Wodożytka nowozelandzka
Potamopyrgus antipodarum
(John E. Gray, 1843)[1]
Ilustracja
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

mięczaki

Gromada

ślimaki

Rząd

Megagastropoda

(bez rangi) Caenogastropoda
(bez rangi) Hypsogastropoda
(bez rangi) Littorinimorpha
Nadrodzina

Rissooidea

Rodzina

źródlarkowate

Rodzaj

Potamopyrgus

Gatunek

wodożytka nowozelandzka

Synonimy
  • Amnicola antipodanum J.E. Gray, 1843
  • Amnicola antipodarum J.E. Gray, 1844
  • Hydrobia jenkinsi E.A. Smith, 1889
  • Potamopyrgus jenkinsi (E.A. Smith, 1889)
  • Potamopyrgus antipodum E. Sutter, 1893
  • Potamopyrgus crystallinus J.T. Marshall, 1889
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Wodożytka nowozelandzka (Potamopyrgus antipodarum), dawniej: wodożytka Jenkinsa – gatunek małego ślimaka słonawo- i słodkowodnego z podgromady przodoskrzelnych (Prosobranchia). Jest jednym z trzech gatunków w rodzaju Potamopyrgus, opisanym z Nowej Zelandii. Gatunek eurytopowy, generalista siedliskowy i pokarmowy, zasiedlający różne typy zbiorników wodnych i cieków. Jedyny ślimak partenogenetyczny występujący w Polsce. Gatunek inwazyjny w wielu krajach, w tym i w Polsce; może występować masowo. Jego ekspansja może mieć negatywny wpływ na rodzime gatunki mięczaków.

Systematyka

Wodożytka nowozelandzka jest jednym z gatunków w rodzaju Potamopyrgus, należącym do rodziny źródlarkowatych (Hydrobiidae) i obejmującym słodko- i słonawowodne gatunki pochodzące z Nowej Zelandii i Australii[3].

Etymologia nazwy

Nazwa gatunkowa odnosi się do środowiska życia ślimaka (ποταμός, greka – potok, strumień), kształtu muszli (πύργος, greka – wieżyczka) oraz jego pochodzenia (antipodarum, łac. – pochodzący z antypodów).

W monografii Dieffenbacha poświęconej Nowej Zelandii gatunek opisany jest jako Amnicola antipodanum (na str. 241, w rozdziale napisanym na podstawie notatek J.E. Graya)[1]. Autor gatunku (Gray) wskazał w kolejnej publikacji, że w nazwę gatunkową wkradła się literówka (antipodanum zamiast antipodarum) i zaproponował poprawkę (Amnicola antipodarum)[4]. W wyniku rewizji uznano pierwszeństwo skorygowanej nazwy A. antipodarum, jednocześnie odrzucając propozycje innych autorów (m.in. P. antipodum)[5][6]. W Europie ślimak ten został opisany w roku 1889 przez E. A. Smitha jako osobny gatunek Hydrobia jenkinsi, ponieważ nie przypuszczano wtedy jeszcze, że mogą to być osobniki należące do gatunku pochodzącego z Nowej Zelandii. Dopiero skrupulatne porównanie przedstawicieli tych trzech gatunków przez Pondera dowiodło, że P. jenkinsi oraz P. niger, opisywany z Australii, to nazwy synonimiczne jednego gatunku P. antipodarum, który został zawleczony z Nowej Zelandii przez człowieka[7].

Holotyp: w zbiorach British Museum (Natural History), pochodzenie – Nowa Zelandia, wody słodkie[8].

Cechy morfologiczne

Muszle osobników wodożytki nowozelandzkiej z różnych stadiów rozwoju osobniczego (moneta na rysunku ma średnicę 18 mm).

