Misja Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Pomocy Rwandzie, UNAMIR (ang. United Nations Assistance Mission in Rwanda) – misja pokojowa ONZ w Rwandzie z siedzibą w Kigali. Trwała od października 1993 do marca 1996. Została ustanowiona rezolucją S/RES/872 Rady Bezpieczeństwa ONZ z 5 października 1993.[1] Jej zadaniem była pomoc w realizacji porozumień pokojowych z Aruszy, podpisanych 4 sierpnia 1993 r. Misja UNAMIR przejęła także misję UNOMUR. W trakcie jej trwania zginęło 27 żołnierzy.
Siły pokojowe otrzymały mandat na sześć miesięcy, który późniejszymi rezolucjami był przedłużany.
Zdecydowano, według nakreślonych przez sekretarza generalnego rekomendacji, że mandat UNAMIR (do którego wcielono UNOMUR) obejmować będzie:
Specjalnym Przedstawicielem Sekretarza Generalnego, odpowiadającym za UNAMIR został Jacques-Roger Booh-Booh, którego po ludobójstwie w Rwandzie zastąpił Shaharyar M. Khan.
W lutym 1996 personel misji obejmował:
Czad, Dżibuti, Egipt, Etiopia, Ghana, Gwinea, Gwinea Bissau, Kenia, Kongo, Malawi, Mali, Niger, Nigeria, Senegal, Togo, Tunezja, Zambia, Zimbabwe,
Austria, Belgia, Hiszpania, Holandia, Niemcy, Polska, Rumunia, Rosja, Słowacja, Szwajcaria, Wielka Brytania,
Argentyna, Australia, Bangladesz, Brazylia, Fidżi Indie, Jordania, Kanada, Pakistan, Urugwaj, Gujana
W skład polskiego kontyngentu, wysłanego do Kigali w grudniu 1993 weszło pięciu oficerów i chorążych, w tym major Ryszard Chudy, major Jerzy Mączka, major Marek Pazik i major Stefan Steć. Ich zadaniem było przygotowanie planów organizacji i wsparcia logistycznego UNAMIR[2].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.