Przez miasto przepływają trzy potoki: Bystrzyca, Budzisz i Gnojnica. Potok Gnojnica wpada na terenie miasta do potoku Budzisz.
W 1945 roku obszar Sędziszowa wynosił 390 ha. 28 maja 1946 roku, na posiedzeniu Miejskiej Rady Narodowej, podjęto uchwałę o poszerzeniu obszaru miasta poprzez włączenie w jego skład Przedmieścia Sędziszowskiego, przez co powierzchnia Sędziszowa powiększyła się do 800 ha. Z dniem 1 stycznia 1997, rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 1996[3], do miasta została włączona część wsi: Borek Wielki o powierzchni 80,52 ha, Góra Ropczycka o powierzchni 36,08 ha, Kawęczyn Sędziszowski o powierzchni 98,67 ha oraz Wolica Ługowa o powierzchni 15,58 ha. Według danych z roku 2005[4] miasto miało powierzchnię 9,94 km². Z dniem 1 stycznia 2006[5] powierzchnia miasta została powiększona do 9,96 km², poprzez przyłączenie części obszaru obrębu ewidencyjnego Kawęczyn Sędziszowski o powierzchni 2,32 ha z gminy Sędziszów Małopolski.
1 stycznia 2019 Sędziszów Małopolski powiększył się o 4 miejscowości z gminy Sędziszów Małopolski: Borek Wielki, Kawęczyn Sędziszowski, Wolicę Ługową i Wolicę Piaskową. Do miasta został włączony obszar obrębu ewidencyjnego Borek Wielki, o powierzchni 1157,66 ha, obszar obrębu ewidencyjnego Kawęczyn Sędziszowski, o powierzchni 395,62 ha, obszar obrębu ewidencyjnego Wolica Ługowa, o powierzchni 396,66 ha i obszar obrębu ewidencyjnego Wolica Piaskowa, o powierzchni 752,60 ha. W sumie powierzchnia miasta zwiększyła się z 996,49 ha do 3.699,03 ha, a liczba ludności wzrosła z 7.524 osób do 12.226 osób[6].
Okolice Sędziszowa Małopolskiego zaliczane są do najcieplejszych w kraju – podgórska strefa klimatyczna charakteryzuje się długimi upalnymi latami i łagodnymi zimami. W związku z tym że miasto położone jest pomiędzy Rzeszowem a Dębicą, dla których to miejscowości były wykonywane pomiary przebiegów temperatur, przyjęte parametry termiczne są wynikiem wypośrodkowania pomiarów w nich dokonywanych.
Średnie roczne temperatury wahają się w granicach od 7,5 °C do 8,1 °C. Liczba dni z przymrozkami oscyluje pomiędzy 114,4 a 107,2, dni mroźnych od 46,7 a 38,0, bardzo mroźnych od 25,9 a 18,0. Liczba dni gorących waha się pomiędzy 38,1 a 37,2.
W ciągu roku najwyższe wartości wilgotności względnej występują zimą, z maksimum w listopadzie i grudniu. Najwyższe wartości wilgotności występują wiosną, z minimum w kwietniu i maju. W rejonie miasta notuje się około 40 dni w roku z mgłą.
W ciągu roku największe średnie zachmurzenie występuje w miesiącach: listopad, grudzień i styczeń. Najmniejsze zaś w okresie od czerwca do września.
Rejon miasta otrzymuje w ciągu roku około 650 mm opadu. Największe miesięczne sumy opadu notuje się w lipcu a najniższe w lutym. Na okres wegetacyjny przypada około 250 mm opadu. W ciągu roku notuje się około 26 dni burzowych. Śnieg utrzymuje się około 120 dni w roku.
Dominującymi wiatrami na tym terenie są wiatry zachodnie i południowo-zachodnie. Najrzadziej notowane są wiatry wschodnie.
