 |
Ten artykuł należy dopracować |
| Producent |
Maxis, Edge of Reality (konsole) |
|---|---|
| Wydawca |
Electronic Arts, Aspyr Media (Mac OS), EA Games (konsole) |
| Dystrybutor | |
| Seria gier | |
| Reżyser |
Kana Ryan |
| Projektant | |
| Artysta |
Charles London |
| Główny programista |
Jeffrey Charvat, Jim Mackraz |
| Scenarzysta |
Sean Baity |
| Kompozytor |
Jerry Martin, Marc Russo |
| Data wydania |
Microsoft Windows: |
| Gatunek | |
| Tryby gry | |
| Kategorie wiekowe | |
| Język |
Angielski, niemiecki, duński, niderlandzki, fiński, francuski, włoski, japoński, koreański, norweski, portugalski, polski, chiński mandaryński (uproszczony i tradycyjny), hiszpański, szwedzki, tajski (Pełna Kolekcja)[9] |
| Wymagania sprzętowe | |
| Platforma | |
| Nośniki |
2 lub 4 CD |
| Wymagania |
Windows 95 lub nowszy, 233 MHz Pentium II lub szybszy, 64 MB RAM, 4x CD-ROM, karty dźwiękowa i graficzna kompatybilna z DirectX 7.0 |
| Kontrolery | |
| Kontynuacja |
The Sims 2 (2004) |
| Strona internetowa | |
The Sims – komputerowa gra symulacyjna stworzona przez Maxis i opublikowana przez Electronic Arts w 2000 roku. Gra pozwala na stworzenie oraz kontrolowanie wirtualnych ludzi, zwanych „Simsami”, oraz na zarządzanie ich życiem codziennym na przedmieściach SimCity. Rozgrywka toczy się na otwartym świecie, w którym gracze wybierają swoje własne cele gry i możliwość dostosowania wyglądu, osobowości, umiejętności, relacji i środowiska swojego Sima.
Stworzono także serię rozszerzeń, które dodały nową zawartość oraz opcje do gry, takie jak nowe ścieżki kariery, przedmioty, lokalizacje i scenariusze.
Gra została stworzona pod kierunkiem Willa Wrighta i jest ona związana z wcześniejszą jego grą – serią SimCity. Wright zainspirował się książką Christophera Alexandra z 1977 roku A Pattern Language. Również utwór Scotta McClouda z 1993 roku Zrozumieć komiks miała wpływ na późniejsze prace nad tym tytułem.
W latach 2000 – 2003 wydano siedem rozszerzeń do gry – każde dodało nowe przedmioty, postacie, skórki oraz inne urozmaicenia.
W momencie wydania The Sims spotkało się z bardzo dobrą opinią krytyków, a sam Wright określił ją jako „dobrą w przyciąganiu do monitorów graczy casualowych i kobiet”. Gra zdobyła również wiele nagród i została wymieniona na miejscu 31 na liście magazynu Time w kategorii: „50 najlepszych gier komputerowych wszystkich czasów”. Tytuł odniósł także sukces komercyjny, stając się jedną z najlepiej sprzedających się gier na komputery osobiste z 11,5 milionem sprzedanych egzemplarzy. Powstało także kilka sequeli tej gry komputerowej: The Sims 2 z 2004 roku, The Sims 3 z 2009 roku i The Sims 4 z 2014 roku.
The Sims jest grą komputerową z gatunku symulatorów życia. Zawiera ona zaawansowaną sztuczną inteligencję, a simy reagują na zewnętrzne warunki, aczkolwiek często interwencja gracza jest niezbędna, aby postać mogła odpowiednio się rozwijać. W grze nie ma możliwości odniesienia zwycięstwa lub porażki, a gracz może kontynuować rozgrywkę w nieskończoność. The Sims jest przez niektórych postrzegany bardziej jako „zabawka” niż typowa gra komputerowa[10].
