Dynastia Wyszesławiców – dynastia panująca w Serbii od poł. VIII w. do 950 roku.
Historia dynastii
Nazwa dynastii pochodzi od imienia jej założyciela, Wyszesława. Z dynastii Wyszesławiców pochodzi dziesięciu serbskich władców. Pierwsi trzej Wyszesław, Radosław i Prosigoj znani są jedynie z imienia. Czwarty władca tej dynastii, Włastimir zbudował podstawy politycznego znaczenia księstwa serbskiego około połowy IX wieku. Jego synowie podjęli około 855 wspólne rządy w państwie, ostatecznie jednak najstarszy Muncimir pozbył się rywali oddając ich jako zakładników w ręce bułgarskie. W następnym pokoleniu rozpoczęły się waśnie dynastyczne. Syn Muncimira, Pribisław, po krótkich rządach ustąpił ok. 892 roku władzę synowi stryja Gojnika – Piotrowi Gojnikoviciowi. W latach 917-924 na tronie zostało osadzonych w wyniku interwencji cara sąsiedniej Bułgarii Symeona I kolejno dwóch władców z różnych gałęzi rodu. W 924 roku Serbia na krótko została przyłąćzona do Bułgarii. Po śmierci Symeona w 927 roku władzę w państwie odzyskał ostatni przedstawiciel dynastii Czasław Klonimirović. Wraz z jego śmiercią w nurtach rzeki Sawy, dynastia wygasła w 950 roku[1].
Władcy z dynastii Wyszesławiców
Wyszesław, rządził w roku 780, jego ojcem miał być Nieznany książę
Włastimir (syn Prosigoja) rządził około połowy IX wieku
Włastimir miał 3 synów i 1 córkę. Jego córka poślubiła księcia Krainę, syna Beleasa, żupana Trawunii. Młodsi synowie władali swoimi domenami podlegając Muncimirowi.
Muncimir rządził od II połowy IX wieku do śmierci w 891 lub 892 roku
Strojimir (wasal Muncimira, potem zakładnik księcia Bułgarii Borysa)
Gojnik (wasal Muncimira, potem zakładnik księcia Bułgarii Borysa)
Charles Cawley: Medieval Lands. Foundation for Medieval Genealogy, 2006–2009.brak strony w książce
Leszek Podhorodecki: Jugosławia. Zarys dziejów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1979.brak strony w książce
Tadeusz Wasilewski: Serbia, Chorwacja i Słowacja od schyłku X w. do podbojów tureckich. W: Jerzy Skowronek, Mieczysław Tanty, Tadeusz Wasilewski: Historia Słowian południowych i zachodnich. Warszawa: PWN, 1988, s. 93–127. ISBN 83-01-07549-X.