Podział administracyjny miasta
Zgodnie z Uchwałą nr II/38/18 Rady Miejskiej w Sędziszowie Małopolskim z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie zmian w Statucie Gminy Sędziszów Małopolski, podział administracyjny miasta przedstawia się następująco:[8]
1) Osiedle Młodych – obejmuje ulice: Osiedle Młodych, Fabryczna, Wesoła, Słoneczna, Spacerowa, Jabłonowskich, Mikołaja Ligęzy, Michałowskich, Potockich, Odrowążów, Starzeńskich, Tarnowskich, Wspólna
2) Osiedle Śródmieście – obejmuje ulice: Węglowskiego, 3-go Maja, Blich, Polna, Rynek, Jana Pawła II, Bednarska, Wyspiańskiego, Szkarpowa, Szeroka, Krótka, Garncarska, ks. Maciąga, Cicha, Kościuszki, Sportowa, Kwiatowa, kard. Wyszyńskiego, ks. Granickiego, prof. Kota, Solidarności, Piekarska, Ogrodowa, Kolejowa, Kasztanowa, Lipowa, Klonowa, Armii Krajowej, Partyzantów, Kroczki
3) Osiedle Rędziny – obejmuje ulice: Głowackiego (od ul. Konopnickiej) nr nieparzyste 1-21 i nr parzyste 32-56, Konopnickiej, Rędziny, Piaskowa nr nieparzyste 1-37 i nr parzyste 2-43, Działkowa, Borkowska nr nieparzyste 1-65 i nr parzyste 2-88, św. Franciszka, św. Klary, św. Barbary, św. Antoniego, ks. Sapeckiego, Szymborskiej, Orzeszkowej, Koralowa, Bursztynowa, Szafirowa, Krokusowa, Rubinowa, Szmaragdowa, Tomasza Dyły nr parzyste 2-26
4) Osiedle 1000-lecia – obejmuje ulice: Al. 1000-lecia, Kochanowskiego, Sienkiewicza, Letnia, Słowackiego, Staszica, Prusa, Reja, Kołłątaja, Fredry, Mickiewicza, Piłsudskiego, Południowa, Warzywna
5) Osiedle Przedmieście – obejmuje ulice: Rzeszowska, Księżomost, Witosa, Jagiellońska, Grunwaldzka, Kolbuszowska nr 1-24, 26, 29-46, Olszana, Ługowa, Głowackiego (od ul. Kolbuszowskiej) nr parzyste 2-30 i nr nieparzyste 23-31, Bieszczadzka nr 2
6) Osiedle Borek Wielki – obejmuje ulice: Borkowska nry nieparzyste 67-115 i nry parzyste 90-118, Szkolna, Leśna, Perłowa, Dworska, Rolnicza, Zachodnia, Zielna, Zarzecze, Króla Kazimierza Jagiellończyka, Grafitowa, Błękitna, Grobla, Jastrzębia, Słowicza, Jaskółcza, Skowronkowa, Wschodnia nry nieparzyste 15-115 i nry parzyste 20-116, Narcyzowa, Słonecznikowa, Żurawia, Gołębia, Krucza, Wiejska nry parzyste 30-90 i nry nieparzyste 45-105, Poręby, Jodłowa, Gajowa, Cisowa, Sosnowa, Świerkowa, Lawendowa, Rumiankowa, Modra, Zielona, Mahoniowa, Lazurowa, Limbowa, Tomasza Dyły nry nieparzyste 1-59
7) Osiedle Kawęczyn – obejmuje ulice: Kolbuszowska nry parzyste 48-70, Bieszczadzka, Karpacka, Legionów Polskich nry parzyste 2-12, Tatrzańska, Warszawska, Roztocze, Jeżynowa nry nieparzyste 75-87 i nry parzyste 116-126, Podlesie nr nieparzyste 1-21 i nry parzyste 2-16, Kawęczyn, Sudecka, Beskidzka, Złota
8) Osiedle Wolica Ługowa – obejmuje ulice: Legionów Polskich nry nieparzyste 1-69 i nry parzyste 14-144, Kolbuszowska nr nieparzyste 25-27 i nry nieparzyste 47-73, Miętowa nry parzyste 2-14, Miodowa, Strzelców, Ziołowa, Strażacka, Liliowa, Krzewowa, Migdałowa, Waniliowa, Laurowa, Pod Dębem, Bakaliowa, Tymiankowa, Bazyliowa nieparzyste 1-23 i nry parzyste 2, 20-22, Kawowa, Jeżynowa nry nieparzyste 21-73 i nry parzyste 36-114, Podlesie nr parzyste 18-40 i nieparzyste 23-131, Imbirowa, Spokojna
9) Osiedle Wolica Piaskowa – obejmuje ulice: Piaskowa nry nieparzyste 41-73 i parzyste 50-86, Jaśminowa, Wschodnia nr nieparzyste 1-13 i nry parzyste 2-18, Wolicka, Niepodległości, Orzechowa, Aroniowa, Szafranowa, Legionów Polskich nry nieparzyste 71-101 i nr parzyste 146-162, Miętowa nr nieparzyste 1-47, Jeżynowa nry nieparzyste 1-19 i nry parzyste 2-34, Jagodowa, Brzoskwiniowa, Północna, Brzozowa, Malinowa, Wiśniowa, Wiejska nry nieparzyste 1-43 i nry parzyste 2-28, Potokowa, Źródlana, Chabrowa, Magnoliowa, Wrzosowa, Irysowa, Bazyliowa nry parzyste 4-18.
Demografia
Ludność
Historyczne dane dotyczące liczby ludności Sędziszowa Małopolskiego[9]:
1536 – 500–600 osób (99 domów; dane szacunkowe na podstawie liczby domów)
1662 – 299 osób (prawdopodobnie bez duchownych i dzieci do lat 4)
1787 – 1428 osób (216 domów; Sędziszów i Przedmieście)
1790 – 1388 osób (215 domów; Sędziszów i Przedmieście)
1799 – 1339 osób (212 domów; Sędziszów i Przedmieście)
1807 – 1416 osób (225 domów; Sędziszów i Przedmieście)
1815 – 1371 osób (217 domów; Sędziszów i Przedmieście)
1820 – 1447 osób (225 domów; Sędziszów i Przedmieście)
1824 – 1581 osób (218 domów; Sędziszów i Przedmieście)
Sędziszów Małopolski, liczy 12 226 mieszkańców, plasuje się na 16 miejscu pod tym względem wśród miast województwa podkarpackiego.