Simsy pod wpływem gracza wchodzą w interakcję z obiektami lub innymi Simami. Simsy mają możliwość ugościć w swoim domu inne Simsy (zaproszone lub nie) z innych mieszkań lub bez nich (NPC). Gracz ma możliwość wybrać odpowiednią opcję w menu, dzięki której Simsy posiadają do pewnego stopnia wolną wolę, co pozwala im wchodzić w interakcje ze światem samodzielnie, jednak gracz może również anulować je w kolejce w górnym lewym rogu. W przeciwieństwie do symulatorów środowiska takich jak SimCity, SimEarth czy SimLife – Simsy nie są w pełni autonomiczne[11]. Nie posiadają one możliwości samodzielnego wykonania pewnych czynności, takich jak choćby zapłata rachunków, znalezienie pracy, ćwiczenie lub rodzenie dzieci. Simsy komunikują się w fikcyjnym języku zwanym Simlish, który składa się głównie z odgłosów i mówienia nonsensów[12].
Gracz decyduje o czasie spędzonym na doskonaleniu umiejętności Sima, takich jak ćwiczenie, czytanie, kreatywność, logika itp., poprzez dodawanie owych aktywności do kolejki akcji Simsa. Codzienne potrzeby (jak choćby dbanie o higienę i jedzenie) także muszą być wykonywane. Choć Simsy mogą je wykonać same z siebie, to mogą nie umieć ich odpowiednio spriorytetyzować i mogą z tego powodu ucierpieć. Dodatkowo, Simy muszą się umieć zatroszczyć o swoje własne finanse, w tym poprzez pracę. Mają możliwość awansu na ścieżce kariery poprzez zdobywanie wymaganych umiejętności i pozyskiwanie przyjaciół. Awansy oznaczają nowe tytuły profesji, zwiększone dochody oraz inne godziny pracy. Alternatywnie, Simsy mogą stworzyć i sprzedawać różne dzieła sztuki i przedmioty w domu[10].
Choć gra nie ma żadnego ostatecznego celu ani kresu, istnieją stany porażek w The Sims. Po pierwsze, Simsy mogą umrzeć: z głodu, poprzez utopienie się, w pożarze lub poprzez kontakt z prądem elektrycznym (niektóre wersje dodają także wiek i naturalne powody śmierci). Kiedy Sim umiera, nagrobek lub trumna z jego prochami pojawia się na posesji (w późniejszych dodatkach najpierw pojawia się Ponury Żniwiarz), a duch zmarłego może nawiedzać posesję, na której zmarł. Dodatkowo, Simsy mogą opuścić grę i nigdy już nie wrócić, lub dwójka dorosłych Simsów, którzy mają złe relacje, mogą się pobić, co sprawia, że jeden z nich się wyprowadza. Dzieci zostaną wysłane do szkoły wojskowej, jeśli mają złe oceny. Gdy nie mają one zaspokojonych swoich podstawowych potrzeb, opieka społeczna zabierze je od nieudolnych rodziców i nie mogą one wrócić.
W grze istnieje tryb życia, w którym steruje się Simsami, ale istnieje możliwość wejścia w tryby budowy i zakupów, co pauzuje grę i pozwala dokonać renowacji budynku lub zakupu nowych przedmiotów. Kiedy gra się zaczyna, każda rodzina otrzymuje 20 000 simoleonów – wirtualnej waluty gry (niezależnie od ilości jej członków). Te zasoby mogą zostać wydane, by zakupić niewielki dom na ekranie startowym osiedla[13].
Po zakupie parceli gracz może skonstruować lub usunąć mieszkanie w trybie budowy, lub zakupić bądź przemieścić meble w trybie zakupów. Wszystkie opcje zakupowe i architektoniczne w tych trybach bazują na systemie kwadratów, na których da się umieszczać przedmioty, i wzdłuż których można budować. Ściany i płoty umieszcza się na krawędziach owych kwadratów (oraz mogą je przecinać po przekątnej), natomiast meble można umieszczać tylko na nieprzeciętych kwadratach. Podstawowa wersja gry zawiera ponad 150 przedmiotów, wliczając meble i elementy architektoniczne[14].
