| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
2 maja 1949 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
182 cm | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Zygmunt Kalinowski (ur. 2 maja 1949 w Laskach) – polski piłkarz, bramkarz, reprezentant Polski, uczestnik Mundialu 1974. Mistrz Polski ze Śląskiem Wrocław w sezonie 1976/1977.
Jest wychowankiem klubu Pilica Warka (aktualnie KS Warka). W latach 1968-1971 był zawodnikiem Legii Warszawa, ale wystąpił tylko w trzech spotkaniach rundy jesiennej sezonu 1970/1971 zakończonego tytułem wicemistrzowskim dla warszawskiego klubu. W rundzie wiosennej sezonu 1970/1971 został zawodnikiem Śląska Wrocław, z którym w tym samym roku awansował do ekstraklasy, a następnie sięgnął jako podstawowy bramkarz wrocławskiej drużyny po swoje największe sukcesy - mistrzostwo Polski w 1977 i Puchar Polski w 1976, ponadto zdobył jeszcze brązowy medal MP w 1975 i wicemistrzostwo Polski w 1978. W 1979 został zawodnikiem II-ligowego Motoru Lublin, z którym w sezonie 1979/1980 wywalczył awans do ekstraklasy, następnie grał w rundzie jesiennej sezonu 1980/1981. W 1981 występował w Polonii Sydney, następnie powrócił do Motoru, z którym w sezonie 1982/1983 ponownie wywalczył awans do I ligi. W lubelskim klubie grał do rundy jesiennej sezonu 1986/1987. W kolejnych latach był jeszcze piłkarzem Stali Kraśnik (1987/1988, w rundzie wiosennej jako grający trener), kanadyjskiego North York Rockets (1988), Ruchu Ryki i Prywaciarza Tomaszów Lubelski (w tym ostatnim klubie był grającym trenerem).
W 1972 został powołany do młodzieżowej reprezentacji Polski. Pierwszy raz do reprezentacji seniorskiej został powołany na mecz eliminacji mistrzostw świata z Walią (26 września 1973), jednak pozostał wówczas na ławce rezerwowych. Debiutował w kolejnym spotkaniu reprezentacji - towarzyskim meczu z Holandią (10 października 1973), gdzie wszedł jako zmiennik Jana Tomaszewskiego w 46' i nie puścił bramki. Następnie był rezerwowym podczas słynnego meczu na Wembley z Anglią (17 października 1973). Uczestniczył w przygotowaniach do Mistrzostw świata w piłce nożnej w 1974 i wystąpił wówczas we wszystkich trzech oficjalnych spotkaniach towarzyskich polskiej reprezentacji (w tym dwukrotnie w pierwszym składzie). Znalazł się w kadrze na Mundial, ale nie zagrał w żadnym spotkaniu drużyny, która sięgnęła wówczas po 3. miejsce. Jako członek drużyny został jednak nagrodzony srebrnym medalem, wraz z pozostałymi zawodnikami.
| lp. | Data | Miejsce | Przeciwnik | Rezultat | Rozgrywki | Grał | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | 10 października 1973 | Rotterdam |  Holandia |
||||
| 2. | 21 października 1973 | Dublin |  Irlandia |
||||
| 3. | 17 kwietnia 1974 | Liège |  Belgia |
||||
| 4. | 15 maja 1974 | Warszawa |  Grecja |
Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako trener grup młodzieżowych i bramkarzy, m.in. w Sygnale Lublin, Wiśle Kraków, Lubliniance, Górniku Łęczna, Motorze Lublin, Chełmiance i Orlętach Radzyń. Współpracował także jako trener bramkarzy z reprezentacją Polski seniorów (za czasów Władysława Stachurskiego wiosną 1996 i Antoniego Piechniczka (1996-1997)).
|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