Piramida wieku mieszkańców Sędziszowa Małopolskiego w 2014 roku[19].
Historia
Zobacz kolekcję cytatówo Sędziszowie Małopolskim w Wikicytatach
Znaleziska archeologiczne świadczą o tym, że już w czasach brązu miało miejsce osadnictwo na terenach dzisiejszego Sędziszowa Małopolskiego.
Pierwsza udokumentowana wzmianka o miejscowości pochodzi z 1312 roku, kiedy Piotr Ligęza uposażył kościół we wsi o nazwie Sędziszów[7]. Już wtedy była ona w pełni zagospodarowana, miała własną parafię i urządzenia gospodarcze[7]. Według spisów świętopietrza za lata 1325–1327, Sędziszów był siedzibą parafii leżącej w dekanaciedębickim. Kolejne dokumenty z początku XV wieku dokumentują Odrowążów jako właścicieli miasta – ich godło do dzisiaj jest herbem Sędziszowa.
W 1512 roku ustanowiono w mieście cotygodniowe targi we wtorek i doroczne jarmarki w dniu Świętego Filipa i Jakuba (1 maja) i Narodzenia Najświętszej Maryi Panny (8 września).
Od 1555 roku miasto znajdowało się w rękach Tarnowskich, następnie w roku 1567 przeszło w ręce Kostków. W drugim lub trzecim dziesięcioleciu XVII wieku Sędziszów przeszedł, drogą kupna, na własność Mikołaja Spytka Ligęzy z Bobrku. Za jego rządów wybudowano w mieście mosty, naprawiono drogi i umocniono brzegi często wylewających rzek. Nałożył on także na ówczesny samorząd obowiązek dalszej konserwacji dróg i mostów.
Kiedy w 1768 roku rozpoczęła swą działalność konfederacja barska, Piotr Potocki stanął w szeregach ich przywódców jako marszałek województwa sandomierskiego. W związku z tym już od roku 1768 konfederaci rekwirowali w Sędziszowie broń i żywność.
W trakcie I wojny światowej miasto znalazło się w strefie działań wojennych austriacko-rosyjskich. Na początku wojny w Sędziszowie i okolicach stacjonowały oddziały austriackiego wojska. W wyniku ofensywy rosyjskiej w Galicji Wschodniej we wrześniu 1914 roku miasto znalazło się na kilka miesięcy pod okupacją rosyjską. W maju 1915 roku austriacka kontrofensywa zmusiła wojska rosyjskie do odwrotu. Rosjanie wycofując się z miasta podpalili je – pożar ten zniszczył wtedy sporą część miasta. Pod koniec wojny, w 1918 roku, Sędziszów nawiedziła epidemiagrypy hiszpanki.
Pod koniec dwudziestolecia międzywojennego, w 1937 roku, uruchomiono w Sędziszowie zakład specjalizujący się w wyrobach drewnianych – Zakłady Przemysłowe Sędziszów Małopolski Sp. z o.o. W roku 1938 powstała kolejna spółka – Przemysł Pomocniczy COP, w którym produkowano okucia do wozów, klucze samochodowe, części do maszyn rolniczych, bramy, kraty, balustrady.
Dnia 8 września 1939 roku miasto zostało zajęte przez oddziały niemieckie. Jesienią 1939 roku w rejonie Sędziszowa zaczęły działać organizacje konspiracyjne. Wiosną 1940 roku Władysław Węglowski, nauczyciel sędziszowskiej szkoły powszechnej, przystąpił do organizowania Szarych Szeregów. W kwietniu 1941 roku został aresztowany na skutek donosu. Przetrzymywany był w więzieniach na rzeszowskim zamku i na Montelupich w Krakowie. Następnie został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie w listopadzie 1941 roku zmarł.
W I poł. 1942 roku utworzono getto w Sędziszowie, w którym zamknięto ok. 1500 Żydów. Getto zostało zlikwidowane 24 lipca 1942 roku – ok. 280 osób rozstrzelano na miejscu, resztę wysłano do obozu zagłady w Bełżcu. Relacja naocznego świadka tego wydarzenia:
[...] ustawili ich przed ratuszem grupami: jedna grupa to byli mężczyźni do 35 lat, druga ponad 35 lat, ostatnią grupę stanowiły kobiety. Słabych i chorych załadowali na furmanki i powieźli ulicami Krótką i Cichą – tam była brama na żydowski cmentarz. Dzień wcześniej wykopano olbrzymi dół, na 200-300 osób. Tam jedna furmanka za drugą podjeżdżały i oni szli tak jak baranki na rzeź. Widzieli wszystko, co się dzieje z ich poprzednikami. Brano takiego „delikwenta”, schylano mu głowę, strzelano w potylicę i wrzucano do tego dołu. Później z następną partią to samo się działo, aż wszystkich tak wykończyli.
