Identyfikator – podstawowa jednostka leksykalna określonego języka programowania, tworzona przez programistę zgodnie ze składnią danego języka programowania, służąca identyfikacji i odwoływaniu się do określonego elementu kodu źródłowego. Tak rozumiane pojęcie identyfikatora można przez analogię porównać do pojęcia nazwy własnej[1] lub symbolu[2][3], ale stosowanej w programowaniu, odnoszącej się do konkretnego, odrębnego obiektu programu. Słowo identyfikator wywodzi się od słowa identyfikować i do języka polskiego zapożyczone zostało z języków obcych[3].

Zastosowanie identyfikatorów

Identyfikatory stosuje się do nazwania i identyfikacji takich elementów programu jak:

Tworzenie identyfikatorów

Tworzenie identyfikatorów w określonym języku programowania odbywa się w oparciu o reguły określone w składni danego języka programowania. Powiązanie identyfikatora z określonym elementem następuje w deklaracji. W poszczególnych językach zasady są różne, przy czym różnice te dotyczą:

  • dopuszczalnych znaków, z których można tworzyć identyfikator,
  • dopuszczalnej długości identyfikatora,
  • liczby znaków znaczących (branych pod uwagę przez translator) w identyfikatorze,
  • dopuszczalnych znaków, od których może rozpoczynać się identyfikator,
  • rozróżniania wielkich i małych liter.

Najczęściej spotykane przypadki to:

  • identyfikatory mogą składać się z: liter, znaku podkreślenia ("_") i cyfr, przy czym pierwszy znak identyfikatora nie może być cyfrą,
    Poprawne identyfikatory: _A, identyfikator, zz12, a1b2_c3, ala_ma_kota.
    Niepoprawne ciągi: 12w, as y, 12_AS.
    Przykładowe języki programowania: C[4][5][6][7], C++[8][7], Pascal[9][10], PL/1[11][12], PL/M[13][14], Modula-2[15] i wiele innych.
  • identyfikator może składać się z dowolnych znaków,
    Przykładowe języki programowania: Forth[16][17]
  • identyfikator może być jednym z określonych w składni słowem (ciągiem znaków), dotyczy to nielicznych, historycznych lub specjalizowanych języków.
Przykładowe języki programowania: asembler MOTIS[18] dla Mera 300.
Poprawne identyfikatory (MOTIS): Q1, Q2 ... Q77.

W większości języków programowania składnia określa listę słów kluczowych. Słowa te, mimo że najczęściej spełniają kryteria wynikające z zasad tworzenia identyfikatorów w danym języku programowania, są w większości przypadków, słowami zastrzeżonymi służącymi identyfikacji instrukcji i nie mogą być stosowane jako identyfikatory, np. C[4][5][6][7], C++[8][7], Pascal[9][10].

Istnieją jednak języki programowania o tak skonstruowanej składni, że słowa kluczowe nie są zastrzeżone i mogą być stosowane jako identyfikatory, choć nie jest to zalecane ze względu na złą czytelność kodu źródłowego. Tak jest np. w języku PL/1[11][12]: 

/* przykład w PL/1 */
DECLARE WHILE DECIMAL FLOAT (8);
…
DO WHILE (WHILE<0);
   …
END;

Podobnie jest w języku C#, w którym prefix @ pozwala na identyfikatory będące słowami kluczowymi, co pozwala na wykorzystywanie kodu napisanego w innych językach[19]: 

/* przykład w C# */
int @while = 8;
while (@while-- > 0)
{
   …
}

Etykiety

W wielu językach tworzenie etykiet różni się od zasad tworzenia identyfikatorów dla innych elementów programu. W tym zakresie mogą występować następujące przypadki:

  • etykietę tworzy się tak jak identyfikator
  • etykieta może być:
    • identyfikatorem
    • innym określonym ciągiem znaków
  • zasady tworzenia identyfikatorów są całkowicie odmienne od zasad tworzenia identyfikatorów (np. Basic[20][21], w którym etykietami są numery wierszy).

Na przykład w języku Pascal[9][10] etykietą może być identyfikator lub ciąg znaków składający się z cyfr, przy czym zera znaczące nie mają wpływu na wartość etykiety („0011” jest tą samą etykietą co „11”).

