Polska
Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Polski Władza wykonawcza
Władza sądownicza
Kontrola państwowa
Finanse
|
Wybory parlamentarne w Polsce w 1957 roku – wybory do Sejmu PRL, które zostały przeprowadzone 20 stycznia 1957. Pozorowana demokracja w rzeczywistości ograniczona była do możliwości poparcia lub nie kandydatów wskazanych przez związany z komunistyczną władzą Front Jedności Narodu. Mandaty w Sejmie otrzymały więc jedynie organizacje do niego należące: PZPR (w większości), pozostałe koncesjonowane partie (ZSL i SD), a także kilkadziesiąt osób bezpartyjnych (w tym kilka reprezentujących organizację Znak). Ze względu na skład komisji wyborczych powoływanych w całości przez komunistów nie ma żadnych wiarygodnych danych na temat frekwencji czy wyników głosowania. Internowany prymas Stefan Wyszyński został zwolniony 28 października 1956 i wezwał naród do wzięcia udziału w wyborach styczniowych 1957[1]. Frekwencję 95% zatwierdziło Biuro Polityczne KC PZPR[2].
Frekwencja w wyborach do Sejmu wyniosła 94,1%, czyli głosowało 16 892 tys. uprawnionych, głosów ważnych było 16 833 tys.
Ugrupowanie | Mandaty | % mandatów | |
---|---|---|---|
Polska Zjednoczona Partia Robotnicza | 241 | 52,4% | |
Zjednoczone Stronnictwo Ludowe | 118 | 25,6% | |
Stronnictwo Demokratyczne | 39 | 8,5% | |
Znak | 5 | 1,1% | |
Niestowarzyszeni | 56 | 12,2% |
W czasie głosowania Jan Antoniszczak z PZPR, który kandydował z trzeciej pozycji listy FJN w trzymandatowym okręgu nr 37 z siedzibą w Nowym Sączu, nie uzyskał wymaganej bezwzględnej większości jako jeden z kandydatów ubiegających się o funkcję posła z tzw. miejsca mandatowego, co było jedynym takim przypadkiem w historii PRL[3]. 17 marca 1957 odbyła się tam więc druga tura głosowania. Zwyciężył w niej Zbigniew Gertych, pokonując Tadeusza Hodakowskiego.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.