Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach:
Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Współpraca w ramach Rady dotyczy wszystkich dziedzin, poza polityką zagraniczną i obronnością. Szczególnie owocna jest współpraca naukowa i kulturalna. Między państwami-sygnatariuszami Rady zniesiono ograniczenia paszportowe i utworzono wspólny rynek pracy. Efektem współpracy są między innymi Skandynawskie Linie Lotnicze SAS czy nagroda literacka Rady Nordyckiej.
Struktura Rady Nordyckiej (organy)
Zgromadzenie Plenarne Rady Nordyckiej – składa się z przedstawicieli parlamentów krajowych oraz przedstawicieli rządów, którzy jednak nie mają prawa głosowania. Zgromadzenie zbiera się na doroczne sesje zwyczajne (5–10 dni w stolicach kolejnych państw członkowskich), ewentualnie także na doraźne sesje nadzwyczajne. Delegaci zasiadają w porządku alfabetycznym (według nazwisk), każdy z nich dysponuje 1 głosem. Zgromadzenie uchwala (większością głosów) niewiążące zalecenia i wytyczne adresowane do państw (ich rządów) i Nordyckiej Rady Ministrów, ma również prawo dokonywania zmian w innych gremiach; w obradach uczestniczy też zazwyczaj kilkunastu ekspertów – mają dostęp do materiałów informacyjnych, mogą zabierać głos, nie mają jednak prawa do głosowania. Na zebraniach dyskutowane są sprawy przedstawiane przez rządy państw Rady Nordyckiej;
Prezydium Zgromadzenia Plenarnego – składa się z 11 członków, w tym Przewodniczącego oraz 4 wiceprzewodniczących. Każdy z nich powinien reprezentować odmienny kierunek polityczny. Prezydium kieruje pracą Zgromadzenia, nadzoruje działalność innych organów, przyjmuje budżet nordycki i może występować w imieniu Rady;
Nordycka Rada Ministrów – jest organem autonomicznym, powstałym poza strukturami samej Rady Nordyckiej, ale pozostaje z nią w ścisłym związku. Rada została utworzona na mocy Protokołu z 1 sierpnia 1971, dodanego do Układu z Helsinek (23 marca 1962) zawartego między członkami Rady Nordyckiej. Każde z państw w Nordyckiej Radzie Ministrów reprezentowane jest przez przedstawiciela rządu. Decyzje podejmuje się jednomyślnie i są one wiążące dla państw członkowskich;
Sekretariat do spraw Ogólnych. Obecnie sekretarzem generalnym jest Dagfinn Høybråten.
Komitety Stałe i Komisje
Komitety Stałe powołuje Zgromadzenie Plenarne Rady Nordyckiej, które określa również liczbę ich członków. Każdy z Komitetów ma własnego sekretarza, mianowanego przez Prezydium Rady.
Od 1997 istnieją 3 Komisje (zajmujące się odpowiednio 3 filarami współpracy Rady, ustalonymi na 46. sesji Rady Nordyckiej w 1995), oraz Komisja ds Kontroli, która może wydawać oświadczenia dotyczące interpretacji Traktatu Helsińskiego i innych porozumień zawartych w ramach Rady Nordyckiej.
Statut Rady Nordyckiej stanowi umowa o współpracy krajów nordyckich, przyjęta 23 marca 1962 w Helsinkach, określana jako „konstytucja nordycka”. Od lutego 1995 (46. sesji Rady Nordyckiej) współpraca w Rady została podzielona na 3 filary:
współpracę wewnątrznordycka
współpracę z obszarami przyległymi (trzema krajami bałtyckimi, północno-zachodnią Rosją i regionem arktycznym)
współpracę w ramach Unii Europejskiej i OEG
Ustalono również, że kooperacja państw powinna być oparta na tzw. kryterium „nordyckiej korzyści” (nordisk nytta). Działanie takie musi spełniać 3 warunki:
musi zastępować działanie, które mogłoby być zrealizowane na poziomie narodowym, ale współdziałanie w ramach Rady Nordyckiej pozwoli zwiększyć jego efektywność;
musi pokazywać oraz promować solidarność nordycką;
musi podnosić wartości i znaczenia nordyckiej kompetencji i konkurencyjności
Organizacja finansowana jest poprzez partycypację w kosztach przez kraje członkowskie, proporcjonalnie do ich dochodu narodowego brutto.