Muszla grubościenna, jajowato-stożkowata, o barwie od jasno- do ciemnobrązowej, z 5–6 skrętami, narastającymi szybko i równomiernie, bardzo delikatnie prążkowana. Szew niezbyt mocno wcięty. Dołek osiowy zakryty. Otwór muszli zamknięty cienkim wieczkiem. Wieczko rogowe, czerwonawe, półprzezroczyste, o budowie spiralnej. Kształt otworu muszli eliptyczny lub jajowaty o połączonych brzegach, w górnej części zwykle zaostrzony. U niektórych osobników na muszli wzdłuż środka skrętów występuje ornamentowana krawędź (Potamopyrgus antipodarum f. carinata J. T. Marshall, 1889)[9]. Populacje nowozelandzkie cechuje duży polimorfizm fenotypowy, tak w odniesieniu do morfologii muszli, która może mieć różnie rozwiniętą muszlę embrionalną, być gładka bądź zaopatrzona w kolce lub wyrostki, będące wytworem periostracum (niezwapniałe), jak i budowy raduli[10]. Wysokość muszli osobników występujących w Nowej Zelandii wynosi od 4 do 11,5 mm[11], zazwyczaj: 5–6,5 mm, szerokość 2–3,5 mm[9][11][12].

Barwa ciała zmienna, grzbietowa strona ciała zwykle ciemnoszara, brązowa lub czarna, stopa jasnoszara. Na szczycie ryjka jasna opaska[13].

Występowanie

Gatunek był endemitem, występującym początkowo wyłącznie w wodach słonawych i słodkowodnych ciekach i zbiornikach wodnych na Nowej Zelandii i niewielkich wysepkach z nią sąsiadujących[14].

Ekspansja

Występowanie wodożytki nowozelandzkiej w Europie. Kolorem zielonym zaznaczono kraje, w których stwierdzono jej obecność (dane na podstawie Fauna Europaea, stan w 2010 roku).
Występowanie wodożytki nowozelandzkiej w Stanach Zjednoczonych Ameryki (stan na 2009 rok). Kolorem czerwonym zaznaczono zbiorniki wodne, w których stwierdzono jej obecność.

Partenogenetyczna forma wodożytki nowozelandzkiej w ciągu ostatnich 150 lat skolonizowała Europę, Australię i Amerykę Północną[7][15], najprawdopodobniej zawleczona z wodami balastowymi statków[7]. Aktywna dyspersja wynosi do 6 m/h[16]. Do Stanów Zjednoczonych wodożytka nowozelandzka najprawdopodobniej zawleczona została niezależnie co najmniej dwukrotnie – na zachodnie wybrzeże (stwierdzono ją po raz pierwszy w rzece Snake River (Idaho) w roku 1987) i do Wielkich Jezior[12]. W Europie po raz pierwszy zaobserwowano ją w ujściu Tamizy, w roku 1859. Na kontynencie pojawiła się w 1887 roku – znaleziono ją wtedy w Zatoce Wismarskiej, a w wodach śródlądowych w 1916 roku[17]. Od tego czasu rozprzestrzeniła się w wodach śródlądowych, przyujściowych strefach rzek i wodach słonawych w niemal całej Europie[7][18][19][20]. Stała się jednym z najpowszechniej występujących obcych gatunków makrozoobentosowych w Europie[21]. W Polsce ślimak ten notowany jest od 1933 roku – stwierdzono go wówczas w jeziorze Trląg koło Inowrocławia[22]. Obecnie występuje już w zbiornikach wodnych pobrzeża Bałtyku, Pojezierza Pomorskiego, Niziny Wielkopolskiej, Pojezierza Iławskiego, Pojezierza Mazurskiego, Pojezierza Suwalskiego i Górnego Śląska[23].

Biologia i ekologia

Zajmowane siedliska

Wodożytka nowozelandzka jest organizmem eurytopowym i generalistą siedliskowym, występującym w różnych typach siedlisk w nizinnych rzekach, strumieniach górskich, jeziorach i źródłach, w wodach o zróżnicowanej twardości, na podłożu piaszczystym, mulistym, kamienistym oraz wśród roślin wodnych[24][25]. Osobniki mają tendencję do tworzenia skupisk, zwykle na niewielkiej głębokości[25][26].

