Wojna na wyczerpanie – strategia militarna, w której jedna ze stron konfliktu zbrojnego doprowadza drugą stronę do upadku przez stałą eliminację jej personelu, sprzętu wojskowego i zasobów gospodarczych[1].
Strategia wojny na wyczerpanie mniej skupia się bezpośrednio na osiągnięciu strategicznych celów wojny, lecz raczej na ich pośrednim osiąganiu przez stałe wyczerpywanie zasobów przeciwnika. Często wykorzystuje wojnę partyzancką (zasadzki, rajdy i podobne działania, przez mniejsze atakujące grupy wojsk), często celowo biorąc na cel ludność cywilną. Skupia się na ustawicznym redukowaniu niezbędnych do prowadzenia wojny zasobów przeciwnika, do poziomu w którym ten nie jest dłużej w stanie stawiać oporu, w mniejszym zaś zakresie na zajmowaniu miast i baz wojskowych przeciwnika[1].
Klasycznym przykładem wojny na wyczerpanie, była I wojna światowa zwłaszcza na froncie zachodnim, w której obie strony konfliktu przyjęły tę strategię, co doprowadziło do ogromnej liczby ofiar śmiertelnych, bez osiągania konkretnych celów strategicznych. Podczas II wojny światowej charakter wojny na wyczerpanie przyjeły walki na i wokół Guadalcanalu (w wielu aspektach cała wojna na Pacyfiku miała charakter wojny na wyczerpanie[2]), w czasach najnowszych zaś wojna domowa w Syrii i rosyjskie działania podczas wojny na Ukrainie[1].
Według starożytnego chińskiego myśliciela Sun Zi – autora klasycznego dzieła „Sztuka wojny” – wojna na wyczerpanie, powinna być unikana, gdyż ta strategia wymyka się klasycznym pryncypiom, zgodnie z którymi do zwycięstwa prowadzą manewr, zaskoczenie i koncentracja sił[3].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.