 Herb Chorwacji | |
| Informacje | |
| Wprowadzono |
21 grudnia 1990 |
|---|---|
| Tarcza | |
| Opis |
tarcza z szachownicą, zawiera czerwone i białe pola a nad nią znajdują się historyczne herby chorwackie |
| Użycie |
na budynkach Parlamentu, budynkach użyteczności publicznej; Siły Zbrojne, Policja; na walucie, paszportach, dowodach osobistych oraz dokumntach urzędowych. |
Herb Chorwacji – jeden z symboli państwowych Republiki Chorwacji.
Herb w kształcie tarczy z szachownicą, zawiera 13 czerwonych i 12 białych pól, z których pierwsze pole jest koloru czerwonego. Nad tarczą z szachownicą znajduje się pięć mniejszych tarcz przedstawiających historyczne herby chorwackie – od prawej (heraldycznie)[a]:
| l.p. | Herb | Opis |
|---|---|---|
| 1. |  |
Najstarszy znany historyczny herb Chorwacji – znana również w innych krajach Leliwa – żółta (złota) gwiazda z białym (srebrnym) półksiężycem w jasnoniebieskim polu. |
| 2. |  |
Herb Republiki Raguzy – dwa czerwone pasy w ciemnoniebieskim polu. |
| 3. |  |
Herb Dalmacji – trzy żółte (złote) głowy lampartów (czasem uważanych za lwy lub rysie) w jasnoniebieskim polu |
| 4. | -vector.svg) |
Herb Istrii – żółta (złota) koza z czerwonymi rogami i kopytami, w polu ciemnoniebieskim[1]. |
| 5. |  |
Herb Slawonii – złożony z dwóch części – w jasnoniebieskim polu, w górnej części herbu - żółta sześcioramienna gwiazda (jak w najstarszym herbie Chorwacji), w dolnej części – biało-czerwono-białe pasy, pas czerwony jest najszerszy, a na nim widnieje wizerunek kuny (czarna z białym podbrzuszem)[1]. |
Po raz pierwszy zestaw białych i czerwonych kwadratów (4×4) pojawia się w 1508 r. na portrecie Fryderyka III Habsburga, namalowanym przez Hansa Burgkmaira. W wydanym 1 stycznia 1527 r. przez Sabor dokumencie potwierdzającym wybór Ferdynanda Habsburga na króla Chorwacji znajduje się szachownica o polach 8×8.
Później pojawiła się legenda, która objaśnia powstanie herbu w sposób następujący: król chorwacki Držislav (w innej wersji jest to król Suronj) został wzięty do niewoli przez Wenecjan. Rozegrał on mecz szachowy z samym dożą weneckim – Pietro II Orseolo. Stawką meczu była wolność króla. Wygrał wszystkie trzy partie i w ten sposób odzyskał wolność (wg innych wersji również władzę nad miastami dalmatyńskimi). W tej sytuacji zrozumiałe było, że za swój herb uznał szachownicę.
_(1868-1918).svg)
.svg)
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