Poza obszarem naturalnego występowania zasiedla też wody słonawe i strefy ujściowe rzek, toleruje zasolenie do 26,4‰[25][27], choć rozmnażać się może jedynie w wodach o zasoleniu nieprzekraczającym 17,5‰[28].

Zasięg pionowy występowania w zbiornikach wodnych dochodzi do 25 m głębokości[12]. Najliczniej jednak mięczak ten występuje na niewielkich głębokościach (do 0,5 m), zwłaszcza na styku wody i lądu, gdzie intensywne mieszanie wody zapewnia dobre natlenienie[29]. Występuje licznie w siedliskach charakteryzujących się obfitością makrofitów, ale także w matach glonów nitkowatych dryfujących w pelagialu[26][30][31]. Wykazuje fototaksję ujemną[32], pozytywną reotaksję[12] oraz odporność na wysychanie, dobrze znosi wahania temperatury wody (w zakresie od 0 do 34 °C), może występować zarówno w zbiornikach zimnych, jak i zasilanych podgrzaną wodą zrzutową z elektrowni[25].

W wodach o podwyższonej trofii (umiarkowanie eutroficznych) osobniki tego gatunku wykazują większe tempo wzrostu[33] i jego zagęszczenia są większe, jednakże silna eutrofizacji i zanieczyszczenie ściekami ogranicza ich występowanie[26]. W niektórych siedliskach obserwowano ekstremalnie wysokie zagęszczenia tego ślimaka, dochodzące nawet do 500 tysięcy osobników na metr kwadratowy[26][34].

Odżywianie

Zdrapywacz i filtrator. Generalista pokarmowy – odżywia się detrytusem, zjada także peryfitonowe glony, okrzemki, jak i bakterie z błony powierzchniowej. Rozkładające się opadłe liście z drzew mogą również stanowić pokarm wodożytki nowozelandzkiej[32][35][36].

Rozmnażanie

W swej ojczyźnie tworzy populacje składające się z samców (mniej niż 5% populacji) i samic o diploidalnej liczbie chromosomów (2n=34) lub partenogenetyczne (3n=46 lub 52)[37][38]. Na terenach skolonizowanych występują tylko partenogenetyczne samice. Wśród mięczaków występujących w Polsce jest to jedyny gatunek o takim sposobie rozrodu[39][40]. Udział samców w populacjach nowozelandzkich waha się od 5% do 45% – jest największy w populacjach narażonych na infestację przez pasożyty[41][42].

Długość życia oceniana jest na 6–7 miesięcy do maksimum 2 lat[32][43]. Dojrzałość płciową samice osiągają między 4 i 5 miesiącem życia, przy wielkości ciała większej od 3 mm[38][44]. Jest to ślimak żyworodny, liczba zarodków w komorze lęgowej może wynosić od 10 do 90[45]. Płodność zależy od wielkości ciała osobnika, jest wyższa w wodach o podwyższonej temperaturze[46]. W swej ojczyźnie mięczak rozmnaża się przez cały rok[32][38], na obszarach kolonizowanych – zależnie od warunków lokalnych. W Polsce, w populacjach z Górnego Śląska zaobserwowano dwa główne okresy rozrodu – kwiecień i wrzesień[44]. Jesienią zagrzebuje się w osady denne[25].

Partenogenetyczny rozród i duża płodność to cechy, które ułatwiają ekspansję tego ślimaka. Nawet jeden osobnik przeniesiony poza dotychczasowy areał może stać się założycielem nowej populacji[23].