Dodatkowo, gra zawiera system architektury. Ta gra oryginalnie miała być właśnie symulatorem architektury, a Simsy miały tylko oceniać jakość domów, lecz w czasie prac nad grą stwierdzono, że Simsy były bardziej ciekawe niż oryginalnie sądzono, a ich ograniczoną rolę w grze znacznie rozwinięto[15].
Gracze mają szeroki wybór obiektów, które ich Simsy mogą zakupić. Obiekty występują w jednej z 8 dużych kategorii: siedzenia, powierzchnie, dekoracje, elektronika, sprzęty kuchenne, łazienki, oświetlenie i inne[16].
Pierwotną inspirację do stworzenia gry The Sims była książka Christophera Alexandra z 1977 o architekturze i planowaniu miast – A Pattern Language. Twórca gry Will Wright był zainspirowany poprzez skupienie się książki na funkcjonalnej architekturze, gdyż Alexandrer napisał książkę o miastach funkcjonalnych, a nie pięknych. Wright chciał stworzyć grę symulacyjną o ludzkim zachowaniu i tym, jak wpływa na niego interakcja z zaprojektowanymi budynkami. Książka Scotta McClouda z 1993 Zrozumieć komiks przyczyniła się do inspiracji przy tworzeniu gry The Sims, gdyż popiera ona pewien tym „kolaboracji” pomiędzy projektantem a użytkownikiem i pokazuje wagę abstrakcji w celu zainteresowania czytelników lub graczy opowiadaną historią[17].
Will Wright zaczął pracować nad The Sims po wydaniu SimAnt w 1991 roku[17]. W tym samym roku stracił swój dom podczas pożaru w Oakland w 1991 i doświadczenie odbudowy własnego życia znalazło swoje odzwierciedlenie w tej grze[18][19]. Jednakże, pomysł na grę został chłodno przyjęty przez grupę docelową, wobec czego Wright miał problem z pracami nad projektem. Przekonał swoją firmę, by pozwoliła mu nad nim pracować (zwany był wtedy jako „Projekt X”) w czasie pracy nad SimCity 2000 i SimCopter. Zostawiono go z jednym programistą, Jamiem Doornbosem, który miał się potem stać głównym programistą The Sims. Podczas pierwszych paru lat pracy nad projektem, Wright i Doornbos skupili się na otwartym systemie zachowania postaci. W miarę postępu prac nad projektem, Wright odkrył, że społeczny aspekt tej gry był na tyle ciekawy i przykuwający uwagę, że zespół skoncentrował się bardziej na postaciach w grze, np.: pozwalając Simsom na odwiedzanie domów innych Simsów i wprowadzając długotrwałe relacje[17].
Wrigts wspomniał, że grał w Little Computer People i odebrał cenne informacje zwrotne podczas prac nad The Sims od kilku osób, które pracowały przy tamtej grze, wliczając jej glównego designera – Richa Golda[20].
Demo gry ukazało się na Electronic Entertainment Expo w 1999 roku. Podczas pokazu prasowego dwie Simki podczaś ślubu się pocałowały. Po tym evencie, mechanika relacji została zmodyfikowana, tak, by orientacja seksualna postaci zależała od akcji gracza[21].
The Sims korzysta zarówno z grafiki 3D jak i 2D. Simy są renderowane w grafice 3D, a dom i wszystkie jego obiekty są prerenderowane i wyświetlane diametrialnie[14].
Na rynku japońskim, gra została wydana jako SimPeople (jap. シムピープル), by jej nazwa pokrywała się z innymi grami Sim od Maxis[22].
