.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
16 grudnia 1882 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
6 marca 1967 |
| Przyczyna śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
| |
| |
Zoltán Kodály (ur. 16 grudnia 1882 w Kecskemécie, zm. 6 marca 1967 w Budapeszcie) – węgierski kompozytor, etnograf i pedagog.
Urodził się w Kecskemét. Rodzice Frigyes i Paulina cenili sobie muzykę, sami grali na instrumentach. Ojciec na skrzypcach, a matka nie tylko grała na fortepianie, ale również śpiewała. Matka Paulina Jalovetzky miała polski pochodzenie. Jej dziadek Michał Jałowiecki, uczestnik Konfederacji barskiej musiał uchodzić z Polski[1]. Kodály w dzieciństwie mieszkał w Galáncie, gdzie ukończył szkołę powszechną, natomiast gimnazjum w Nagyszombat[2]. Studiował w Budapeszcie u Hansa Koesslera. Doktoryzował się na uniwersytecie w 1906 na podstawie dysertacji Budowa stroficzna węgierskich pieśni ludowych. Od 1907 wykładał w Akademii Muzycznej w Budapeszcie – początkowo teorię muzyki, a następnie kompozycję[2]. Pracował tam do momentu przejścia na emeryturę. Po II wojnie światowej w 1945 roku został prezesem Węgierskiej Rady Sztuki. Pełnił również funkcję przewodniczącego Międzynarodowej Rady Muzyki Ludowej oraz honorowego prezydenta Międzynarodowego Towarzystwa Edukacji Muzycznej[3]. Trzykrotnie w 1948, 1952 i 1957 otrzymał nagrodę Kossutha[4].
Jego kompozycje bazują na węgierskiej muzyce ludowej, a jego twórczość krzyżuje w sobie elementy stylu neoromantyczno-impresjonistycznego. Komponował i opracowywał głównie pieśni, ale także utwory instrumentalne i opery.
Jako pedagog zreformował system nauczania muzyki w szkolnictwie węgierskim. Jest uznawany za twórcę tzw. metody Kodálya. Jest to metoda kształcenia muzycznego poprzez uczenie dzieci śpiewania prostych i znanych piosenek ludowych. W trakcie śpiewu dzieci uczą się wykonywać ręką gesty, które pomagają im zachować intonację i zapamiętać melodię. Nazywa się to „śpiewaniem razem z ręką”[5]. Metoda Kodalya jest znana na całym świecie, a nawet powstały jej narodowe adaptacje często różniące się pomiędzy sobą[2]. W 2016 roku metoda została wpisana przez UNESCO do rejestru dobrych praktyk w dziedzinie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości[6].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