Interakcje międzygatunkowe

W swej ojczyźnie liczebność populacji wodożytki jest kontrolowana przez liczne gatunki pasożytów, głównie z rodzaju Microphallus (Trematoda)[47][48][49]. Pasożytnicze przywry powodują sterylizację gospodarzy i wpływają na zmianę ich zachowania – zarażone osobniki wodożytki częściej przebywają w miejscach eksponowanych: na powierzchni zanurzonych kamieni i makrofitów, gdzie narażone są na zjedzenie przez ptactwo wodne, będące żywicielem ostatecznym przywr[50].

Osobniki wodożytki są w stanie wyczuć kairomony ryb i podjąć mechanizmy obronne. W obecności ryb ograniczają aktywność dzienną, małe osobniki przemieszczają się ze stanowisk eksponowanych do ukryć (np. z powierzchni kamieni pod kamienie)[50]. Osobniki zjedzone przez niektóre ryby i ptaki mogą przetrwać nieuszkodzone pasaż przez przewód pokarmowy. Zdolność tę zawdzięczają twardej muszli i obecności wieczka, które po wciągnięciu nogi szczelnie zatyka otwór muszli[51][52].

Stwierdzono, że do rozprzestrzeniania wodożytki nowozelandzkiej mogą przyczyniać się migrujące ptaki – znajdowano ją na dziobach i w piórach kaczek[51].

Poza obszarem pierwotnego występowania wodożytka nowozelandzka nie ma naturalnych wrogów. Masowe pojawy wodożytki nowozelandzkiej mogą, potencjalnie, zaburzać funkcjonowanie sieci troficznych w ekosystemach (np. wskutek konkurencji o pokarm i siedliska autochtoniczne gatunki makrofauny bezkręgowej mogą zostać wyparte, to z kolei może wpłynąć na kolejne poziomy sieci troficznej – np. na ryby odżywiające się makrofauną bezkręgową)[53][54][55].

Znaczenie

  • Wodożytka nowozelandzka wykorzystywana jest jako gatunek modelowy w ekologii ewolucyjnej, m.in. dla badania kosztów i korzyści wynikających z rozmnażania płciowego. Badania z wykorzystaniem wodożytki nowozelandzkiej dostarczyły dowodów wspierających hipotezę Czerwonej Królowej[56][57].
  • Ekspansja wodożytki nowozelandzkiej na nowe tereny budzi obawy o los gatunków autochtonicznych. W Stanach Zjednoczonych w niektórych stanach wprowadzono zakaz wstępu na obszary zlewni rzek, w których pojawiły się te ślimaki, aby zapobiec dalszemu ich rozprzestrzenianiu przez turystów, rybaków, wędkarzy, nieintencjonalnie i przypadkowo rozwlekających ślimaki (np. w pojemnikach z połowami, na siatkach rybackich itp.). Było to spowodowane troską o prowadzone zabiegi reintrodukcji ryb łososiowatych[58][59]. Obserwacje prof. Strzelec wskazują na to, że inwazja wodożytki nowozelandzkiej wiąże się z niekorzystnymi zmianami w polskiej malakofaunie. Wraz z jej pojawieniem się liczebność rodzimych gatunków mięczaków ulega zmniejszeniu, aż do całkowitego zaniku niektórych z nich[55].