Sędziszowska komórka AK miała swój udział w rozpracowywaniu broni rakietowej V-1 i V-2 testowanej na poligonach doświadczalnych w rejonie Pustkowa.
4 sierpnia 1944 roku do Sędziszowa Małopolskiego wkroczyła Armia Czerwona.
Istnieje hipoteza, przedstawiona przez Franciszka Piekosińskiego, że założycielem osady był Sędzisz, rycerz Bolesława Krzywoustego. Od jego imienia miałaby pochodzić dzisiejsza nazwa miasta.
Historycy wywodzą nazwę miasta od imienia Sąd, które było popularne w XIII wieku w rodzie Odrowążów.
Dawne nazwy miasta: Sandissów, Sandyszow, Schandzyssów, Sandzischow, Sędziszów.
Ratusz – został wybudowany w XVII wieku, a przebudowano go w XIX wieku. Budynek jest piętrowy, podpiwniczony, założony na planie wydłużonego prostokąta. Frontowa, północna fasada, zdominowana jest przez wieżę, wyodrębnioną z murów budynku dwoma lizenami. W dolnej partii wieży, nad wejściem, umieszczony jest herb miasta, a powyżej dwa, ujęte w arkadę, neogotyckie okna[20]. Wieża w części górnej przybiera kształt czworoboku o ściętych narożnikach. Przykryta jest wysokim, dwuspadowym dachem z lukarną z przełomu XIX i XX wieku.
Kościół parafialny pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny – wybudowany w latach 1694–1699, w stylu późnobarokowym (zbliżonym do stylu kościoła św. Anny w Krakowie), na miejsce kościoła drewnianego, który został zniszczony w XVII wieku na skutek najazdu na miasto wojsk siedmiogrodzkich lub szwedzkich. Za autora planów budowy przyjmuje się architekta Tylmana z Gameren. Pierwotny projekt, przewidywał budowę wzdłuż nawy głównej dwóch rzędów kaplic połączonych przejściami – nie doczekał się on jednak realizacji. W 1762 roku kościół popadł w ruinę. W 1788 roku stan kościoła był taki, że sklepienie groziło zawaleniem. W latach 1788–1792 przeprowadzono remont i dokończono budowę, zmieniając plan – zrezygnowano z połączonego rzędu kaplic na rzecz naw bocznych. W 1792 roku świątynia została konsekrowana. W roku 1817 wnętrze kościoła zostało doszczętnie zniszczone pożarem – odbudowany dopiero w roku 1870 przy wsparciu finansowym miejscowego ziemiaństwa. W czasie II wojny światowej, w wyniku ostrzału artyleryjskiego, uszkodzona została ściana wschodnia budynku i zakrystia. Kościół został zbudowany w stylu późnobarokowym – jest trzynawowy, bazylikowy. Główne wejście do świątyni znajduje się w fasadzie zachodniej, ozdobione jest portalem z czarnego marmuru. Nad portalem umieszczony jest herb Pilawa. Plac kościelny otoczony jest murem z drugiej połowy XVIII i XIX wieku, który z południowej strony jest połączony z dzwonnicą z 1823 roku (obecnie nieużywaną). Ściany wewnątrz kościoła są zdobione polichromią wykonaną przez Stanisława Szmuca w 1974 roku. Ołtarz główny został wykonany przez braci Ligęzów i Aleksandra Krywuta w 1888 roku. Z pierwotnego wyposażenia kościoła zachowały się rzeźby św. Stanisława i św. Wojciecha oraz Matki Boskiej. W zachodniej części północnej nawy bocznej zachował się fragment stiukowej dekoracji przedstawiającej tarczę z herbami Pilawa i Szreniawa, a także inicjałami Michała Potockiego.
Kościół i klasztor oo. Kapucynów – klasztor zbudowano w latach 1739–1741, zaś świątynia pw. św. Antoniego została wzniesiona w latach 1741–1756 i konsekrowana 28 września1766 roku. Kościół i klasztor powstał według projektu architekta Jana de Oppitz ze Lwowa. Budynki zostały wzniesione w stylu późnobarokowym, tzw. toskańskim. W ołtarzu głównym kościoła umieszczony jest obraz, przeniesiony z kościoła kapucynów w Olesku, przedstawiający św. Antoniego Padewskiego, namalowany przez Szymona Czechowicza w latach 1762–1765. Poniżej umieszczony jest, malowany na desce, obraz Matki Boskiej Częstochowskiej z XVII wieku, ubrany w sukienki z XVIII wieku i wzbogacony metalową oprawą z II poł. XIX wieku – zgodnie z tradycją był to obozowy obraz wojewody wołyńskiego Michała Potockiego. Przed kościołem znajduje się dwupoziomowy, tarasowy dziedziniec, który częściowo otoczony jest balustradą z tralkami a częściowo murem, na którym umieszczono stacje męki pańskiej. Na niższym tarasie, na wysokim cokole, stoi rzeźba Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej wykonaną w 1912 roku przez Wojciecha Samka. Klasztor był pierwotnie budowlą jednopiętrową o trzech skrzydłach – w roku 1929 do dwóch skrzydeł nadbudowano drugie piętro. Zespół klasztorny został otoczony wysokim murem, który w 1783 roku został rozebrany i zastąpiony płotem z rozkazu starosty rzeszowskiego. Obecnie stojący mur zbudowano po roku 1808 (w latach 30. XX wieku był naprawiany). W klasztorze przechowywane są cenne zabytki, m.in.:
obrazy z 1754 roku, przeniesione z klasztoru w Olecku: „Pokłon pasterzy”, „Św. Franciszek pod krzyżem”, „Ostatnia wieczerza”,
obrazy datowane na II poł. XVIII wieku: „Chrystus błogosławiący dzieci”, „Ucieczka do Egiptu”,
kopie oryginałów z XIX wieku portretów fundatorów: Marcjanny z Ogińskich i Michała Potockich,
Ruiny koszar – zostały wzniesione na początku XVIII wieku dla prywatnych wojsk Michała Potockiego, jako część zespołu pałacowego (pałac po tym, jak w XIX wieku popadł w ruinę, został rozebrany). Po I rozbiorze Polski koszary zostały przejęte przez wojsko austriackie, a po roku 1900 zostały przebudowane przez Tarnowskich na folwark.
