Ten artykuł od 2014-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Zenon z Kition (gr. Ζήνων ὁ Κιτιεύς, trb. Zenon ho Kitieus; ur. ok. 335 p.n.e. w Kition na Cyprze, zm. ok. 263 p.n.e. w Atenach) – grecki filozof, założyciel szkoły stoików[1].
Pozostawał pod wpływem autorów, takich jak Ksenofont i Platon, opisujących postać i nauczanie Sokratesa, potem pobierał nauki u cyników (Krates z Teb), których obyczaje go zraziły. Jego szkoła miała być odpowiedzią na ogród Epikura. Za życia stał się najsławniejszym filozofem w Atenach, a na jego wykłady ściągali uczniowie ze wszystkich stron Grecji. Dał początek kierunkowi zwanemu stoicyzmem, który nakazuje zachować spokój zarówno w cierpieniu jak i w szczęściu. Nie należy poddawać się emocjom i namiętnościom. Jego powiedzenie: "Fortuna kołem się toczy".
Zenon w etyce przyjmował, że szczęście daje człowiekowi tylko cnota, uniezależniająca go od wszelkich okoliczności oraz ucząca życia zgodnego z rozumem i naturą. Powinna ona prowadzić do obojętności wobec wszystkiego, co nie jest moralnie dobre ani złe (adiafora). Postulował wyzbycie się szkodliwych namiętności (apatheia), które uważał za źródło zła; wartość moralną uczynków uzależniał od intencji.
Stoicy byli przekonani o celowości świata i o istnieniu przeznaczenia. W warstwie etycznej przekłada się to na ich postulat dążenia do osiągnięcia cnoty, który rozumieli jako dostrojenie się do rozumnego biegu wydarzeń.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.