Huta Pieniacka, pomnik pomordowanych Polaków | |
Państwo | |
---|---|
Obwód | |
Rejon | |
Populacja • liczba ludności |
|
Tablice rejestracyjne |
BC |
Położenie na mapie obwodu lwowskiego | |
Położenie na mapie Ukrainy | |
49°54′07″N 25°05′56″E/49,901944 25,098889 |
Huta Pieniacka (ukr. Гута Пеняцька) – wieś, obecnie nieistniejąca, położona na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rejonie brodzkim, od 1919 do 1945 roku[1] w Polsce, od grudnia 1920 w województwie tarnopolskim, w powiecie brodzkim, w gminie Pieniaki.
Huta Pieniacka leży w odległości 5 km na północny zachód od Pieniak.
Według Pierwszego katastru gruntowego Galicji (metryki józefińskiej), w 1786 wieś została wzmiankowana jako nowo osadzona[2][niewiarygodne źródło?].
W 1875 roku we wsi znajdowała się jedyna huta szkła na terenie powiatu brodzkiego[3].
W latach 1927–1939 majątek leśny w Hucie Pieniackiej posiadał profesor prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza i działacz endecki Edward Dubanowicz, wywłaszczony w 1939 przez NKWD i w 1940 deportowany do Kazachstanu[4][5].
Wiosną 1942 wieś stała się główną bazą radzieckiego oddziału partyzanckiego pod dowództwem lekarza wojskowego i działacza komunistycznego P.K. Kundiusa, który po ucieczce z niewoli niemieckiej w 1941 organizował ruch oporu w rejonie Złoczowa. W 1944 oddział ten liczył 600 ludzi[6][niewiarygodne źródło?]. W styczniu–lutym 1944 we wsi stacjonowali partyzanci sowieccy pod dowództwem płk. NKWD Dmitrija Miedwiediewa[7]. Dowódca polskiej samoobrony, Kazimierz Wojciechowski, współdziałał zarówno z komendą AK w Złoczowie, jak i z partyzantami radzieckimi[6][niewiarygodne źródło?].
28 lutego 1944 ściągnięte przeciw partyzantom radzieckim siły 4. Pułku Policji Schutzstaffel (SS), złożonego z ukraińskich ochotników nieprzyjętych do 14. Dywizji Grenadierów SS (SS-Galizien) pod dowództwem niemieckim, przy udziale oddziału Ukraińskiej Powstańczej Armii i oddziału paramilitarnego ukraińskich nacjonalistów pod dowództwem Włodzimierza Czerniawskiego, wymordowały polskich mieszkańców Huty Pieniackiej w odwecie za śmierć dwóch ukraińskich żołnierzy SS-Galizien w potyczce z miejscowym oddziałem samoobrony[8][9].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.