| Kardynał biskup | |
.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
11 sierpnia 1530 |
| Data i miejsce śmierci |
29 października 1565 |
| Miejsce pochówku | |
| Penitencjariusz większy | |
| Okres sprawowania |
12 lutego 1547–29 października 1565 |
| Archiprezbiter bazyliki laterańskiej | |
| Okres sprawowania |
25 marca 1547–29 października 1565 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Nominacja biskupia |
13 sierpnia 1544 |
| Wybór patriarchy |
8 października 1546 |
| Kreacja kardynalska |
16 grudnia 1545 |
| Kościół tytularny |
S. Lucia in Silice (5 maja 1546) |
Ranuccio Farnese (ur. 11 sierpnia 1530 w Valentano, zm. 29 października 1565 w Parmie[1]) – włoski kardynał[2].
Był trzecim synem Piera Luigiego Farnese i Girolamy Orsini, wnukiem papieża, Pawła III[1]. Jego braćmi byli Ottavio, Orazio i kardynał Alessandro Farnese[1]. Studiował grekę i łacinę na Uniwersytecie w Padwie i Uniwersytecie w Bolonii[1]. W młodości wstąpił do zakonu szpitalników[1].
W latach 1544–1549 pełnił rolę administratora diecezji Neapolu; w latach 1549-1564 był administratorem archidiecezji Rawenny, a od 1564 do 1565 administratorem diecezji Bolonii[2]. 16 grudnia 1545 r. został kreowany kardynałem[2]. 5 maja 1546 roku otrzymał diakonię Santa Lucia in Silice, a 8 października 1546 roku diakonię Sant Angelo in Pescheria[1]. Tego samego dnia został mianowany łacińskim patriarchą Konstantynopola; z funkcji tej zrezygnował 19 marca 1550 roku zastrzegając sobie jednak prawo powrotu, z którego skorzystał po śmierci patriarchy Fabio Colonny w 1554[3]. Od 1547 r. był wielkim penitencjariuszem[1] oraz archiprezbiterem bazyliki laterańskiej[4]. Kiedy wybuchł konflikt pomiędzy jego bratem Ottaviem i dziadkiem Pawłem III, o władzę w Parmie i Piacenzy, Ranuccio nie zajął konkretnego stanowiska. Jednak po śmierci papieża i wobec poparcia, króla Francji Henryka II Walezjusza doszło do sporu pomiędzy braćmi[5]. Kardynał Alessandro Farnese stanął po stronie Ottavia (zięcia cesarza), natomiast, przychylny Francji, Ranuccio, poparł Orazio Farnese[5]. Obawiał się bowiem, że Ottavio, za namową Alessandra, odbierze księstwo Castro od Orazio[5]. Kiedy doszło do otwartej wojny, pomiędzy Ottaviem a nowo wybranym papieżem, Juliuszem III, Ranuccio musiał opuścić Rzym[1][6]. Pomimo groźby surowych kar, Ranuccio pozostał na wygnaniu i po kilku miesiącach uzyskał pozwolenie papieża na pobyt u krewnych w Urbino[6]. Dopiero w listopadzie 1553 roku Juliusz III zrehabilitował go i nakazał zwrot zasekwestrowanych dóbr[1]. 7 lutego 1565 r. został mianowany biskupem Sabiny[2].
Brał udział w kilku kolejnych konklawe: w 1549–1550, pierwszym w 1555, drugim w 1555 i w 1559[1]. Zmarł na febrę w Parmie[1].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
