| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 listopada 1954 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk, politolog |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
poseł na Sejm I i II kadencji (1991–1997), prezes Głównego Urzędu Ceł (1999–2001) |
| Partia |
ROAD (1990–1991) |
| Odznaczenia | |
 
| |
Zbigniew Bujak (ur. 29 listopada 1954 w Łopusznie) – polski polityk i politolog, działacz opozycji demokratycznej w czasach PRL, poseł na Sejm I i II kadencji.
Syn Jana[1]. W 1972 ukończył Technikum Elektroenergetyczne w Żyrardowie[2][3]. W 1998 został absolwentem studiów politologicznych na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego[3].
W latach 1972–1973 był pracownikiem zakładu Polfa w Grodzisku Mazowieckim. W latach 1973–1981 zatrudniony w Zakładach Mechanicznych Ursus. Od 1974 do 1976 odbywał zasadniczą służbę wojskową. Był wiceprzewodniczącym Socjalistycznego Związku Młodzieży Wojskowej[3]. Od 1978 współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”, kolporter wydawnictw niezależnych, m.in. „Robotnika”.
W 1980 zaangażował się w działalność w opozycji demokratycznej, był współzałożycielem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w ZM Ursus w Warszawie. W latach 1980–1981 zasiadał w Krajowej Komisji Porozumiewawczej związku, następnie był członkiem prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. Po wprowadzeniu stanu wojennego uniknął zatrzymania w sopockim Grand Hotelu, pozostawał następnie w ukryciu. Przewodniczył Regionalnej Komisji Wykonawczej Regionu Mazowsze NSZZ „S”, zasiadał w Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. Był jednym z najdłużej ukrywających się członków tej organizacji. Został aresztowany w maju 1986, zwolniono go we wrześniu tego samego roku na mocy amnestii. W latach 1986–1987 wchodził w skład tymczasowej rady związku, a od 1987 do 1989 w skład Krajowej Komisji Wykonawczej.
W 1989 uczestniczył w obradach plenarnych Okrągłego Stołu, nie wystartował w wyborach do Sejmu kontraktowego. Był też jednym z trzech (obok Andrzeja Wajdy i Aleksandra Paszyńskiego) założycieli Agory S.A., m.in. wydawcy „Gazety Wyborczej”. W 1990 poparł kandydaturę Tadeusza Mazowieckiego na prezydenta. Był współzałożycielem ROAD, a po przystąpieniu tego ugrupowania do Unii Demokratycznej stanął na czele niewielkiego Ruchu Demokratyczno-Społecznego. W 1991 wspólnie z Januszem Rolickim opublikował wywiad rzekę Przepraszam za Solidarność.
W wyborach parlamentarnych w 1991 został jedynym posłem swojej partii z okręgu warszawskiego. W Sejmie I kadencji przystąpił do koła poselskiego Solidarności Pracy. W 1992 w wyniku połączenia Ruchu Demokratyczno-Społecznego, Solidarności Pracy i Polskiej Unii Socjaldemokratycznej został jednym z trzech współprzewodniczących Unii Pracy (obok Ryszarda Bugaja i Wiesławy Ziółkowskiej). W wyborach w 1993 po raz drugi uzyskał mandat poselski z listy UP. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję (UP nie przekroczyła progu wyborczego).
Sprzeciwiając się planom nawiązania przez Unię Pracy współpracy z SLD, w 1998 odszedł z partii wraz z grupą byłych posłów i działaczy, przystępując do Unii Wolności. W 1999 został mianowany prezesem Głównego Urzędu Ceł w rządzie Jerzego Buzka. Stanowisko to zajmował do grudnia 2001.
W wyborach w 2002 był kandydatem Unii Samorządowej na urząd prezydenta m.st. Warszawy, uzyskując 2,7% głosów[4]. Dwa lata później bez powodzenia kandydował z listy UW do Parlamentu Europejskiego[5]. W 2005 przystąpił do powstałej z przekształcenia UW Partii Demokratycznej, w której działał do 2007.
Należy do Stowarzyszenia Wolnego Słowa. W 2014 współtworzył Komitet Obywatelski Solidarności z Ukrainą (KOSzU)[6]. Opublikował książkę pt. Konstytucja starsza niż myślisz. Czyli o tym, co z historycznego dorobku państwa polskiego znajdziemy w naszej konstytucji (Milanówek 2017, ISBN 978-83-949692-0-2)[7].
W 2019 wystartował w wyborach do Parlamentu Europejskiego jako lider listy Wiosny Roberta Biedronia w województwie lubelskim[8], zdobywając 11 640 głosów (1,57% głosów w okręgu) i nie uzyskując mandatu[9].
Wieloletni mieszkaniec Podkowy Leśnej; w 2020 otrzymał tytuł honorowego obywatela tego miasta[10].
| Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
|---|---|---|---|---|---|
| 1991 | Ruch Demokratyczno-Społeczny | Sejm I kadencji | nr 1 | 12 236 (1,70%) [13]
| |
| 1993 | Unia Pracy | Sejm II kadencji | nr 16 | 32 431 (6,25%)[14]
| |
| 1997 | Unia Pracy | Sejm III kadencji | nr 16 | 11 975 (2,30%) [15]
| |
| 2002 | Krajowy KWW Unia Samorządowa | Prezydent miasta stołecznego Warszawy | 14 506 (2,70%)[4]
| ||
| 2004 | Unia Wolności | Parlament Europejski VI kadencji | nr 5 | 2989 (0,87%)[5]
| |
| 2019 | Wiosna Roberta Biedronia | Parlament Europejski IX kadencji | nr 8 | 11 640 (1,57%)[9]
| |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