Kaplica cmentarna – wybudowana w 1844 roku. Budynek wzniesiony jest na planie prostokąta zamkniętego półkoliście. Od frontu dwie kolumny dźwigają wysunięty okap dachu.
Cmentarz żydowski[21] – założony w XVII wieku. Ostatni pochówek na cmentarzu odbył się w roku 1943. W trakcie II wojny światowej nekropolia została całkowicie zniszczona przez niemieckiego okupanta – macewy z cmentarza zostały wykorzystane do utwardzania lokalnych dróg i placów (do dzisiejszych czasów zachował się jeden nagrobek). W 1945 roku postawiono pomnik na zbiorowej mogile osób narodowości żydowskiej, które zostały zamordowane 24 lipca 1942 roku. W 1996 roku Fundacja Rodziny Nissenbaumów przeprowadziła prace porządkowe na cmentarzu.
Infrastruktura i transport
Miasto leży przy ważnych szlakach komunikacyjnych biegnących ze wschodu na zachód Polski, stanowiących istotny element infrastruktury tranzytowej kraju:
Paged-Rzeszowskie Fabryki Mebli S.A. – produkcja mebli.
Hispano-Suiza Polska Sp. z o.o. – produkcja części do silników samolotowych: koła zębate i wałki (od początku 2003 roku); korpusy przekładni, pokrywy i wsporniki łożysk, wtryskiwacze olejowe (od 2005 roku); tytanowe wsporniki łożysk, aparaty kierujące sprężarkami i łopatki turbin (od września 2006 roku). Spółka rozpoczęła działalność w 2001 roku pod nazwą Snecma Polska Sp. z o.o., która należała do francuskiego koncernu Snecma Group. W lipcu 2005 roku Snecma Polska zmienia właściciela i zaczyna działać pod nazwą Hispano-Suiza Polska jako część SAFRAN Group.
Opieka zdrowotna
Publiczna
Szpital Powiatowy z Oddziałem Chorób Wewnętrznych, Oddziałem Neurologii oraz Zakładem Opiekuńczo-Pielęgnacyjnym.
Rejonowa Przychodnia Zdrowia, która prowadzi następujące poradnie:
Dzienne Centrum Aktywności dla dzieci i młodzieży.
Niepubliczna
Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej „LIDER” przy ulicy 3 Maja,
Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej „Przychodnia Rodzinna” przy ulicy Solidarności,
Niepubliczny Zakład Opieki Zdrowotnej „Asklepios”, który wykonuje podstawowe zabiegi:
chirurgiczne,
ginekologiczne,
laryngologiczne,
ortopedyczne.
Edukacja
Szkoły podstawowe
Szkoła Podstawowa nr 1 im. Marszałka Józefa Piłsudskiego
Szkoła Podstawowa nr 2 im. Władysława Węglowskiego
Szkoła Podstawowa nr 3 im. Jana Pawła II
Szkoła Podstawowa nr 4 im. Władysława Broniewskiego
Szkoła Podstawowa nr 5 im. Marii Konopnickiej
Szkoły ponadgimnazjalne
Liceum Ogólnokształcące im. ks. Piotra Skargi
Zespół Szkół Technicznych im. prof. Karola Olszewskiego
Kultura i rozrywka
Ośrodek kultury
Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury ma siedzibę w budynku wzniesionym w latach 1953–1957.
