Złotokot afrykański
Caracal aurata[1]
(Temminck, 1827)[2]
Ilustracja
Złotokot afrykański na ilustracji z 1867 roku
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Rodzina

kotowate

Podrodzina

koty

Rodzaj

karakal

Gatunek

złotokot afrykański

Synonimy
  • Felis aurata Temminck, 1827[2]
  • Felis celidogaster Temminck, 1827[3]
  • Felis chrysothrix Temminck, 1827[4]
  • Felis neglecta J.E. Gray, 1838[5]
  • Felis rutilus Waterhouse, 1843[6]
  • Profelis celidogaster: Severtzov, 1858[7]
  • Felis (Chrysailurus) neglecta: Severtzov, 1858[8]
  • Felis chrysothrix cottoni Lydekker, 1906[9]
Podgatunki
  • P. a. aurata (Temminck, 1827)[2]
  • P. a. celidogaster (Temminck, 1827)[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[10]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     zasięg pewny

     możliwe występowanie lub przypadkowe spotkania

Złotokot afrykański[11], kot złoty[12] (Caracal aurata) – gatunek średniej wielkości drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w obrębie rodziny kotowatych (Felidae).

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1827 roku holenderski zoolog Coenraad Jacob Temminck nadając mu nazwę Felis aurata[2]. Temminck nie potrafił określić skąd pochodzi holotyp[2]; Van Mensch i Van Bree w 1969 roku ustalili miejsce typowe na „prawdopodobnie przybrzeżny region Dolnej Gwinei”, w Afryce Zachodniej[13][14].

Pokrewieństwo wobec innych gatunków kotowatych kontrowersyjne[15]. Tradycyjnie umieszczany w monotypowym rodzaju Profelis[15] lecz badania molekularne pokazują, że złotokot afrykański jest najbliżej spokrewniony z karakalem stepowym (Caracal caracal) i serwalem sawannowym (Leptailurus serval)[16][17]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają dwa podgatunków[14].

Etymologia

  • Caracal: fr. caracal „karakal” od, tur. kara kulak „czarnouchy”, od kara „czarny”; kulak „ucho”[18].
  • aurata: łac. auratus „pozłacany, ozdobiony złotem”, od aurum „złoto”[19].
  • celidogaster: gr. κηλις kēlis, κηλιδος kēlidos „plama”[20]; γαστηρ gastēr, γαστρος gastros „brzuch”[21].

Zasięg występowania

Złotokot afrykański występuje w Afryce zamieszkując w zależności od podgatunku[14][22]:

  • P. aurata aurata – środkowa Afryka na wschód do Kenii
  • P. aurata celidogaster – zachodnia Afryka

Charakterystyka

Długość ciała (bez ogona) 61,6–101 cm, długość ogona 16,3–34,9 cm; masa ciała samców 11–16 kg, samic 6–8 kg[22]. Futro na grzbiecie jest rudo-brązowe lub szaro-brązowe, a na brzuchu białe z ciemnymi cętkami.

Ekologia

Złotokot afrykański poluje na gryzonie, góralki, małpy, dujkery oraz ptaki. Samica rodzi 2-3 młode. Zamieszkuje wilgotne lasy tropikalne.

Przypisy

  1. Caracal aurata, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e Temminck 1827 ↓, s. 120.
  3. a b Temminck 1827 ↓, s. 140.
  4. Temminck 1827 ↓, s. 251.
  5. J.E. Gray. On some new Species of Quadrupeds and Shells. „Annals of Natural History”. 1, s. 27, 1838. (ang.). 
  6. G.R. Waterhouse. A species of Cat procured at Sierra Leone. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 10, s. 130, 1843. (ang.). 
  7. Severtzov 1858 ↓, s. 386, 390.
  8. Severtzov 1858 ↓, s. 389.
  9. R. Lydekker. Descriptions of Two Mammals from the Ituri Forest [With a Supplementary Note on the Buffalo of the Semliki district.]. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1906 ((May-December)), s. 992, 1907. (ang.). 
  10. L. Bahaa-el-din i inni, Caracal aurata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2019-3 [dostęp 2020-03-07] (ang.).
  11. W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 137. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  12. K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 142, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  13. P.J.A. Van Mensch & P.J.H. van Bree. On the African Golden Cat, Profelis aurata (Temminck, 1827). „Biologia Gabonica”. 5 (4), s. 235–269, 1969. (ang.). 
  14. a b c C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 398. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  15. a b D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Profelis aurata. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-03-07].
  16. W.E. Johnson, E. Eizirik, J. Pecon-Slattery, W.J. Murphy i inni. The Late Miocene Radiation of Modern Felidae: A Genetic Assessment. „Science”. 311 (5757), s. 73-77, 2006. DOI: 10.1126/science.1122277. (ang.). 
  17. E. Eizirik, W.E. Johnson, S. J O’Brien. Submitted. Molecular systematics and revised classification of the family Felidae (Mammalia, Carnivora). „Journal of Mammalogy”. (ang.). 
  18. T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 159, 1904. (ang.). 
  19. Jaeger 1944 ↓, s. 27.
  20. Jaeger 1944 ↓, s. 44.
  21. Jaeger 1944 ↓, s. 97.
  22. a b M.E. & F.C. Sunquist: Family Felidae (Cats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 142. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).

Bibliografia

  • C.J. Temminck: Monographie de mammalogie. Paris: Chez G. Defour, 1827, s. 1–265. (fr.).
  • N. Severtzov. Notice sur la classification multisériale des Carnivores, spécialement des Félidés, et les études de zoologie générale qui s’y rattachent. „Revue et magasin de zoologie pure et appliquée”. 2 Série. 10, s. 385–393, 1858. (fr.). 
  • Edmund C. Jaeger, Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 1-256, OCLC 637083062 (ang.).

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się