 Domniemany portret Marlowe’a, 1585 | |
| Data i miejsce urodzenia |
przed 26 lutego 1564 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
angielska |
| Język |
angielski |
| Dziedzina sztuki |
poeta |
| |
Christopher Marlowe (ochrzczony 26 lutego 1564 w Canterbury, zm. 30 maja 1593 w Deptford pod Londynem) – angielski dramatopisarz i poeta okresu elżbietańskiego.
Syn szewca z Canterbury Johna Marlowe’a. Ukończył szkołę średnią, King’s College, po czym w 1582 roku podjął studia w Corpus Christi College na Uniwersytecie Cambridge. Prowadził bardzo rozwichrzony i anarchiczny tryb życia, zaniedbując zajęcia uniwersyteckie. W 1587 roku zjawił się w Londynie ze swą pierwszą sztuką The Tragedy of Dido, Queen of Carthage (Tragedią Dydony, królowej Kartaginy) oraz szkicem pierwszej części Tamerlana Wielkiego.
Nadano mu przydomek „ojca angielskiej tragedii”, między innymi z powodu wprowadzenia wiersza białego do elżbietańskiego dramatu[1].
Marlowe był również tłumaczem. Znane są jego tłumaczenia poezji Owidiusza i Lukana.
Do najważniejszych dramatów Marlowe’a należą:
Christopher Marlowe był rówieśnikiem i inspiracją dla Williama Szekspira. Oprócz dramatów napisał też poemat Hero and Leander (1593, druk 1598) oraz Lucan's First Book Translated Line for Line (Pierwszą księgę Lukana, przełożoną wers po wersie, 1593)
Istnieje teoria, przez większość szekspirologów uważana za klasyczną teorię spiskową, jakoby to Marlowe był w istocie autorem dzieł przypisywanych Szekspirowi. W roku 1955 Calvin Hoffman wydał książkę The Murder of the Man who was Shakespeare[2], w której próbuje udowodnić tę tezę przy pomocy przykładów z życia i twórczości obu poetów. Pozornie podstawowym problemem jest fakt, że Marlowe zginął w pojedynku rok przed ukazaniem się pierwszych dzieł Szekspira, jednak właśnie to stanowi kamień węgielny teorii Hoffmana.
W dniu, gdy zginął podczas awantury w karczmie, minęło właśnie dziesięć dni od pierwszego przesłuchania Marlowe’a podejrzanego o herezję i bluźnierstwa. Kara śmierci była wysoce prawdopodobna. W bójce uczestniczyli m.in. służący Lorda Thomasa Walsinghama, protektora i – prawdopodobnie – kochanka Marlowe’a. To właśnie on mógł chcieć upozorować tę śmierć by uratować poetę. Nie bez znaczenia pozostaje tu fakt, że kuzyn Walsinghama, Lord Francis Walsingham, organizował siatkę szpiegowską na dworze Elżbiety I, a wszyscy biorący udział we wspomnianej awanturze byli z ową siatką powiązani.
Sonety Szekspira zadedykowane są jakiemuś tajemniczemu „panu W.H.”. Hoffman twierdzi, że oczywiście chodzi tu o Lorda Walsinghama, gdyż w czasach elżbietańskich nazwiska często zapisywano oddzielając ich logiczne składowe („Walsing-Ham”, „Shake-Spear” itp).
Za teorią Hoffmana przemawia, oprócz kontrowersyjnych podobieństw metaforyki (mogących być zwykłym plagiatorstwem ze strony Szekspira), komputerowo analizowana długość słów w utworach (w obu wypadkach wynosi 4,2 litery w słowie). Również w trakcie tzw. badań stylometrycznych (częstotliwość występowania i otoczenie przypadkowych słów w tekście) komputer „wskazał” na dzieła Marlowe’a i Szekspira jako pisane tą samą ręką.
Krytycy teorii Hoffmana wskazują na różnice stylistyczne i tematyczne dramatów obu autorów, mistrzostwo Szekspira w przedstawianiu złożoności charakteru oraz liczne elementy komediowe.
W roku 2001 Michael Rubbo nakręcił film Much Ado About Something (Wiele hałasu o Coś, nawiązuje do tytułu jednego z dramatów Szekspira), gdzie analizuje prawdopodobieństwo teorii Hoffmana.
Christopher Marlowe stał się bohaterem dzieł literackich. Amerykańska poetka i dramatopisarka Josephine Preston Peabody napisała tragedię Marlowe (1901)[3][4], a brytyjski pisarz Anthony Burgess poświęcił dramaturgowi powieść Śmierć w Deptford (1993).
Dramaty Christophera Marlowe’a tłumaczyli Jan Kasprowicz, Jerzy S. Sito i Juliusz Kydryński. Zobacz: Dramat elżbietański, Wyboru dokonała Irena Lasoniowa. Przedmową opatrzyła Anna Staniewska, Warszawa 1989
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