Historia
Potrzebę budowy miejsca w którym mogłoby się rozwijać życie kulturalne miasta podnoszono podczas obrad Miejskiej Rady Narodowej już od początku lat 50. XX wieku. Konieczność budowy takiego miejsca wynikała z tego, że wykorzystywany aktualnie do tego celu budynek nie był obiektem typowo kulturalnym, który dodatkowo musiał zostać rozebrany ze względu na swój stan techniczny. Sala Jedność w której w okresie międzywojennym odbywały się: przedstawienia teatralne, uroczystości państwowe, akademie, bale i wyświetlane były filmy, była w rzeczywistości tylko, zbudowaną przez Austriaków, ujeżdżalnią koni, która została przystosowana do organizacji imprez. Sala ta była zlokalizowana w pobliżu Rynku, przy obecnej ulicy Wyspiańskiego (ówczesna ulica Teatralna) na tyłach Szkoły Podstawowej nr 2 (ówcześnie Liceum Ogólnokształcące).
Budowa domu kultury była jedną z ośmiu ważnych inwestycji, które miały być zrealizowane w Sędziszowie Małopolskim w ramach planu sześcioletniego. Inwestycja była objęta planem centralnym i finansowana była z funduszy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie. Obiekt zlokalizowano na działce należącej do rodziny Krecznerów. Budowę rozpoczęto wiosną 1953 roku. Zakończenie prac budowanych planowano początkowo na 22 lipca1956 roku, jednak zmiana wykonawców spowodowała opóźnienie inwestycji i w rezultacie budynek został oddany do użytkowania końcem roku 1957.
Działalność
Placówka prowadzi następujące zespoły artystyczne:
Chór Kameralny „Deo Optimo” – założony w 2005 roku,
Zespół Pieśni i Tańca „Rochy” – powstał w 1990 roku, propaguje folklor regionu, jak i całej Polski,
„Małe Rochy” – grupa dziecięca zespołu „Rochy”,
Zespół Tańca Tradycyjnego – zespół folklorystyczny z Zagorzyc,
Zespół Kolędniczy – zespół folklorystyczny z Zagorzyc,
Zespół Tańca Estradowego „Blues”,
Zespół Teatralny „Carpe Diem”,
Kapela Ludowa,
Kapela Podwórkowa.
Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury jest organizatorem wielu imprez cyklicznych:
TVS – funkcjonuje w mieście od grudnia 2004 roku; jej program można oglądać w telewizji kablowej na Osiedlu Młodych; ma siedzibę w Miejsko-Gminnym Ośrodku Kultury w Sędziszowie Młp.
Telewizja Miejska – działała w latach 2006–2009 z siedzibą pod adresem Osiedle Młodych 1. Początkowo nadawała pod nazwą „Telewizja Miejska Sędziszów” a jej program można oglądać w telewizji kablowej na Osiedlu Młodych. W tym samym roku nadawanie programu rozszerzyło się o miasto Ropczyce, gdzie jej program był emitowany na Osiedlu w Ropczycach w sieci Mikrotel.
"Spichlerz Galicyjski" - lokalne pismo opinii
Sport i rekreacja
Kluby sportowe
Lechia Sędziszów Małopolski – jeden z najstarszych klubów na Podkarpaciu, powstały w 1914 roku, obecnie działają w nim dwie sekcje:
Klub Sportowy „Extrans-Patria” – sekcja siatkówki kobiet (II liga grupa IV); klub powstał w 2008 roku[23]. W pierwszym swoim sezonie na parkietach III ligi podkarpackiej, sędziszowskie siatkarki bez powodzenia walczyły w półfinałowym turnieju o wejście do II ligi kobiet. W sierpniu 2009 klub został dopuszczony do spotkań barażowych o wejście do II ligi, których ostatecznie nie rozegrano. W wyniku przeniesienia zespołu z Biłgoraja do grupy III, wycofania się z II ligi zespołu z Andrychowa, oraz rezygnacji z baraży zespołu z Lubska, zespół Patrii wraz z zespołami z Opola i Elbląga został przeniesiony do II ligi kobiet, bez potrzeby rozgrywania baraży. Od początku sezonu 2009/2010 klub przyjął nazwę „Extrans-Patria”[24]. W swoim debiutanckim sezonie w II lidze zespół zajął miejsce 7-8. W swoim drugim sezonie 2010/11 pod wodzą trener Moniki Bartnickiej zespół zajął piąte miejsce w II lidze. W sezonie 2011/12 drużyna zajęła VI miejsce w drugiej lidze i po raz drugi z rzędu została najwyżej sklasyfikowaną drużyną w grach zespołowych, w powiecie ropczycko-sędziszowskim. Po sezonie 2011/12 klub został wycofany z rozgrywek ze względów ekonomicznych. W sezonie 2012/2013 klub był reprezentowany tylko na poziomie juniorskim.
UKS „MARBA” Sędziszów Młp. – sekcja siatkówki kobiet (III liga). Klub działa od sezonu 2013/14. Swoje mecze rozgrywa w hali gimnazjum im. K. Baczyńskiego, gdzie wcześniej występowały siatkarki „Patrii”.
Uczniowski Klub Sportowy „Tęcza”[25][26] – sekcja siatkówki mężczyzn; klub siatkarski zainaugurował działalność w 2004 roku startując w III lidze podkarpackiej. W 2007 roku zarząd UKS „Tęcza” utworzył grupę dziewcząt. W sezonie 2007/2008 zarząd klubu nie zgłosił żadnej drużyny do rozgrywek męskich, gdyż działacze UKS zajęli się tworzeniem żeńskiego klubu siatkarskiego. UKS „Tęcza” wznowiła swoją działalność w sezonie 2010/2011 w IV lidze. Obecnie klub występuje w III lidze.
