Kolbuszowa
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Kolbuszowa rynek – studnia miejska
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

kolbuszowski

Gmina

Kolbuszowa

Prawa miejskie

1690

Burmistrz

Jan Zuba

Powierzchnia

7,49 km²

Populacja (2020)
• liczba ludności
• gęstość


8732[1]
1197,9 os./km²

Strefa numeracyjna

+48 17

Kod pocztowy

36-100, 36-101, 36-102[2]

Tablice rejestracyjne

RKL

Położenie na mapie gminy Kolbuszowa
Mapa konturowa gminy Kolbuszowa, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kolbuszowa”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Kolbuszowa”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kolbuszowa”
Położenie na mapie powiatu kolbuszowskiego
Mapa konturowa powiatu kolbuszowskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Kolbuszowa”
Ziemia50°14′39″N 21°46′30″E/50,244167 21,775000
TERC (TERYT)

1806024

SIMC

0974392[3]

Urząd miejski
ul. Obrońców Pokoju 21
36-100 Kolbuszowa
Strona internetowa

Kolbuszowamiasto w województwie podkarpackim, w powiecie kolbuszowskim[3][4]. Leży nad rzeką Nil, na płaskowyżu Kolbuszowskim w Kotlinie Sandomierskiej na skraju Puszczy Sandomierskiej. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kolbuszowa.

Kolbuszowa leży w dawnej ziemi sandomierskiej, na południowo-wschodnim skraju historycznej Małopolski[5]. Położona była w powiecie pilzneńskim w województwie sandomierskim[6]. Uzyskała lokację miejską w 1690 roku[7]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa rzeszowskiego.

Miasto położone jest na skrzyżowaniu drogi krajowej nr 9 (RadomRzeszów) z drogami wojewódzkimi: nr 875 (połączenie z Mielcem i Leżajskiem) oraz nr 987 (połączenie z Sędziszowem Małopolskim).

Przez miejscowość przechodzi linia kolejowa nr 71 TarnobrzegRzeszów ze zmodernizowaną w roku 2009 stacją kolejową Kolbuszowa.

Według danych GUS z 30 czerwca 2020 r. miasto liczyło 8973 mieszkańców[8].

Historia

Starostwo Powiatowe w Kolbuszowej

Nazwa miejscowości pochodzi od zasadźcy o nazwisku Kolbuski[9] (Kolbe, Kolbusz)[10]. Pojawiła się po raz pierwszy w 1504 r. na miejscu dawnych Porąb Wielkich.

Miasto lokowane zapewne przed 1683 r. – wspomina o tym dokument Józefa Karola Lubomirskiego regulujący zasady handlu. Przez miasto wiódł ważny szlak handlowy SandomierzPrzemyśl. Kolbuszowa jako posiadłość Leliwitów Tarnowskich należała do województwa sandomierskiego, natomiast przynależność kościelna to diecezja krakowska, zaś po 1786 r. należała do diecezji tarnowskiej. Po I rozbiorze Polski w 1772 r. miasto stało się częścią Austrii, a w nowym podziale administracyjnym należało do cyrkułu rzeszowskiego. W 1867 r. Kolbuszowa stała się miastem powiatowym.

W XVIII wieku pałac „cały z drzewa o żelaznych sztybrach, kutych przez miejscowych ślusarzy (...) został rozebrany z rozkazu Jerzego hr Tyszkiewicza.” Tutaj odbywała się transakcja kolbuszowska zakończona konstytucją sejmową z 1766 roku[11].

Miejscowość słynna była z rękodzielnictwa: ślusarstwa, stolarstwa, tokarstwa i wyrobów kołodziejskich. Handlowano nimi na terenie całej Polski i Litwy. Potem „z braku poparcia i wobec konkurencji fabryk wiedeńskich” produkcja przestaje się rozwijać[11].