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ identyfikator, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2011-02-05].
  2. ↑ identyfikator (2). Słownik języka polskiego PWN. [dostęp 2010-02-05]. (pol.).
  3. ↑ a b identyfikator (2). Słownik wyrazów obcych PWN. [dostęp 2010-02-05]. (pol.).
  4. ↑ a b c Podręcznik języka C na Wikibooks
  5. ↑ a b c Brian W. Kernighan, Dennis M. Ritche: Język C. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1988, seria: Biblioteka Inżynierii Oprogramowania. ISBN 83-204-1067-3. (pol.).
  6. ↑ a b c Jan Bielecki: Turbo C z grafiką na IBM PC. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1990, seria: Mikrokomputery. ISBN 83-204-1101-7. (pol.).
  7. ↑ a b c d e Jan Bielecki: Od C do C++, programowanie obiektowe w języku C. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1990. ISBN 83-204-1332-X. (pol.).
  8. ↑ a b c Podręcznik języka C++ na Wikibooks
  9. ↑ a b c d Michał Iglewski, Jan Madey, Stanisław Matwin: Pascal. Język wzorcowy – Pascal 360. Wyd. trzecie – zmienione. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1984, seria: Biblioteka Inżynierii Oprogramowania. ISBN 83-85060-53-7. ISSN 0867-6011. (pol.).
  10. ↑ a b c d Andrzej Marciniak: Borland Pascal 7.0. Poznań: Nakom, 1994, seria: Biblioteka Użytkownika Mikrokomputerów. ISBN 83-85060-53-7. ISSN 0867-6011. (pol.).
  11. ↑ a b Jan Bielecki: Rozszerzony PL/I i JCL w systemie OS/RIAD. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1986, seria: Biblioteka Informatyki. ISBN 83-01-06146-4. (pol.).
  12. ↑ a b M. I. Auguston i inni: Programowanie w języku PL/1 OS JS. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1988. ISBN 83-01-07463-9. (pol.).
  13. ↑ Jan Bielecki: PL/M język programowania mikroprocesorów. Wyd. drugie uzupełnione. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1987, seria: Elektronizacja. zeszyt 25. (pol.).
  14. ↑ Jan Bielecki: System operacyjny ISIS-II. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1987, seria: Mikrokomputery. ISBN 83-204-0893-8. (pol.).
  15. ↑ Niklaus Wirth: Modula 2. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1987, seria: Biblioteka Inżynierii Oprogramowania. ISBN 83-204-0828-8. ISSN 0867-6011. (pol.).
  16. ↑ Jan Bielecki: Język FORTH. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1988, seria: Mikrokomputery. ISBN 83-204-0930-6. (pol.).
  17. ↑ Jan Ruszczyc: Poznajemy FORTH. Warszawa: SOETO, 1987, seria: Informatyka mikrokomputerowa. (pol.).
  18. ↑ Piotr Misiurewicz, Andrzej Rydzewski: Minikomputer MERA-300. Instrukcja dla użytkownika.. Warszawa: Wydawnictwa Politechniki Warszawskiej, 1979, seria: skrypt. (pol.).
  19. ↑ 2.4.2 Identifiers (C#). MSDN. [dostęp 2012-10-02]. (ang.).
  20. ↑ Zbigniew Czech, Krzysztof Nałęcki, Stanisław Wołek: Programowanie w języku BASIC. Wyd. drugie uzupełnione. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1985. ISBN 83-204-0776-1. (pol.).
  21. ↑ Wacław Iszkowski: Nauka programowania w języku BASIC dla początkujących. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1987, seria: Mikrokomputery. ISBN 83-204-0834-2. (pol.).

Bibliografia

  • Michael Marcotty, Henry Ledgord, tłumaczenie: Krystyna Jerzykiewicz: W kręgu języków programowania. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1980, seria: Biblioteka Inżynierii Oprogramowania. ISBN 83-204-1342-7. (pol.).
  • John E. Nicholls: Struktura języków programowania. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1980, seria: Informatyka. ISBN 83-204-0246-8. (pol.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się