Gminny Szkolny Związek Sportowy „Sędzisz”
Koła wędkarskie: PZW Nr 26 i PZW „AMUR” Nr 27
Obiekty sportowe
Stadion MLKS „Lechia”, na którym znajdują się: dwa boiska piłkarskie (boisko treningowe od 2014 roku posiada sztuczne oświetlenie), kryta trybuna z 864 miejscami siedzącymi, siłownia, korty tenisowe, boiska asfaltowe do siatkówki i koszykówki, bieżnia lekkoatletyczna
Hala widowiskowo-sportowa przy Liceum Ogólnokształcącym, oddana do użytku w 2002 roku
Hala sportowa przy Gimnazjum, oddana do użytku 11 marca2008 roku[28]
Rekreacja
Na terenie miasta znajduje się podworski zbiornik wodny – staw „Skrzynczyna” (pojemność 15 tys. m³, zasilany podsiąkiem). Do 1944 roku staw wykorzystywany był do hodowli ryb, pojenia koni dworskich i wyrębu lodu do celów gospodarskich. Po zakończeniu II wojny światowej, na mocy dekretu o reformie rolnej z 1944 roku, ziemie folwarku wraz z gorzelnią i stawem przeszły na własność Skarbu Państwa. Od tego momentu do lat 80. XX wieku staw pozostawał bez opieki i był stopniowo zatruwany przez ścieki z gorzelni. W latach 1982–1986 odbudowano zbiornik dzieląc go na dwie części (¼ jako zbiornik do oczyszczania ścieków i ¾ jako zbiornik przeciwpożarowy i retencyjny). 16 kwietnia1988 roku nastąpiło pierwsze zarybienie stawu. 14 września1992 roku zbiornik pogłębiono i oczyszczono z mułu.
Latem 2003 roku, przy obwodnicy Sędziszowa Małopolskiego (droga krajowa nr 4), Marian Kapusta wybudował model piramidyCheopsa w skali 1:11. Obiekt wzniesiono w przeciągu 10 dni[38], ze słomy, drewna i sznura. 8 stycznia2004 roku piramida spłonęła, prawdopodobnie na skutek podpalenia[39].
↑HASŁO I LOGO PROMOCYJNE SĘDZISZOWA MAŁOPOLSKIEGO [online], sedziszow-mlp.pl, 18 kwietnia 2016 [dostęp 2019-01-03].
↑Kancelaria SejmuK.S.RPKancelaria SejmuK.S., Internetowy System Aktów Prawnych, Dz.U. 1996 nr 155, poz. 760 [online], isap.sejm.gov.pl, 23 grudnia 1996 [dostęp 2011-09-10].
↑Główny UrządG.U.StatystycznyGłówny UrządG.U., Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2005 r. [online], stat.gov.pl, 2005 [dostęp 2011-09-10].
↑Kancelaria SejmuK.S.RPKancelaria SejmuK.S., Internetowy System Aktów Prawnych, Dz.U. 2005 nr 141, poz. 1185 [online], isap.sejm.gov.pl, 26 lipca 2005 [dostęp 2011-09-10].
↑OD 1 STYCZNIA 2019 R. SĘDZISZÓW MAŁOPOLSKI WIĘKSZY !!!
↑ abcJan Malczewski: Miasta między Wisłoką a Sanem do początku XVI wieku. Powstanie, zagospodarowanie, układy przestrzenne. Państwowa Wyższa Szkoła Wschodnioeuropejska w Przemyślu, Rzeszów 2006, s. 169. ISBN 978-83-922942-3-8
↑Urząd Miejski w Sędziszowie Młp., Uchwała nr II/38/18 Rady Miejskiej W Sędziszowie Małopolskim z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie zmian w Statucie Gminy Sędziszów Małopolski.
lata 1536–1945: KrzysztofK.BaczkowskiKrzysztofK., Szkice z dziejów Sędziszowa Młp. i okolicy, Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1983, ISBN 83-03-00076-4.brak strony (książka)
lata 1990–1996: Burmistrz SędziszowaB.S.MłpBurmistrz SędziszowaB.S., Strategia rozwoju gminy Sędziszów Młp. na lata 2007–2013, Tab.16. Liczba mieszkańców miasta i gminy w latach 1990–2005 [online], bip.sedziszow-mlp.pl, grudzień 2007 [dostęp 2011-09-10].
lata 1999–2005: Główny UrządG.U.StatystycznyGłówny UrządG.U., Tablice statystyczne z demografii za lata 1999–2005 [online], stat.gov.pl [dostęp 2007-11-21].
