Urodził się 25 września 1883 w Saczynie, w rodzinie Konstantego i Teresy z Gosławskich. Ukończył szkołę handlową w Kaliszu, a następnie kursy T.K.N. w Warszawie[2]. W 1906 rozpoczął pracę urzędnika, w 1919 przyjęto go do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W 1920 ochotniczo służył w Wojsku Polskim. W latach 20. i 30. był urzędnikiem - asesorem w MSZ[3], m.in. naczelnikiem wydziału. Od 1927 rozpoczął aktywne uczestnictwo w ruchu wolnomyślicielskim, razem z racjonalistami ze Stowarzyszenia Wolnomyślicieli Polskich założył Polski Związek Myśli Wolnej[4]. Był członkiem prezydium, a od 1928 redaktorem „Wolnomyśliciela Polskiego”[5]. Był to początkowo dwutygodnik, a po pięciu latach zaczął ukazywać się co dziesięć dni. Czasopismo podejmowało wiele antyklerykalnych tematów, ale Teofil Jaśkiewicz uważał się za agnostyka. Rzecznik nurtu liberalno-burżuazyjnego w polskim ruchu wolnomyślicielskim. Popierał ideę kodyfikacji prawa małżeńskiego. Propagował tworzenie w Warszawie szkół i cmentarzy dla osób bezwyznaniowych (świeckich). Głosił szokujące jak na ówczesne czasy idee kremacji zwłok lub oddawania ich na cele naukowe. Publikacje Teofila Jaśkiewicza wzbudzały kontrowersje, tym bardziej w kontekście jego pracy w MSZ[6]. W 1936 władze zlikwidowały Polski Związek Myśli Wolnej[7].
Po II wojnie światowej, w 1945 stworzył Stowarzyszenie Myśli Wolnej w Polsce, był redaktorem czasopisma „Głos Wolnych”. Wstąpił do służby w MSZ Polski Ludowej. Od 1949 w związku z pogarszającym się stanem zdrowia wycofał się z życia publicznego. Spuścizną literacką po Teofilu Jaśkiewiczu jest poezja, trzy utwory dramatyczne i poemat fantastyczny Mistrz Twardowski[8].