 Maurizio Pollini (2009) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Wydawnictwo | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Maurizio Pollini (ur. 5 stycznia 1942 w Mediolanie, zm. 23 marca 2024 tamże[1]) – włoski pianista i dyrygent, zwycięzca VI Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1960).
Pochodził z rodziny artystów. Jego ojcem był włoski architekt Gino Pollini, matka miała wykształcenie muzyczne, a jego wujem był jeden z czołowych włoskich rzeźbiarzy modernizmu Fausto Melotti[2]. Na fortepianie zaczął grać w wieku kilku lat, ale regularną naukę rozpoczął dopiero jako jedenastolatek. W 1959 ukończył studia w Konserwatorium Mediolańskim, był uczniem Carla Lonatiego i Carla Vidussa[3][4].
W 1960, mając 18 lat zdobył I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie[5]. Artur Rubinstein, wówczas honorowy przewodniczący jury, stwierdził „ten młody człowiek już teraz technicznie gra lepiej niż my wszyscy”[6].
Po konkursie rozwinął intensywną działalność koncertową i nagraniową[6]. W latach 60. XX wieku na pewien czas przerwał działalność koncertową z powodu choroby[7]. Poświęcił się też wtedy rozwojowi, przez krótki czas ucząc się u Arturo Benedettiego Michelangeliego[6]. Od 1966 występował w Europie, Ameryce i Azji[8]. W tym samym okresie nawiązał współpracę z dyrygentem Claudio Abbado i kompozytorem Luigim Nono, dzięki czemu zaczął wykonywać także muzykę współczesną[2]. W 1972 dokonał premierowego wykonania utworu Como una ola de fuerza y luz Nono.
Od lat 80. XX wieku zajmował się też dyrygenturą[9]. Występował na wielu festiwalach, m.in. Warszawskiej Jesieni (1977)[10] i Festiwalu w Salzburgu (1995, 1999)[9]. Był też jurorem Concorso Internazionale Pianistico Premio Dino Ciani w Mediolanie (1975)[11].
W 2010 otrzymał nagrodę Praemium Imperiale w dziedzinie muzyki[12].
W jego repertuarze znajdowały się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Wolfganga Amadeusa Mozarta, Roberta Schumanna, Franza Schuberta, Ludwiga van Beethovena, Johanna Sebastiana Bacha, Siergieja Prokofjewa i Béli Bartóka[9]. Dokonał wysoko ocenianych nagrań obu kompletów Etiud Chopina, jak również wszystkich sonat fortepianowych Beethovena[4][13].
Specjalizował się również w muzyce współczesnej - wykonywał i nagrywał m.in. utwory Pierre’a Bouleza, Luigiego Nona, Bruna Maderny oraz Karlheinza Stockhausena[6]. Często w programach koncertów łączył klasykę z muzyką współczesną[4].
Nagrał kilkadziesiąt płyt, głównie dla wytwórni Deutsche Grammophon, z którą miał od 1972 kontrakt na wyłączność[6][14].
Koncertował do późnego wieku, ostatni jego koncert odbył się w lutym 2023 we włoskiej La Scali[15]. W Polsce wystąpił po raz ostatni w 1977 na festiwalu Warszawska Jesień[16].
W 2007 otrzymał nagrodę Grammy w kategorii Najlepsze wykonanie na instrument solowy (bez orkiestry) za nagranie chopinowskich nokturnów[12].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