↑Główny UrządG.U.StatystycznyGłówny UrządG.U., Narodowy Spis Powszechny z dnia 3 grudnia 1950 r. Nieruchomości, budynki, mieszkania, część 3B Miasta o ludności poniżej 20.000 imiennie, 1955 [dostęp 2011-09-15].brak strony (książka)
↑Główny UrządG.U.StatystycznyGłówny UrządG.U., Departament Terenowych OrganówD.T.O.StatystykiDepartament Terenowych OrganówD.T.O., Statystyka miast – tablice wynikowe, Warszawa 1980, s. 27 [dostęp 2011-09-23].
↑Główny UrządG.U.StatystycznyGłówny UrządG.U., Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2006 r. [online], stat.gov.pl, sierpień 2006 [dostęp 2011-09-23].
↑Główny UrządG.U.StatystycznyGłówny UrządG.U., Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2008 r. [online], stat.gov.pl, sierpień 2008, ISSN 1505-5507 [dostęp 2011-09-10] [zarchiwizowane z adresu 2011-09-26].
↑Główny UrządG.U.StatystycznyGłówny UrządG.U., Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2009 r. [online], stat.gov.pl, sierpień 2008, ISSN 1505-5507 [dostęp 2011-09-10] [zarchiwizowane z adresu 2011-03-03].
↑Główny UrządG.U.StatystycznyGłówny UrządG.U., Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2010 r. [online], stat.gov.pl, sierpień 2010, ISSN 1505-5507 [dostęp 2011-09-24] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-06].
↑Główny UrządG.U.StatystycznyGłówny UrządG.U., Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2011 r. [online], stat.gov.pl, sierpień 2011, ISSN 1505-5507 [dostęp 2015-07-19] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-18].
↑Główny UrządG.U.StatystycznyGłówny UrządG.U., Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2014 r. [online], stat.gov.pl, lipiec 2014, ISSN 1505-5507 [dostęp 2014-10-17].
↑Baza demograficzna – Tablice predefiniowane – Wyniki badań bieżących; Stan i struktura ludności; Ludność według płci i miast [online], GUS [dostęp 2010-09-14](pol.).
↑Sędziszów Małopolski w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-11](pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
↑Izrael – serwis poświęcony Izraelowi i narodowi żydowskiemu: Katalog zabytków, woj. podkarpackie, Sędziszów Małopolski. izrael.badacz.org. [dostęp 2011-09-01].
↑Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Rzeszowie: Otwarcie nowego lokalu Biblioteki w Sędziszowie Małopolskim. wimbp.rzeszow.pl. [dostęp 2011-09-01].
↑KS Patria Sędziszów Małopolski – Historia powstania. kspatria.pl. [dostęp 2011-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-14)].
↑Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi: Lista produktów tradycyjnych – województwo podkarpackie. minrol.gov.pl. [dostęp 2011-09-01].
↑Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi: Chleb sędziszowski żytni. minrol.gov.pl. [dostęp 2011-09-01].
↑Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi: Serowiec sędziszowski. minrol.gov.pl. [dostęp 2011-09-01].
↑Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi: Sędziszowskie ciasto z jagodami. minrol.gov.pl. [dostęp 2011-09-01].
↑Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi: Makowiec sędziszowski. minrol.gov.pl. [dostęp 2011-09-01].
Bibliografia
Krzysztof Baczkowski: Szkice z dziejów Sędziszowa Młp. i okolicy. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1983. ISBN 83-03-00076-4.brak strony w książce
Benedykt Czapka: W gminie Sędziszów Małopolski. Krosno: PUW „ROKSANA”, 2004. ISBN 83-7343-078-4.brak strony w książce
Artur Bata: W Sędziszowie Małopolskim, gminie i okolicy. Krosno: PUW „ROKSANA”, 1997. ISBN 83-87282-05-7.brak strony w książce
Franciszek Chabierski OFM Cap.: Dzieje kościoła i klasztoru oo. Kapucynów w Sędziszowie Młp. Sędziszów Małopolski: OO. Kapucynów w Sędziszowie Małopolskim, 1980.brak strony w książce
Artur Bata, Hanna Lawera: Ropczyce i Ziemia Ropczycka. Krosno: PUW „ROKSANA”, 1997. ISBN 83-87282-02-2.brak strony w książce
Bogusław Blachnicki: Podkarpacie w procesie transformacji na przykładzie powiatu ropczycko-sędziszowskiego. Tyczyn: Wyższa Szkoła Społeczno-Gospodarcza, 2002. ISBN 83-87876-34-8.brak strony w książce
Sędziszowski dom kultury kończy 50 lat. „Biuletyn Sędziszowski”. 24 sierpnia 2007. nr 7 (126). s. 10. ISSN 1234-2599.
Zarząd „Wspólnoty Skrzynczyna”. 20 lat „Wspólnoty Skrzynczyna”. „Biuletyn Sędziszowski”. 29 kwietnia 2008. nr 4 (133). s. 3. ISSN 1234-2599.
Burmistrz Miasta i Gminy Sędziszów Małopolski: Program Ochrony Środowiska dla Miasta i Gminy Sędziszów Małopolski. bip.sedziszow-mlp.pl, kwiecień 2004. [dostęp 2011-09-10].