| ||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
26 lutego 1900 | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 stycznia 1989 | |||||||||||||||||||||
| Wzrost |
181 cm | |||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
| Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||
   
| ||||||||||||||||||||||
.jpg)
Halina Konopacka, również Halina Konopacka-Matuszewska-Szczerbińska[1][2], właśc. imiona: Leonarda Kazimiera Konopacka[1] (ur. 26 lutego 1900 w Rawie Mazowieckiej, zm. 28 stycznia 1989 w Daytona Beach) – polska lekkoatletka, dyskobolka, pierwsza polska złota medalistka olimpijska. Dama Orderu Orła Białego.
Urodziła się w Rawie Mazowieckiej w mieszczańskiej rodzinie Jakuba i Marianny z Raszkiewiczów Konopackich[3]. Ze strony matki miała przodków pochodzenia tatarskiego[4]. Wkrótce, wraz z rodzicami, zamieszkała w Warszawie[3]. Rodzina pasjonowała się sportem, głównie tenisem, w którego grał jej ojciec, siostra Czesława i brat Tadeusz, późniejszy piłkarz i lekkoatleta, instruktor Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego[1].
Karierę sportową rozpoczęła od narciarstwa. Przypadkiem, jako studentka Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Warszawskiego w 1919 trafiła do sekcji lekkoatletycznej AZS Warszawa[5], gdzie w 1923 wypatrzył ją francuski trener Maurice Baquet[3]. Przez całą karierę reprezentowała tylko AZS Warszawa. Uprawiała rzut dyskiem, rzut oszczepem, pchnięcie kulą, skok wzwyż i skok w dal. W 1924 r. świętowała zdobycie mistrzostwa Polski w rzucie dyskiem i pchnięciu kulą, a w 1926 ustanowiła pierwszy ze swoich rekordów świata w rzucie dyskiem – 34,15 m[6]. W tym samym roku na II Igrzyskach Kobiet w Göteborgu odniosła zwycięstwo wynikiem 37,71[7]. O jej wszechstronności świadczy 27 tytułów mistrzyni Polski zdobytych w kilku konkurencjach, między innymi w: rzucie dyskiem, pchnięciu kulą, pięcioboju, skoku w dal i rzucie oszczepem[8]. Również znakomicie grała w piłkę ręczną, jeździła konno, pasjonowała się automobilizmem. Po zakończeniu kariery lekkoatletycznej grała w tenisa w mikście z Czesławem Spychałą. Komentatorzy sportowi nadali jej przydomek „Czerbieta” (zbitek słów: „czerwona kobieta”), gdyż zwykle występowała w czerwonym berecie.
31 lipca 1928 podczas igrzysk olimpijskich w Amsterdamie ustanowiła rekord świata w rzucie dyskiem wynikiem 39,62 m i zdobyła pierwszy złoty medal olimpijski dla Polski[6]. W plebiscycie dziennikarzy sportowych została uznana za Miss Igrzysk w Amsterdamie[9]. Do końca swojej kariery nie została pokonana w rzucie dyskiem w żadnych zawodach. W 1931 wycofała się z czynnego życia sportowego[10].
Laureatka Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej (1927 i 1928)[11]. Zwyciężczyni Plebiscytu Przeglądu Sportowego na najlepszego sportowca Polski w 1927 i 1928[5]. Działała w strukturach sportowych. Członkini Zarządu Międzynarodowej Federacji Sportów Kobiecych, prezes Oddziału Warszawskiego Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej Kobiet.
Zajmowała się również poezją i malarstwem. Publikowała w „Wiadomościach Literackich” i „Skamandrze”. W 1929 wydano zbiór jej wierszy „Któregoś dnia”[6]. Po wojnie malowała głównie kompozycje kwiatowe, podpisując obrazy pseudonimem Helen George[8][10]. W latach trzydziestych została redaktorką naczelną pisma sportowego Start[7].
Gdy wybuchła II wojna światowa, we wrześniu 1939 towarzyszyła mężowi Ignacemu Matuszewskiemu przy ewakuacji złota Banku Polskiego, którą ten organizował i nadzorował[10]. Była kierowcą jednej z ciężarówek na trasie przez Rumunię nad Morze Czarne i dalej do Francji. Po klęsce Francji z mężem przez Hiszpanię dotarła w 1941 do Stanów Zjednoczonych. Do 1959 mieszkała w Nowym Jorku, a potem do końca życia na Florydzie[10].
Po wojnie odwiedziła Polskę trzykrotnie w 1958, 1970 i 1975[12].
Była dwukrotnie zamężna: z Ignacym Matuszewskim – od 20 grudnia 1928 (ślub zawarto w Rzymie[13]) do jego śmierci 3 sierpnia 1946[10], i z Jerzym Szczerbińskim – od 1949 do jego śmierci w 1959[8].
Zmarła na Florydzie[14]. 18 października 1990 jej prochy spoczęły na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 67D-1-26)[10].
| Złoto |
| ||
|---|---|---|---|
| Srebro |
| ||
| Brąz |
|
.svg){kind=small}
nr – nie rozegrano
nr – nie rozegrano
nr – nie rozegrano
nr – nie rozegrano
|
nr – nie rozegrano
|
|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
