Waldemar Świerzy w latach 60. | |
Data i miejsce urodzenia |
9 września 1931 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
27 listopada 2013 |
Narodowość |
polska |
Język |
polski |
Dziedzina sztuki |
plakat, grafika |
Odznaczenia | |
Nagrody | |
Grand Prix Toulouse Lautrec (Paryż) |
Waldemar Świerzy (ur. 9 września 1931 w Katowicach, zm. 27 listopada 2013 w Warszawie[1]) – polski artysta plakatu.
Współtwórca polskiej szkoły plakatu, profesor projektowania plakatu w Akademiach Sztuk Pięknych w Poznaniu i Warszawie. Otrzymał wiele nagród za twórczość plastyczną m.in. Grand Prix Toulouse Lautrec (Paryż), The Hollywood Reporter Los Angeles, Biennale w São Paulo, złote medale na Międzynarodowych Biennale Plakatu w Warszawie i Lahti. Współpracował z miesięcznikiem „Ty i Ja”. Oprócz plakatów tworzył znaczki pocztowe, ilustracje do książek, a także okładki płyt i czasopism[2].
W latach 70. poświęcił się podróżom w celu propagowania nauki o plakacie. Odwiedził Meksyk, Hawanę i Berlin Zachodni. Jego plakaty można zobaczyć m.in. w Warszawie, Poznaniu, Amsterdamie, Londynie, Petersburgu i Berlinie.
W listopadzie 2006 został odznaczony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[3].
W latach 2003–2013 namalował cykl 49 portretów polskich władców tzw. Nowy poczet władców Polski. Obejmuje on polskich królów i książąt od Mieszka I do Stanisława Augusta Poniatowskiego. Ostatni portret ukończył na kilka dni przed swoją śmiercią[4].
Był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010[5].
Został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[6] (kwatera FIV-tuje-12)[7].
Jest bohaterem jednego z odcinków cyklu filmów dokumentalnych przedstawiających sylwetki polskich twórców plakatu (tytuł odcinka: Polnische Plakat Kunst. Waldemar Świerzy, 2008; autor cyklu: Robert Laus). Jest to pierwsza część cyklu dokumentalnego, którego tematem jest tzw. polska szkoła plakatu. Film ukazuje bohatera, który pracuje nad plakatem do sztuki teatralnej Nanghar Khal[8].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.