Muzykę do gry skomponował Jerry Martin[23], Marc Russo, Kirk R. Casey[24] i Dix Bruce, z dodatkową muzyką jazzowego pianisty Johna R. Burra (piosenki wykorzystywane w Build Mode[25]). Płyta z grą zawiera 37 utworów, z których 15 opublikowano w 2007 roku w oficjalnym albumie z soundtrackiem z gry[26]. Większość utworów nie zawiera żadnych wokali, natomiast cześć z nich zawiera słowa w simlish.
The Sims otworzyło scenę modową do kompletnie nowej demografii, czyniąc modowanie dostatecznie proste, by „niedzielni modderzy” mogli zmodyfikować grę[27]. The Sims zaprojektowano w taki sposób, by łatwo dodawać zawartość tworzoną przez użytkowników do gry[28]. Will Wright powiedział w jednym z wywiadów, iż chciał, by gracze zajęli się projektowaniem gry[29]. Maxis wydało narzędzia do modyfikowania gry The Sims jeszcze przed premierą, co sprawiło, że istniała cała masa zawartości stworzonej przez fanów w momencie ukazania się gry. Strony z zawartością fanowską do The Sims to między innymi The Sims Resources i Mod The Sims.
The Sims zyskało w sumie 7 dodatków. Każdy z nich dodawał nową zawartość, taką jak przedmioty, sąsiedztwa, postaci, skiny i inne opcje.
| Dodatek | Data wydania | Opis |
|---|---|---|
| Światowe życie | Am.Płn.: 30 sierpnia 2000 PL: 30 września 2000 |
Pierwszy dodatek do The Sims. Wzbogaca grę w więcej obiektów, zdarzeń i możliwość posiadania wielu sąsiedztw. |
| Balanga | Am.Płn.: 28 marca 2001 PL: 9 kwietnia 2001 |
Drugi dodatek do The Sims. Dodaje obiekty związane z imprezami, np. podświetlana podłoga oraz ułatwia zapraszanie gości. |
| Randka | Am.Płn.: 14 listopada 2001 PL: 29 listopada 2001 |
Trzeci dodatek do The Sims. Pozwala Simom na zabranie innego Sima na np. romantyczną kolację w nowej dzielnicy miasta. |
| Wakacje | Am.Płn.: 26 marca 2002 PL: 17 kwietnia 2002 |
Czwarty dodatek do The Sims. Pozwala na zafundowanie Simom wakacji w różnych miejscach wypoczynkowych. |
| Zwierzaki | Am.Płn.: 24 września 2002 PL: 1 października 2002 |
Piąty dodatek do The Sims. Dodatek daje Simom możliwość przygarnięcia i opiekowania się różnymi zwierzętami i hodowanie warzyw, oraz rozszerza dzielnice mieszkalną, poprzez dodanie starówki. |
| Gwiazda | Am.Płn.: 12 maja 2003 PL: 27 maja 2003 |
Szósty dodatek The Sims. Dodatek pozwala Simom na odwiedzanie miasta podobnego do Hollywood i zostanie tytułową gwiazdą. |
| Abrakadabra | Am.Płn.: 28 października 2003 PL: 4 listopada 2003 |
Siódmy i ostatni dodatek The Sims. Dodatek umożliwia Simom używanie magii, rzucanie klątw i wprowadza nową część miasta. |
The Sims zyskały „uniwersalny zachwyt” krytyków, zgodnie z agregatorem recenzji Metacritic, który dał grze ocenę 92%[30]. Gra zyskała pochwały za otwartą rozgrywkę, która pozwala graczom samym wybierać swoje własne cele podczas gry, a także za oprawę dźwiękową i wizualną. Recenzenci pozytywnie porównali The Sims do gry Maxis z 1999 SimCity 2000. Gamespot w swojej recenzji dał grze ocenę 9,1/10, opisując ją jako „bardzo bogatą i szczegółową”[31]. IGN ocenił grę na 9,4/10 i zachwalał łatwy w użyciu interfejs[32]. Jeff Lundrigam recenzował wersję na komputery osobiste dla magazynu „Next Generation”, dając jej 4 gwiazdki na 5[33].