Zobacz też

Przypisy

  1. a b Dieffenbach, E. 1843. Travels in New Zealand; with contributions to the geography, geology, botany, and natural history of that country. Vol. II. London. (Murray), str. 241.
  2. Potamopyrgus antipodarum, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Winterbourn 1970 ↓, s. 284-286.
  4. Gray, J.E. 1844. Catalogue des Mollusques et de leurs coquilles, trouves jusqua present a la Nouvelle-Zelande, avec la description des especes recemment decouvretes. Rev. Zool. 7: 346-358.
  5. Hedley, C. & Suter, H. 1893. Reference list of the land and freshwater Mollusca of New Zealand. Proc. Linn. Soc. New S. Wales 7: 613-665.
  6. Suter, H. 1903. Revision of the New Zealand species of the genus Potamopyrgus with description of a new species. Trans. N. Zeal. Inst. 37: 258-267.
  7. a b c d Ponder 1988 ↓, s. 271.
  8. Winterbourn 1970 ↓, s. 285.
  9. a b Piechocki 1979 ↓, s. 80.
  10. Winterbourn 1970 ↓, s. 292-300.
  11. a b Winterbourn 1970 ↓, s. 292-294.
  12. a b c d Zaranko, D. T., D. G. Farara and F. G. Thompson. 1997. Another exotic mollusk in the Laurentian Great Lakes: the New Zealand native Potamopyrgus antipodarum (Gray, 1843) (Gastropoda, Hydrobiidae). Canadian Journal of Fisheries and Aquatic Sciences, 54(4): 809-814.
  13. Piechocki 1979 ↓, s. 80-81.
  14. Winterbourn 1970 ↓, s. 286.
  15. Timothy M. Davidson, Valance E. F. Brenneis, Catherine de Rivera, Robyn Draheim & Graham E. Gillespie. 2008. Northern range expansion and coastal occurrences of the New Zealand mud snail Potamopyrgus antipodarum (Gray, 1843) in the northeast Pacific Aquatic Invasions 3(3): 349–353.
  16. Ribi G. 1986. Within lake dispersal of the prosobranch snails Viviparus ater and Potamopyrgus jenkinsi. Oecologia 69: 60-63.
  17. Jaeckel S.G.A. 1962. Ergänzungen und Berichtigungen zum rezenten und quartären Vorkommen der mitteleuropäischen Mollusken. W: Brohmer, Ehrman, Ulmer (ed.), Die Tierwelt Mitteleuropas II, 1: 25–294.
  18. Filippenko D. P.& M. O. Son. 2008. The New Zealand mud snail Potamopyrgus antipodarum (Gray, 1843) is colonising the artificial lakes of Kaliningrad City, Russia (Baltic Sea Coast). Aquatic Invasions 3(3): 345-347.
  19. Alexandrov B., A. Boltachev, T. Kharchenko, A. Lyashenko, M. Son, P. Tsarenko & V. Zhukinsky. 2007. Trends of aquatic alien species invasions in Ukraine. Aquatic Invasions 2(3): 215-242.
  20. Radea C., I. Louvrou and A. Economou-Amilli. 2008. First record of the New Zealand mud snail Potamopyrgus antipodarum J.E. Gray 1843 (Mollusca: Hydrobiidae) in Greece – Notes on its population structure and associated microalgae. Aquatic Invasions 3(3): 341-344
  21. Peter Haase i inni, The recovery of European freshwater biodiversity has come to a halt, „Nature”, 2023, DOI: 10.1038/s41586-023-06400-1, ISSN 0028-0836 [dostęp 2023-08-11] (ang.).
  22. Urbański J. 1935. Dwa ciekawe gatunki ślimaków w Wielkopolsce. Wydawnictwo Okręgowego Komitetu Ochrony Przyrody w Poznaniu 5: 108–114.
  23. a b Małgorzata Strzelec: Potamopyrgus antipodarum.. Gatunki obce w faunie Polski. Instytut Ochrony Przyrody PAN, Kraków, Red: Z. Głowaciński, H. Okarma, J. Pawłowski, W. Solarz., 2008. [dostęp 2014-02-06]. (pol.).
  24. Winterbourn 1970 ↓, s. 308-310.
  25. a b c d e Piechocki 1979 ↓, s. 81.
  26. a b c d Brzeziński T. i Kołodziejczyk A. 2001. Distribution of Potamopyrgus antipodarum (Gray, 1843) in waters of the Wigry National Park (NE Poland) and the effects of selected habitat factors on its occurrence. Folia Malacologica 9: 125–135.
