| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 grudnia 1961 |
|---|---|
| Prokurator krajowy | |
| Okres |
od 31 października 2005 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister spraw wewnętrznych i administracji | |
| Okres |
od 8 lutego 2007 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Janusz Kazimierz Kaczmarek (ur. 25 grudnia 1961 w Gdyni) – polski prawnik, prokurator i polityk, w latach 2005–2007 prokurator krajowy, w 2007 minister spraw wewnętrznych i administracji.
Ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego[1]. W 2012 na Uniwersytecie w Białymstoku uzyskał stopień doktora nauk prawnych na podstawie pracy zatytułowanej Kryminologiczne i prawne aspekty przestępstwa wzięcia i przetrzymywania zakładnika (art. 252 k.k.)[2].
Po odbyciu aplikacji prokuratorskiej pracował w Prokuraturze Rejonowej w Elblągu, a od 1988 w Prokuraturze Rejonowej w Gdańsku[1]. Należał także do Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej oraz Stronnictwa Demokratycznego. Pod koniec lat 80. był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[3].
W latach 1988–1993 pracował w Prokuraturze Rejonowej w Gdańsku. Od 1991 pełnił funkcję zastępcy prokuratora rejonowego w Gdańsku. W latach 1993–2000 był prokuratorem rejonowym w Gdyni[3]. W 1993 za namową prezydent Gdyni Franciszki Cegielskiej bez powodzenia kandydował w wyborach do Sejmu z listy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform[4]. Prowadził zajęcia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz w Studium Doskonalenia Nauczycieli oraz Podyplomowym Studium Przeciwdziałania Patologiom Społecznym w Gdańsku. Publikował w „Przeglądzie Oświatowym”, „Prokuraturze i Prawie”, „Państwie i Prawie”[1]. Współautor książki Porwania dla okupu oraz autor monografii Przestępstwo wzięcia i przetrzymywania zakładnika. Aspekty prawne i kryminologiczne.
W 2000 został prokuratorem okręgowym w Gdańsku. W 2001 pełnił funkcję zastępcy prokuratora generalnego, którym był wówczas Lech Kaczyński. Od sierpnia 2001 był wicedyrektorem Biura Postępowania Przygotowawczego w Prokuraturze Krajowej. W 2002 został powołany na stanowisko prokuratora apelacyjnego w Gdańsku[1]. 31 października 2005 objął stanowisko prokuratora krajowego w strukturach Ministerstwa Sprawiedliwości kierowanego wówczas przez Zbigniewa Ziobrę.
8 lutego 2007 premier Jarosław Kaczyński odwołał go ze stanowiska prokuratora krajowego, a prezydent Lech Kaczyński na jego wniosek powołał go na urząd ministra spraw wewnętrznych i administracji. 14 marca 2007 otrzymał nominację na członka Rady Bezpieczeństwa Narodowego. 8 sierpnia 2007 został odwołany z zajmowanego stanowiska. Bezpośrednią przyczyną były informacje o tym, jakoby był on źródłem przecieku w sprawie planowanej akcji CBA w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi (tzw. afera gruntowa). 13 sierpnia 2007 został kandydatem grupy posłów LPR i Samoobrony RP na prezesa Rady Ministrów w trybie konstruktywnego wotum nieufności[5]. 7 września 2007 Janusz Kaczmarek wycofał jednak zgodę na kandydowanie[6], wobec czego wniosek poselski jako bezprzedmiotowy nie został poddany pod głosowanie.
30 sierpnia 2007 został zatrzymany przez funkcjonariuszy ABW pod zarzutem utrudniania śledztwa i składania fałszywych zeznań[7]. Zatrzymanie to zostało przez sąd uznane za bezzasadne i nieprawidłowe[8]. Postępowanie przeciwko niemu w tym zakresie zostało umorzone w 2009[9]. W 2008 ukazał się wywiad rzeka z Januszem Kaczmarkiem pt. Cena władzy autorstwa Marka Balawajdera i Romana Osicy, poświęcony m.in. sprawie zatrzymania Janusza Kaczmarka.
W 2010 Janusz Kaczmarek uzyskał wpis na listę radców prawnych, a następnie na listę adwokatów, podejmując praktykę w zawodzie. Został też wykładowcą w Wyższej Szkole Administracji i Biznesu im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni[2].
| W dniu zaprzysiężenia |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
| Ministrowie SW (1990–1996) | |
|---|---|
| Ministrowie SWiA (1997–2011) | |
| Ministrowie SW (2011–2015) | |
| Ministrowie SWiA (od 2015) |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