Will Wight – designer gry, stwierdził, że była sukcesem na wiele sposobów – przyciągając casualowych graczy i kobiety (które stanowią prawie 60% graczy)[34].
W 2012 gra znalazła się na liście 14 gier wybranych przez Museum of Modern Art jako podstawa kolekcji zaplanowanej na 40 tytułów[35].
Porty na PlayStation 2, Xbox i GameCube zyskały oceny od 81,05% do 85,80% na GameRankings[36][37][38].
The Sims wygrały wiele nagród, w tym „Nagrodę dla gry roku” 2000 od GameSpot. Podczas trzeciej nagrody Annual Interactive Achievement (znanej obecnie jako D.I.C.E. Awards) Simsy otrzymoły nagrody za „Grę roku”, „Wyjątkowe Osiągnięcie w Game Design”, i „Wyjątkowe Osiągnięcie w Game Play Engineering”. Gra była także nominowana do „Rozrywkowej Gry Familijnej Roku” i „Wyjątkowego Osiągnięcia w Art Direction”[39][40]. Game Informer umieścił ją na 80 miejscu w swojej liście najlepszych gier w 100 numerze w 2001[41]. W 2005 roku The Sims znalazły się na liście największych gier wszech czasów GameSpot[42]. W 2016 The Strong National Museum of Play umieściło The Sims w swojej World Video Game Hall of Fame.
W sierpniu 2016 roku The Sims zajęło 31 miejsce na liście 50 Najlepszych Gier Video Wszechczasów Timesa[43]. W 2019 roku znalazło się na 17 pozycji w liście 50 Najlepszych Gier XXI Wieku Guardiana[44].
The Sims ukazały się 4 lutego 2000 roku[45]. Gra stała się bestselerowym hitem wkrótce po wydaniu[41]. W Stanach Zjednoczonych była to najlepiej sprzedająca się gra komputerowa roku 2000, sprzedawszy się w nakładzie 1,77 miliona egzemplarzy oraz z przychodami sięgającymi 72,9 miliona dolarów[46]. W 2001 roku dalej była najlepiej sprzedającą się grą[47], gdyż sprzedała się w dodatkowym nakładzie 1,48 miliona kopii i zarobiła kolejne 60,4 miliona dolarów[48]. W 2002 roku The Sims stały się najlepiej sprzedającą się grą komputerową w historii (w tamtym czasie), prześcignąwszy serię Myst poprzez sprzedaż więcej niż 6,3 milionów kopii na całym świecie[49].
Do lutego 2005 roku gra sprzedała się w 16 milionach egzemplarzy na całym świecie[50]. Do lipca 2006 roku wersja konsolowe gry sprzedały się w sumie 3,5 miliona egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych[51].
Next Generation umieścił The Sims na pozycji 45, na liście najlepiej sprzedających się gier na PlayStation 2, Xbox lub GameCube pomiędzy styczniem 2000, a lipcem 2006 roku w Stanach Zjednoczonych[52].
W marcu 2015 roku The Sims sprzedało się w nakładzie większym niż 11,24 miliona egzemplarzy na komputery osobiste, co uczyniło tę grę jedną z najlepiej sprzedających się gier na PC w historii[53].
The Sims doczekało się sequeli: The Sims 2 (2004), The Sims 3 (2009), and The Sims 4 (2014).
Wersje The Sims na konsole doczekały się sequela, The Sims Bustin’ Out, i spin-offa, The Urbs: Sims in the City. Te wersje mają pewne cechy późniejszych dodatków do gry, a Bustin Out dodaje opcję multiplayer dla dwóch graczy[54].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
