z Okopów Świętej Trójcy | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Rzeka | |
| Długość | 247 km |
| Źródło | |
| Miejsce | Wyżyna Podolska |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Dniestr |
| Miejsce | |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
Zbrucz[1] (ukr. Збруч) – rzeka na zachodniej Ukrainie o długości 247 km, lewy dopływ Dniestru.
Jej źródła leżą w pobliżu wsi Szczasnówka, płynie w głębokim jarze. Nad rzeką leżą: Toki, Podwołoczyska, Wołoczyska, Satanów, Husiatyn, Skała Podolska, Okopy.
Niegdyś stanowiła rzekę graniczną, wyznaczała od 1772 do 1793 granicę pomiędzy Rzecząpospolitą i Austrią, w latach 1793-1809 i 1815-1914 między Imperium Rosyjskim a Austrią, Cesarstwem Austrii i Austro-Węgrami, w latach 1921-1939 granicę państwową między II Rzecząpospolitą a Ukraińską SRR (od 1922 w składzie ZSRR) .
U ujścia Zbrucza do Dniestru z polecenia Jana III Sobieskiego zbudowano Okopy Świętej Trójcy – znane z dramatu Zygmunta Krasińskiego pt. Nie-Boska komedia.
W 1848 r. w pobliżu wsi Liczkowce z rzeki wydobyto słowiański posąg kultowy, tzw. Światowida ze Zbrucza.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
