 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1944–1992 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Stanowiska |
dowódca 1 Korpusu Obrony Powietrznej Kraju w Warszawie, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
               
| |
Zdzisław Żarski (ur. 22 listopada 1926 w Warszawie, zm. 3 lutego 2006 tamże) – generał brygady pilot Wojska Polskiego.
Do 1939 skończył 7 klas warszawskiej szkoły powszechnej, w latach 1941–1943 uczeń gimnazjum kupieckiego w Nałęczowie.
28 listopada 1944 wstąpił do WP w Lublinie i został strzelcem 9 Zapasowego Pułku Piechoty. XII 1944 – VII 1946 podchorąży w Wojskowej Szkole Lotniczej w Zamościu przeniesionej do Dęblina, po ukończeniu nauki został podporucznikiem pilotem. Instruktor eskadry szkolnej w Radomiu, od lutego 1948 dowódca klucza lotniczego (od lipca 1948 w stopniu porucznika, a od lipca 1950 – kapitana), od 1 V 1951 dowódca szkolnej eskadry. Od X 1952 major, od marca 1953 zastępca komendanta Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie ds. pilotażu, od jesieni 1953 w stopniu podpułkownika, a od 15 V 1954 do jesieni 1957 komendant OSL w Dęblinie. Od 28 II 1958 zastępca komendanta Oficerskiej Szkoły Lotniczej ds. szkolenia lotniczego w Radomiu, a od 29 V 1959 komendant tej szkoły (od X 1961 w stopniu pułkownika). W 1961 skończył liceum ogólnokształcące dla pracujących w Radomiu i zdał maturę, po czym do 1963 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Po studiach zastępca dowódcy 3 Korpusu Obrony Powietrznej Kraju ds. liniowych we Wrocławiu, a od stycznia 1964 dowódca 1 Korpusu Obrony Powietrznej Kraju w Warszawie. Jesienią 1966 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Edward Ochab. Od lata 1968 szef sztabu i zastępca dowódcy Wojsk Obrony Powietrznej Kraju (WOPK). Od końca 1971 komendant Oddziału WOPK i Lotniczego Akademii Sztabu Generalnego WP. Jesienią 1978 został doktorem, a w kwietniu 1982 profesorem nadzwyczajnym nauk wojskowych. W 1980 wszedł w skład Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Medycyny Lotniczej. Od jesieni 1984 szef Zespołu Naukowego Sztabu Generalnego WP, a od 1985 szef Zarządu Naukowo-Wydawniczego Sztabu Generalnego. W latach 1990–1992 szef Misji Polskiej – minister pełnomocny w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei. Jesienią 1992 pożegnany przez ministra obrony narodowej Janusza Onyszkiewicza i przeniesiony w stan spoczynku. Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 31I-3-28/29).
Członek PPR, a następnie PZPR.
W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[1]:
I inne.
Syn Tadeusza (1901-1954), motorniczego tramwajów i kierowcy, po wojnie kierownika transportu w Państwowym Przedsiębiorstwie Urządzeń Klimatyzacyjnych w Warszawie i Bronisławy z Krakowskich (1902-1997). Od 1946 był żonaty z Leokadią z domu Brzeską (1926-2002). Miał dwie córki i syna[3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
.svg){kind=small}