5 sierpnia 1919 roku weszła w życie ustawa z dnia 19 lipca 1919 r. o budowie kolei Rzeszów-Sandomierz, która przewidywała rozpoczęcie budowy linii kolejowej przez Kolbuszową, Tarnobrzeg i Sobów na rok 1919[12].

W 1938 burmistrzem został wybrany Wiktor Winiarski[13].

9 września 1939 roku 4 batalion forteczny por. Andrzeja Krawca i część batalionu KOP „Wołożyn” kpt. Piotra Tymkiewicza stoczyły bój z nacierającymi na miasto oddziałami niemieckiej 2 Dywizji Pancernej. W walkach poległo około 100 żołnierzy polskich, a 300 odniosło rany; straty niemieckie były niewiele mniejsze. Mszcząc się za stawianie oporu Niemcy spalili ponad 300 budynków[14].

Działające na terenie Kolbuszowej i okolic oddziały AK i BCh przyczyniły się m.in. do ujawnienia tajemnicy broni rakietowej V-1 i V-2, które były testowane przez Niemców na pobliskim poligonie w Bliznie / Pustkowie. Miasto zostało zdobyte przez oddziały 13 armii I Frontu Białoruskiego Armii Czerwonej (po wojnie ku czci poległych żołnierzy radzieckich postawiono na rynku Pomnik Wdzięczności)[15]. Przed wkroczeniem wojsk radzieckich w ramach akcji „Burza” miejscowy oddział AK zaatakował wycofujące się wojska niemieckie, zginęło kilkudziesięciu partyzantów.

W 1964 r. uruchomiono odcinek linii kolejowej RzeszówGłogów Małopolski – Kolbuszowa ze stacją Kolbuszowa[16]. W 1971 r. linia została przedłużona do Nowej Dęby[17] i Tarnobrzega. Kolbuszowa zyskała wówczas połączenie kolejowe ze wszystkimi większymi ośrodkami miejskimi w Polsce łącznie z Warszawą. Było to uwieńczenie kilkudziesięciu lat starań, zapoczątkowanych jeszcze w czasach monarchii austro-węgierskiej.

1 stycznia 1999 r. Kolbuszowa ponownie stała się stolicą powiatu kolbuszowskiego.

Historia Żydów w Kolbuszowej

Pierwsi Żydzi osiedlali się tutaj w XVII w. Trudnili się wówczas handlem, rzemiosłem i wyszynkiem. W 1736 r. istniał już kahał z bóżnicą i mykwą, później powstały szkoła i szpital. W połowie XVIII w. Żydzi stanowili już połowę mieszkańców miasta. W 1866 r. miasto przyjęło wyjątkowy herb – z krzyżem greckim, gwiazdą Dawida i splecionymi w uścisku dłońmi.

W 1919 roku w Kolbuszowej doszło do pogromu Żydów. Zginęło 8 osób (zob. Raport Morgenthaua). We wrześniu 1941 r. Niemcy utworzyli tutaj getto, zamykając w nim 2,5 tys. osób. We wrześniu 1942 r. wszystkich wywieźli do getta w Rzeszowie. Świadectwem żydowskiej przeszłości miasta pozostał miejscowy kirkut.

Atrakcje turystyczne

Muzeum Kultury Ludowej

Skansen – Muzeum Kultury Ludowej

W skład kolbuszowskiego muzeum wchodzi skansen istniejący od 1978 roku. Zlokalizowany jest on głównie w Brzezówce i w drobnej części na obszarze Kolbuszowej. Jest w nim eksponowane budownictwo Lasowiaków i Rzeszowiaków – grup etnograficznych zamieszkujących tereny środkowej i północnej części województwa podkarpackiego. Teren skansenu podzielono na dwa sektory. W każdym z nich odtwarza się tradycyjną zabudowę wsi z elementami charakterystycznymi dla danej grupy etnograficznej. Budownictwo Lasowiaków usytuowane jest w północno-zachodniej części ekspozycji, a Rzeszowiaków w części południowo-wschodniej. Zagospodarowanie terenu oraz wyposażenie obiektów muzealnych daje obraz lasowiackiej i rzeszowskiej wsi z okresu XIX i początków XX w. Obecnie w skansenie znajduje się ponad 80 obiektów małej i dużej architektury drewnianej, oprócz chałup m.in. kościół, karczma, młyn wodny, remiza strażacka, wiatraki, piec garncarski[18]. W większości są to zabytkowe budynki przeniesione z podkarpackich miejscowości. Resztę stanowią rekonstrukcje[19].

