Pula
Pola
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Chorwacja

Żupania

istryjska

Miasto

Pula

Burmistrz

Boris Miletić

Powierzchnia

51,65 km²

Wysokość

30 m n.p.m.

Populacja (2011)
• liczba ludności
• gęstość


57 460[1]
1106 os./km²

Nr kierunkowy

052

Kod pocztowy

52 100

Tablice rejestracyjne

PU

Położenie na mapie żupanii istryjskiej
Mapa konturowa żupanii istryjskiej, na dole znajduje się punkt z opisem „PulaPola”
Położenie na mapie Chorwacji
Mapa konturowa Chorwacji, po lewej znajduje się punkt z opisem „PulaPola”
Ziemia44°52′N 13°51′E/44,866667 13,850000
Strona internetowa

Pula (wł. Pola[2], istr. Pula, słoweń. Pulj, niem. Pulei, łac. Pietas Iulia) – miasto w zachodniej części Chorwacji, w żupanii istryjskiej, siedziba miasta Pula. Jest położone na południowym skraju półwyspu Istria nad Morzem Adriatyckim. W 2011 roku liczyło 57 460 mieszkańców[1].

Geografia

Pula jest położona na siedmiu wzgórzach (Kaštel, Zaro, Arena, Sv. Martin, Opatija sv. Mihovila, Mondipola i Pra Grande) w południowej części Istrii. Znajduje się w głębokiej zatoce, otoczona przez małe wyspy (Sv. Jerolim oraz Kozad). Miasto zajmuje 5165 ha. W Puli, jak i w całej Istrii ogromny wpływ ma klimat śródziemnomorski. Średnia temperatura w lutym to 6,1 °C, a w lipcu i sierpniu 26,4 °C.

Gospodarka

W mieście rozwinął się przemysł stoczniowy, spożywczy, maszynowy, cementowy, szklarski, zapałczany oraz obuwniczy[3].

Historia

Najpóźniej od V w p.n.e. tereny dzisiejszej Puli zamieszkiwali Ilirowie, aż do roku 177 p.n.e., kiedy to obszar ten zajęli Rzymianie. Od 43 r. Pula stała się kolonią rzymską (nazwaną przez nich Pietas Julia) przez co została ważnym ośrodkiem administracyjnym i handlowym. W tym czasie miasto przeżywało okres świetności czego dowodem są liczne zachowane budowle z tego okresu (amfiteatr, łuk triumfalny, świątynia Augusta). W 425 Pula została siedzibą biskupstwa. Gdy Cesarstwo rzymskie upadło, Pula przeszła pod wpływy Bizancjum. W 1145, podobnie jak inne miasta półwyspu, Pula została zmuszona do złożenia przysięgi Wenecji, lecz pięć lat później w 1150 miasto zbuntowało się i w efekcie zostało splądrowane przez Wenecjan. W 1334 miasto zostało zajęte przez Republikę Wenecką. W wyniku licznych epidemii dżumy i malarii liczba mieszkańców spadła do 300. Pula została jednak ponownie zasiedlona przez uchodźców z Bośni i Dalmacji, którzy uciekali przed najazdem Turków.

Miasto ponownie odzyskało świetność w XIX. Zbudowano stocznie, pierwsze zakłady przemysłowe, fortyfikacje, uruchomiono komunikację kolejową, a arystokracja zaczęła przyjeżdżać tu w celach rekreacyjnych. Pula stała się ważnym portem handlowym i wojskowym, a po 1866 r. główną bazą marynarki wojennej Austro-Węgier. Po I wojnie światowej całą Istrię wraz z Pulą zajęli Włosi. Po drugiej wojnie światowej zniszczone miasto przypadło Jugosławii, a po jej rozpadzie Chorwacji.

Urodził się tu:

Demografia

W starożytności Pulę zamieszkiwało 30 tys. mieszkańców. W średniowieczu miasto opustoszało za sprawą epidemii dżumy i malarii i liczba mieszkańców spadła do 300. Pod koniec XIX w. żyło tu 40 tys. mieszkańców, a w 1910 r. 60 tys. Według danych na rok 2001 miasto zamieszkiwały 59 594 osoby.

Zabytki

Amfiteatr rzymski w Puli
Pula widziana z lotu ptaka
Łuk Sergiusza
Amfiteatr rzymski
Świątynia Romy i Augusta

Został zbudowany najprawdopodobniej przez cesarza rzymskiego Wespazjana, mógł on pomieścić 23 tys. ludzi, a na jego terenie organizowane były walki gladiatorów oraz dzikich zwierząt. Obecnie jest on jednym z trzech najlepiej zachowanych amfiteatrów Starożytnego Rzymu (dwa inne to Koloseum i Amfiteatr w Al-Dżamm).

Miasta partnerskie

Zobacz też

Przypisy

  1. a b Popis stanovništva, kućanstava i stanova 2011. Stanovništvo prema spolu i starosti, Zagreb: Državni zavod za statistiku Republike Hrvatske, 2013 (Statistička izvješća; 1468), s. 78, 596, ISSN 1333-1876 [zarchiwizowane 2023-02-12].
  2. Istarska županija: Gradovi i općine. Istarska županija. [dostęp 2019-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-01)]. (chorw.).
  3. Pula, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-08-06].
  4. Miasta partnerskie [online], Katowice.eu [dostęp 2018-04-23] (pol.).

Bibliografia

  • Gloaguen Phillipe, Duval Michel, Croatie: le Guide du Routard, 2008, ISBN 978-2-01-244267-2.
  • Zuzanna Brusić, Salomea Pamuła, Chorwacja: w kraju lawendy i wina, Kraków: Amistad – Pion Wydawniczy Wydawnictwo Bezdroża, 2007, ISBN 978-83-60506-37-0, OCLC 749258384.
  • Admaczak Sławomir, Firlej Katarzyna, Chorwacja i Czarnogóra, Bielsko-Biała 2003, ISBN 83-7304-154-0.
  • Jarosław Swajdo, Joanna Stovrag, Chorwacja: praktyczny przewodnik, Bielsko-Biała: Pascal, 1999, ISBN 83-87696-63-3, OCLC 749244721.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się