Ten artykuł od 2016-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach:
Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Zakon (łac.ordo) – organizacja, której członkowie, po złożeniu ślubów, żyją według ściśle określonych reguł religijnych lub (rzadziej) świeckich. Członkowie zakonu (mężczyźni – mnisi, zakonnicy, bracia; kobiety – zakonnice, mniszki, siostry) zwykle nie są postrzegani ani jako świeccy, ani jako członkowie kleru, choć na przykład w Kościele katolickim i prawosławnym możliwe jest łączenie członkostwa w zakonie ze święceniami kapłańskimi (osobie takiej przysługuje tytuł „ojca”, zaś członków zakonów męskich bez święceń tytułuje się „bratem”, choć dawniej używano tytułu „brat świecki”, gdyż nie byli oni członkami stanu duchownego).
Zjawisko istnienia zakonów (monastycyzm) jest spotykane w większości religii.
Zakony w chrześcijaństwie
Kościół katolicki
W Kościele katolickim zakon ma zatwierdzoną przez Kościół regułę. Jego członkowie składają uroczyste śluby. Przeważnie jest to tylko ślub ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, jednak wśród wielu zakonów występują dodatkowe śluby, na przykład ślub stałości miejsca, opierające się zwykle na ich szczególnym charyzmacie.
W odróżnieniu od członków zakonów, osoby wstępujące do zgromadzeń zakonnych składają tylko śluby proste.
Inne Kościoły chrześcijańskie
W Kościele prawosławnym istnieją zakony mnisze, zarówno męskie, jak i żeńskie, których początki sięgają nawet starożytności. Szczególnym miejscem prawosławnego życia monastycznego jest Święta Góra Athos w Grecji.
W Kościele anglikańskim początkowo zlikwidowano klasztory[3], na skutek czego niemal zupełnie zamarło życie zakonne. W 1. poł. XIX w. życie zakonne zaczęło się odradzać, a w czasach współczesnych nastąpił powrót do organizowania anglikańskich wspólnot zakonnych[1][2][4].
W Kościele katolickim istnieją zakony świeckie (trzecie zakony), których członków nazywa się tercjarzami (np. franciszkański, dominikański), skupiające osoby świeckie, które w codziennych warunkach osób świeckich kształtując swe życie – na podobieństwo zakonników – zgodnie z odpowiednią regułą, duchowością związaną z charyzmatem danego zakonu i pod wyższym kierownictwem duchowym odpowiedniego zakonu. Tercjarze nie są uważani za prawdziwych zakonników, ponieważ nie ślubują zachowywania czystości, posłuszeństwa i ubóstwa, a jedynie przyrzekają zachowywanie Reguły trzeciego zakonu.
Istnieją zakony orderów, do których przynależą osoby nimi odznaczone (kawalerowie orderu). Przykładem może być Zakon Złotego Runa czy polski Zakon Kawalerów Orderu Złotego Jelenia, do którego nawiązuje Stowarzyszenie powołane w 1998 r.[7]
Swoistą świecką odmianą zakonu są stowarzyszeniawolnomularskie, w których występują ryty, system wtajemniczeń, hierarchia oraz rozbudowana symbolika. Zbliżony charakter ma np. Rycerski Zakon Bibliofilski z Kapitułą Orderu Białego Kruka w Krakowie[8].
↑Stowarzyszenie Zakon Kawalerów Orderu Złotego Jelenia.
↑Rycerski Zakon Bibliofilski z Kapitułą Orderu Białego Kruka w Krakowie.
↑Przykład: Klementyna z Tańskich Hoffmanowa, Pismo Święte wybrane z ksiąg Starego i Nowego Zakonu, objaśnione uwagami pobożnych uczonych i ofiarowane matkom i dzieciom polskim (1846).
Linki zewnętrzne
Portal prowadzony przez Centrum Informacyjne Zakonów
Joanna Żak-Bucholc – Asceci i mnisi indyjscy
Biblioteka Cyfrowa Uniwersytetu Wrocławskiego: Wietz, J. K. Bohmann, Peter – Rys historyczny zgromadzeń zakonnych obojej płci wraz z rycerskiemi zakonami i orderami państw. T. 3, Zakony rycerskie i ordery państw, Drukarnia Księży Pijarów, 1849