Pozostałe

Demografia

  • Piramida wieku mieszkańców Kolbuszowej w 2014 roku[20].

Podział administracyjny

W granicach miasta znajdują się trzy jednostki podziału administracyjnego, mające status osiedli. Są ponumerowane kolejno 1, 2, 3, nie posiadając innych nazw własnych[21].

Granice miasta Kolbuszowa

Edukacja

Przedszkola

  • Przedszkole Publiczne nr 1[22]
  • Przedszkole Publiczne nr 2[23]
  • Przedszkole Publiczne nr 3[24]
  • Niepubliczne Przedszkole „Słoneczny Zakątek”

Szkoły podstawowe

  • Szkoła Podstawowa nr 1 im. Henryka Sienkiewicza[25]
  • Szkoła Podstawowa nr 2 im. K. K. Baczyńskiego[26]

Szkoły ponadpodstawowe

  • Liceum Ogólnokształcące im. Janka Bytnara
  • Zespół Szkół Agrotechniczno-Ekonomicznych im. Komisji Edukacji Narodowej w Weryni koło Kolbuszowej
  • Zespół Szkół Technicznych im. Bohaterów Września 1939 r.
  • Centrum Kształcenia Zawodowego

Szkoły policealne i wyższe

Szkoły muzyczne

  • Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia

Szkoły specjalne

  • Zespół Szkół Specjalnych w Kolbuszowej Dolnej
    • Szkoła Podstawowa Specjalna
    • Gimnazjum Specjalne
    • Ponadgimnazjalna Szkoła Specjalna Przysposabiająca do Pracy

Wspólnoty wyznaniowe

Kościół katolicki

Na terenie miasta znajdują się dwie parafie rzymskokatolickie:

Kościoły

Kaplice

Świadkowie Jehowy

  • zbór Kolbuszowa[27]

Cmentarze

Miasto posiada cztery cmentarze:

Media

W mieście ukazują się następujące lokalne tytuły prasowe:

Kluby sportowe

  • KKS Kolbuszowianka Kolbuszowa – piłka nożna, piłka siatkowa, koszykówka, tenis ziemny
  • Zet-Bud Kolbuszowa – III i IV liga tenis stołowy
  • Sokół Kolbuszowa Dolna – piłka nożna (klasa okręgowa dębicka[29]), piłka nożna kobiet (1 liga, grupa południowa[30])
  • UKS Fregata – pływanie
  • LO Kolbuszowa – piłka siatkowa
  • Belweder Kolbuszowa – tenis stołowy
  • Kolbuszowski Klub Nordic Walking
  • Kolbuszowski Klub Modelarski – modele samolotów
  • Kolbuszowski Klub Turystyczny „Salamandra”
  • Kolbuszowski Klub Kyokushin Karate
  • Uczniowski Klub Sportowy Tiki Taka Kolbuszowa – biegi lekkoatletyczne
Zmodernizowana stacja kolejowa w Kolbuszowej

Transport

Transport drogowy

Przez miasto przebiega dwie drogi o numerze wojewódzkim, oraz jedna krajowa wzdłuż której przebiega trasa europejska.

