Wymienialność waluty – zagwarantowana przez prawo możliwość wymiany, czyli kupna lub sprzedaży, walut obcych za walutę krajową lub inne waluty według jednolitego kursu walutowego. Zakres wymienialności zdeterminowany jest rodzajem polityki gospodarczej, a przede wszystkim handlowej państwa i jest on odwrotnie proporcjonalny do ograniczeń dewizowych.
Jest to standard (ang. International Monetary Fund convertibility standard) obowiązujący kraje członkowskie na podstawie artykułu VIII statutu Międzynarodowego Funduszu Walutowego[1]. Oznacza brak restrykcji dewizowych przy przeprowadzaniu transakcji między państwami członkowskimi, a także tyczy się stosowania się do polityki jednolitego kursu walutowego, stronienia od porozumień walutowych dyskryminujących inne kraje, wykupu waluty innego kraju członkowskiego. W 1996 r. około 130 krajów zadecydowało o przestrzeganiu wymagań tego artykułu.
Wymienialność ta występuje w trzech różnych wariantach:
Zgodnie z ustawą z 27 lipca 2002: Prawo dewizowe, w Polsce zarówno rezydenci w kraju i za granicą oraz nierezydenci mogą posiadać na własność wartości dewizowe. Państwo pozwala na posiadanie zagranicznych rachunków bankowych[a] i dokonywanie za ich pośrednictwem operacji dewizowych (na terenie UE, EOG i OECD bez znaczących ograniczeń, poza w zakresie ustawy Prawo Dewizowe)[2]. Oznacza to, że praktycznie nie istnieje obowiązek sprowadzania dewiz do kraju, a tym bardziej ich odsprzedaży.
Wymienialność pełna (ang. total convertibilty) oznacza, że każdy posiadacz waluty, niezależnie od obywatelstwa i celu transakcji, ma w tym kraju prawo do jej wymiany na inną walutę. Nie istnieją więc żadne restrykcje dewizowe ze względu na podmiot wymiany czy też przedmiot lub rodzaj transakcji.
W tym przypadku (ang. limited convertibility) występują istotne restrykcje w procesie wymiany walut. Najczęściej dotyczą one rodzaju podmiotów uprawnionych do wymiany waluty lub celu, w którym transakcje dewizowe mogą być zawierane. Przykładowo, przy zewnętrznej wymienialności ograniczonej prawo do wymiany waluty otrzymują jedynie podmioty zagraniczne i cudzoziemcy, którzy nie podlegają żadnym ograniczeniom dewizowym. W przypadku wewnętrznej wymienialności nieograniczone prawo wymiany mają natomiast podmioty krajowe.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.