Antoni Rajkiewicz
Data i miejsce urodzenia

11 czerwca 1922
Drużbice

Data śmierci

24 lipca 2021

Minister pracy, płac i spraw socjalnych
Okres

od 31 lipca 1981
do 9 października 1982

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Janusz Obodowski

Następca

Stanisław Ciosek

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy II klasy Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”
Grób Antoniego i Anny Rajkiewiczów na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Antoni Marian Rajkiewicz (ur. 11 czerwca 1922 w Drużbicach, zm. 24 lipca 2021[1]) – polski ekonomista i polityk, minister pracy, płac i spraw socjalnych (1981–1982).

Życiorys

Urodził się w nauczycielskiej rodzinie[2] jako syn Lucjana[3]. Kształcił się w Piotrkowie Trybunalskim oraz Warszawie.

Po wybuchu II wojny światowej edukację kontynuował w ramach tajnego nauczania, zdając maturę w 1941. W czasie pobytu w Warszawie współorganizował pomoc dla ludności żydowskiej, uczestniczył w akcjach konspiracyjnych, zarabiał na życie m.in. jako tragarz na Dworcu Głównym. Następnie pracował jako pisarz w majątkach rolnych k. Piotrkowa Trybunalskiego. W październiku 1942 został przewieziony do pracy przymusowej w kamieniołomach k. Kielc, a następnie pracował jako robotnik rolny w okolicznych majątkach ziemskich. W marcu 1944 powrócił do domu rodzinnego w Przygłowie. Równocześnie podjął pracę w Polskim Komitecie Opiekuńczym w Piotrkowie Trybunalskim. We wrześniu 1944 został aresztowany przez gestapo, uciekł z transportu i po powrocie do Piotrkowa organizował pomoc dla uchodźców z Warszawy[2].

W 1948 ukończył studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Łódzkiego. Podczas studiów pełnił funkcję prezesa Bratniej Pomocy Studentów[2]. Po ukończeniu studiów, od czerwca 1948, pracował jako asystent w łódzkim oddziale Szkoły Głównej Handlowej oraz jako adiunkt w uniwersyteckim Studium Wiedzy o Polsce i Świecie Współczesnym. W 1950 przeszedł do katedry planowania gospodarki narodowej Uniwersytetu Łódzkiego, a w 1951 rozpoczął studia aspiranckie w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, gdzie w 1954 obronił doktorat na podstawie pracy Planowa gospodarka siłą roboczą i otrzymał etat zastępcy profesora[2], a w 1962 uzyskał stopień doktora habilitowanego. W 1969 został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Warszawskiego, a od 1977 do 2012 był profesorem zwyczajnym UW w Instytucie Polityki Społecznej na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych. W latach 1959–1960 stypendysta Ford Foundation w Niemczech Zachodnich i w Szwajcarii[potrzebny przypis].

W latach 1945–1946 należał do Polskiej Partii Robotniczej, a od 1950 do rozwiązania w 1990 – do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (według informatora Kto jest kim w Polsce[4] do PPR należał w latach 1945–1948, a do PZPR – od 1948). W latach 1957–1962 członek Rady Ekonomicznej przy Prezesie Rady Ministrów, 1976–1980 członek Zespołu Doradców Naukowych I Sekretarza KC PZPR, 1986–1989 członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa. W 1980 uczestniczył w przygotowaniu Porozumień Sierpniowych w Gdańsku[potrzebny przypis]. Od 31 lipca 1981 do 9 października 1982 był ministrem pracy, płac i spraw socjalnych w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu po stronie partyjno-rządowej w podzespole do spraw stowarzyszeń i samorządu terytorialnego oraz w zespole do spraw gospodarki i polityki społecznej. W latach 1982–1991 był członkiem Kolegium Najwyższej Izby Kontroli, a w latach 1987–1989 członkiem Zespołu Doradców Sejmowych, uczestnicząc w pracach Rządowej Komisji Reformy Gospodarczej[2].

W 1954 został wybrany na sekretarza Zarządu Głównego Związku Nauczycielstwa Polskiego, a w 1957 na wiceprezesa ZG ZNP[5]. Od 1957 do 1962 należał do Klubu Krzywego Koła, a w latach 80. do Grupy Dialogu Społecznego „Consensus”. W latach 1974–1999 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Polityka Społeczna”. Od 1982 był członkiem honorowym Towarzystwa Naukowego Płockiego, a od 1996 honorowym przewodniczącym Komitetu Nauk o Pracy i Polityce Społecznej Polskiej Akademii Nauk. W 1995 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Helsińskiego.

W 1992 przeszedł na emeryturę[2].

Był mężem Anny Teresy z Henclewskich (1925–2021)[6], ekonomistki.

Zmarł 24 lipca 2021, pochowany 30 lipca 2021 na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II A 43-3-13)[6].

Ordery i odznaczenia

Źródło[11].

Przypisy

  1. Zmarł prof. Antoni Rajkiewicz. wnpism.uw.edu.pl. [dostęp 2021-07-27].
  2. a b c d e f g Prof. dr hab. Antoni Rajkiewicz zmarł 24 lipca 2021 r. w wieku 99 lat (biografia) PAN [dostęp 2024-03-20].
  3. a b M.P. z 1997 r. nr 62, poz. 601 „za wybitne osiągnięcia w działalności naukowo-badawczej, za zasługi w pracy dydaktycznej”.
  4. Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 797–798. ISBN 83-223-2073-6.
  5. Znakomity uczony, nauczyciel, mentor | Biuletyn Migracyjny [online], biuletynmigracyjny.uw.edu.pl [dostęp 2020-06-07] (pol.).
  6. a b Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2024-03-20].
  7. Laureaci Statuetki Złotego Hipolita - Towarzystwo im. Hipolita Cegielskiego [online], www.thc.org.pl [dostęp 2024-03-20].
  8. M.P. z 1955 r. nr 95, poz. 1229 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej i społecznej”.
  9. M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa z dnia 14 stycznia 1955 r. nr 0/127 - na wniosek Centralnej Rady Związków Zawodowych.
  10. M.P. z 1997 r. nr 9, poz. 67 „osoby, które przeżyły 50 lat w jednym związku małżeńskim”.
  11. Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 1081.

Bibliografia

  • Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991.
  • Polityka społeczna. Kontynuacja i zmiana. Z okazji Jubileuszu 90-lecia urodzin profesora Antoniego Rajkiewicza, Warszawa 2012, s. 317–322.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się