W pobliżu Kolbuszowej przebiega autostrada A4. Węzły w najbliższym położeniu to: węzeł Sędziszów (w Borku Wielkim) oraz węzeł Rzeszów – Północ (w Rudnej Małej). W 2018 roku kolbuszowscy włodarze na czele z sąsiednimi samorządowcami (Nowa Dęba, Tarnobrzeg, Mielec) podjęli starania w sprawie budowy węzła – Kolbuszowa na autostradzie A4, który miałby powstać w miejscowości Czarna Sędziszowska przy drodze wojewódzkiej 987 bezpośrednio łączącej Kolbuszową i Sędziszów Małopolski[31]. 11 października 2019 otwarto jako część drogi wojewódzkiej nr 875 obwodnicę Kolbuszowej i Weryni[32].

Transport kolejowy

Dworzec w Kolbuszowej (maj 2022)

Przez Kolbuszową przebiega linia kolejowa nr 71 łącząca stację Ocice (obecnie dzielnica Tarnobrzega, faktycznie na terenie Chmielowa) ze stacją Rzeszów Główny.

Komunikacja miejska

Mapa przystanków miejskich w Kolbuszowej

Od 1 września 2014 r. do marca 2015 r. miasto posiadało komunikację miejską, którą wykonywała firma Arriva, regularnie kursując na „pierwszej” linii miejskiej, objeżdżającej zachodnią część miasta, relacji:

  • dworzec PKP/PKS (ul. Ruczki) – cmentarz (ul. Narutowicza) – rynek (pl. Wolności) – Zespół Szkół Technicznych (ul. Jana Pawła II) – ul. Wojska Polskiego (skrzyżowanie z ul. Sienkiewicza) – Szpital Powiatowy (wówczas ul. 22 Lipca) – ul. Obrońców Pokoju (skrzyżowanie z ówczesną ul. 22 Lipca) – Urząd Miasta (ul. Obrońców Pokoju) – dworzec PKP/PKS (ul. Ruczki),

oraz „drugiej” linii podmiejskiej, przejeżdżającej przez:

Miasta partnerskie

Kolbuszowa współpracuje z sześcioma zagranicznymi miejscowościami na zasadzie partnerstwa miast[34]:

Sąsiednie miejscowości

Honorowi Obywatele Miasta i Gminy Kolbuszowa

 Z tym tematem związana jest kategoria: Honorowi obywatele Kolbuszowej.

Honorowe Obywatelstwo Miasta i Gminy Kolbuszowa jest wyrazem najwyższego wyróżnienia i uznania dla zasług lub wybitnych osiągnięć obywateli polskich i cudzoziemców. Tytuł Honorowego Obywatela przyznawany jest na podstawie uchwał podjętych przez Radę Miejską w Kolbuszowej[35].

