| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 października 1914 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zastępca przewodniczącego Rady Państwa | |
| Okres |
od 20 lutego 1957 |
| Przynależność polityczna | |
| Członek Rady Państwa | |
| Okres |
od 5 kwietnia 1955 |
| Przynależność polityczna | |
| Minister finansów | |
| Okres |
od 16 listopada 1960 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Przewodniczący prezydium Miejskiej Rady Narodowej m.st. Warszawy | |
| Okres |
od 23 maja 1950 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| I sekretarz Komitetu Warszawskiego PPR | |
| Okres |
od 14 czerwca 1945 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
          
| |
Jerzy Albrecht (ur. 7 października 1914 we Wrzeszczewicach, zm. 8 września 1992 w Warszawie) – polski ekonomista i polityk komunistyczny. Podpułkownik ludowego Wojska Polskiego[2]. Minister finansów w latach 1960–1968, członek Rady Państwa (1955–1960, w tym od 1957 zastępca przewodniczącego). Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III i IV kadencji.
Syn Jana i Natalii. W 1933 złożył egzamin maturalny w Państwowym Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi[3]. W latach 1933–1936 studiował w Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. W 1934 został członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, w 1938 wszedł w skład komitetu warszawskiego tej organizacji. W latach 1938–1939 działał w Klubie Demokratycznym[2].
Po kampanii wrześniowej znalazł się na terenie okupacji sowieckiej we Lwowie. Od 1941 należał do Związku Walki Wyzwoleńczej[2]. W 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, od maja do sierpnia 1942 był I sekretarzem Komitetu Warszawskiego PPR[4]. Następnie został aresztowany przez Gestapo. W latach 1942–1945 więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych na Majdanku, we Flossenbürgu i Gross Rosen[2].
Od czerwca 1945 do listopada 1948 ponownie I sekretarz Komitetu Warszawskiego PPR[4]. W latach 1945–1948 był również członkiem Komitetu Centralnego PPR, a w latach 1947–1948 członkiem Sekretariatu PPR. Od 1948 był członkiem Biura Organizacyjnego KC PPR oraz kierownikiem kolejno Wydziału Propagandy i Prasy oraz Działu Propagandy, Kultury i Oświaty KC PPR. Od 1948 w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, pozostał kierownikiem Działu Propagandy, Kultury i Oświaty, tym razem Komitetu Centralnego PZPR, a także członkiem Biura Organizacyjnego KC (do 1954). W latach 1948–1968 wchodził w skład KC PZPR, a w latach 1956–1961 sekretarz KC. W latach pięćdziesiątych związany z frakcją tzw. puławian[5] zaliczany (obok Władysława Matwina) do grupy tzw. młodych sekretarzy. Delegat na I, II, III i IV Zjazd PZPR[2].
W latach 1945–1969 poseł do KRN, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III i IV kadencji. W latach 1952–1956 przewodniczący sejmowej Komisji Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej, a także członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego. Od marca do sierpnia 1956 był sekretarzem KC PZPR odpowiedzialnym za oświatę[6]. W latach 1950–1956 przewodniczący prezydium Miejskiej Rady Narodowej m.st. Warszawy. W latach 1955–1957 członek, a w latach 1957–1961 zastępca przewodniczącego Rady Państwa. W latach 1960–1968 był ministrem finansów, następnie wycofał się z działalności politycznej.
Wieloletni członek Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. W kadencji 1969–1974 wiceprezes Rady Naczelnej[7]. 28 listopada 1988 wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR-PPS – powstania PZPR[8].
.svg)
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
