| Kardynał prezbiter | |
.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1374 |
| Data i miejsce śmierci |
11 kwietnia 1447 |
| Miejsce pochówku | |
| Biskup Winchesteru | |
| Okres sprawowania |
1404–1447 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
14 lipca 1398 |
| Kreacja kardynalska |
24 maja 1426 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
14 lipca 1398 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Henry Beaufort[1], forma spolszczona Henryk Beaufort[2][3][4][5] (ur. ok. 1374 w Beaufort-en-Vallée, zm. 11 kwietnia 1447 w Winchesterze) – angielski kardynał, trzykrotny Lord Kanclerz, główny organizator krucjaty przeciw Czechom.
Urodził się około 1374 roku w Beaufort-en-Vallée, jako syn Jana z Gandawy i jego konkubiny Katarzyny Swinford[1]. Studiował na Uniwersytecie Oksfordzkim, a po przyjęciu święceń kapłańskich został prebendarzem w katedrze w Sutton[1]. 1 czerwca 1398 roku został mianowany biskupem Lincoln, a 14 lipca przyjął sakrę[6]. Rok później został kanclerzem swojej macierzystej uczelni, a w 1403 – po raz pierwszy mianowano go Lordem Kanclerzem i pełnił tę funkcję przez rok[1]. 19 listopada 1404 roku został przeniesiony do diecezji Winchesteru[6]. W kolejnych lata był legatem w Królestwie Anglii i Irlandii oraz angielskim ambasadorem we Francji[1]. W 1413 roku ponownie został Lordem Kanclerzem, a rok później negocjował pokój pomiędzy Anglią a Francją w czasie trwającej wojny stuletniej[1]. Trzy lata później odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej, a następnie wziął udział w soborze konstancjańskim, gdzie stanął po stronie prymatu papieskiego[1]. Król Henryk V Lancaster zabronił mu przyjęcia godności kardynalskiej, chcąc zatrzymać biskupa na dworze angielskim, a po jego śmierci w 1422 roku, Beaufort został opiekunem Henryka VI[1]. W 1424 roku po raz trzeci pełnił funkcję Lorda Kanclerza[1]. 24 maja 1426 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Sant’Eusebio[6].
Papież Marcin V mianował go legatem a latere w Królestwie Niemieckim, Węgierskim i w Czechach[1]. Jako legat był głównym organizatorem najazdu niemieckich krzyżowców na Czechy, zakończonego klęską w bitwie pod Tachovem[7]. W czasie swojej nieobecności, Onufry Lancaster zwiększył swoje wpływy w Radzie Regencyjnej[1]. Kardynał był członkiem trybunału oskarżającego Joannę d’Arc w Rouen, widział jej egzekucję[8], a także koronował Henryka VI na króla Francji w Paryżu w 1431 roku[1]. Na przełomie lat 30. i 40. XV wieku usiłował ponownie negocjować pokój pomiędzy Anglią a Francją, jednak bezskutecznie[1]. W latach 40. pełnił także funkcję protoprezbitera. Zmarł 11 kwietnia 1447 roku w Winchesterze[1].
Miał nieślubną córkę Jane. W literaturze są rozbieżności, co do osoby matki. Wedle jednego stanowiska była nią Alice Fitzalan[1], ale istnieje pogląd odrzucający identyfikację i uznający matkę dziecka za nieznaną[9].
Jeden z bohaterów Henryka VI Szekspira[10].
| Wcześni kanclerze |
|
|---|---|
| Lordowie kanclerze Anglii |
|
| Lordowie kanclerze Wielkiej Brytanii |
|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