Przypisy

  1. Gmina w liczbach (stan w dn. 31.12.2020). kolbuszowa.pl. [dostęp 2021-03-13].
  2. Poczta Polska. Wyszukiwarka kodów pocztowych.
  3. a b GUS. Wyszukiwarka TERYT.
  4. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  5. Norman Davies: Boże igrzysko. Historia Polski, tłum. Elżbieta Tabakowska. Znak, Kraków 1999, s. 252. ISBN 83-7006-911-8.
  6. Stefan Sienicki: Meble kolbuszowskie. Instytut Wydawniczy Bibljoteka Polska, Warszawa 1936, s. 125.
  7. Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 40–41.
  8. Wyniki badań bieżących – Baza Demografia – Główny Urząd Statystyczny [online], demografia.stat.gov.pl [dostęp 2020-10-09].
  9. Historia Kolbuszowej. kolbuszowa.pl. [dostęp 2016-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-03)].
  10. Wojciech Mroczka: Geneza i początki parafii. W: ks. Sławomir Zych (red.): Parafia Kolegiacka Wszystkich Świętych w Kolbuszowej w latach 1510–2010. Kolbuszowa: Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna w Kolbuszowej, 2010, s. 21. ISBN 978-83-60944-19-6. [dostęp 2024-02-02].
  11. a b Z geografji Galicji. „Słowo Polskie”. 460, s. 4, 1914-10-14. Lwów. (pol.). 
  12. Ustawa z dnia 19 lipca 1919 r. o budowie kolei Rzeszów-Sandomierz. (Dz.U. z 1919 r. nr 63, poz. 370).
  13. Nowy burmistrz w Kolbuszowej. „Wschód”. Nr 80, s. 6, 10 kwietnia 1938. 
  14. Marian Porwit „Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku”, Wyd. Czytelnik Warszawa 1983, tom 2, strona 465.
  15. Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939–1945, Sport i Turystyka 1988, ISBN 83-217-2709-3, s. 624.
  16. Janusz Skowroński. Dzieje powstania linii kolejowej Rzeszów - Kolbuszowa - Dęba - Rozalin. „Rocznik Kolbuszowski”, s. 103, 1986. Regionalne Towarzystwo Kultury im. J. M. Goslara w Kolbuszowej. ISSN 0860-4584. (pol.). 
  17. Janusz Skowroński. Dzieje powstania linii kolejowej Rzeszów - Kolbuszowa - Dęba - Rozalin. „Rocznik Kolbuszowski”, s. 105, 1986. Regionalne Towarzystwo Kultury im. J. M. Goslara w Kolbuszowej. ISSN 0860-4584. (pol.). 
  18. Kilka słów o skansenie. Muzeum Kultury Ludowej. [dostęp 2016-03-18].
  19. Kamil Janicki, Podróż na wschód: Kolbuszowa, „Histmag.org”, 20.07.08.
  20. Kolbuszowa w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-11] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  21. Pro3W Sp., Gmina – Zarządy osiedli – Kolbuszowa [online], kolbuszowa.pl [dostęp 2019-07-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-07-06].
  22. Przedszkole Publiczne nr 1 w Kolbuszowej [online], jo.bip.kolbuszowa.pl [dostęp 2023-05-15].
  23. Publiczne Przedszkole nr 2 w Kolbuszowej, ul. Obrońców Pokoju 11 [online], pp2kolbuszowa.edupage.org [dostęp 2023-05-15].
  24. Przedszkole Publiczne nr 3 w Kolbuszowej [online], jo.bip.kolbuszowa.pl, 12 czerwca 2014 [dostęp 2023-05-15].
  25. Szkoła Podstawowa Nr 1 im. Henryka Sienkiewicza w Kolbuszowej [online], sp1kolbuszowa.edupage.org [dostęp 2023-05-15].
  26. Szkoła Podstawowa nr 2 im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w Kolbuszowej [online], www.sp2.kolbuszowa.pl [dostęp 2023-05-15].
  27. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2015-01-02].
  28. a b Prasa na terenie powiatu kolbuszowskiego. Powiat kolbuszowski. [dostęp 2021-03-22]. (pol.).
  29. Klasa okręgowa 2017/2018, grupa: Dębica [online], 90minut.pl [dostęp 2021-05-15] (pol.).
  30. I liga kobiet 2017/2018, grupa: południowa [online], 90minut.pl [dostęp 2021-05-15] (pol.).
  31. Korso Kolbuszowskie 2018.
  32. Tak wygląda mała obwodnica Kolbuszowej i Weryni [online], korsokolbuszowskie.pl, 11 października 2019 [dostęp 2019-10-11].
  33. Paweł Galek, Gaśnie miejska komunikacja w Kolbuszowej [online], supernowosci24.pl, 3 lutego 2015 [dostęp 2017-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-20] (pol.).
  34. Miasta partnerskie. kolbuszowa.pl. [dostęp 2016-08-17].
  35. Honorowi Obywatele. kolbuszowa.pl. [dostęp 2020-07-08]. (pol.).

Bibliografia

  • Urzędowe nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych – 59 – Powiat kolbuszowski. Warszawa: Urząd Rady Ministrów – Komisja Ustalania Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych, 1965.

Linki zewnętrzne


Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się