  27. Winterbourn 1970 ↓, s. 309.
  28. Krodkiewska i inni 1998 ↓, s. 53-60.
  29. Winterbourn 1970 ↓, s. 310-311.
  30. Falniowski A. 1987. Hydrobioidea of Poland (Prosobranchia: Gastropoda). Folia Malacologica 1: 1–122.
  31. Weatherhead M.A., James M.R. 2001. Distribution of macroinvertebrates in relation to physical and biological variables in the littoral zone of nine New Zealand lakes. Hydrobiologia 462: 115–129.
  32. a b c d Fretter V., Graham A. 1978. The prosobranch molluscs of Britain and Denmark. Part 3. Journal of Molluscan Studies (Suppl.) 5: 101–152.
  33. Dorgelo J. 1990. Growth, food and respiration in the prosobranch snail Potamopyrgus jenkinsi (E.A. Smith) (Hydrobiidae, Mollusca). Verh. Int. Ver. Limnol. 24: 2947-1953.
  34. Piechocki A., Kaleta A. 2001. Występowanie i ekologia nowozelandzkiego ślimaka Potamopyrgus antipodarum (Gray, 1843) (Prosobranchia: Hydrobiidae) w jeziorach Borów Tucholskich. W: Gwoździński K. (red.) Bory Tucholskie, zasoby i ich ochrona. Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź; 299.
  35. Haynes A.B., Taylor B. 1984. Food finding and food preference in Potamopyrgus jenkinsi (E.A. Smith) (Gastropoda: Prosobranchia). Archiv für Hydrobiologie 100: 479–491.
  36. Reavell P.E. 1980. A study of the diets of some British freshwater gastropods. Journal of Conchology 30: 253-271.
  37. Ponder 1988 ↓, s. 274.
  38. a b c Winterbourn M.J. 1970. Population studies on the New Zealand freshwater gastropod, Potamopyrgus antipodarum (Gray). Proceedings of the Malacological Society of London 39: 139-149.
  39. Piechocki 1979 ↓, s. 1-187.
  40. Andrzej Wiktor, Ślimaki lądowe Polski, Olsztyn: Wydawnictwo Mantis, 2004, s. 1-302, ISBN 83-918125-1-0, OCLC 749454197.
  41. Wallace C. 1979. Notes on the occurence of males in populations of Potamopyrgus jenkinsi. J. Moll. Stud. 45: 61-67.
  42. Jokela J. & C.M. Lively. 1995. Spatial variation in infection by digenetic trematodes in a population of freshwater snails (Potamopyrgus antipodarum). Oecologia 103(4): 509-517.
  43. Boycott A.C. 1936. The habitats of freshwater Mollusca in Britain. Journal of Animal Ecology 5: 111-186.
  44. a b Strzelec i Serafiński 1996 ↓, s. 75-82.
  45. Richards D.C. 2002. The New Zealand mudsnail invades the western United States. Aquatic Nuisance Species Digest 4: 42–44.
  46. Strzelec M., Serafiński W. 2004. Biologia i ekologia ślimaków w zbiornikach antropogenicznych. Centrum Dziedzictwa Przyrody Górnego Śląska, Katowice, str. 90.
  47. Larval Trematoda: Winterbourne. [dostęp 2014-03-12]. (ang.).
  48. Jokela J. & C.M. Lively. 1995. Spatial variation in infection by digenetic trematodes in a population of freshwater snails (Potamopyrgus antipodarum). Oecologia 103(4): 509–517.
  49. Winterbourn, M.J. 1973. Larval trematoda parasitising the New Zealand species of Potamopyrgus (Gastropoda, Hydrobiidae). Mauri Ora 2: 17-30
  50. a b Levri E.P. 1998. Perceived predation risk, parasitism, and the foraging behaviour of a freshwater snail Potamopyrgus antipodarum. Can. J. Zool. 76: 1878-1884.
  51. a b Økland J. 1990. Lakes and snails. Universal Book Services, Oegstgeest: pp. 516.
  52. Ryan P. 1982. Energy contents of some New Zealand freshwater animals. New Zealand Journal of Marine and Freshwater Research 16: 283–287.
  53. Hall, R.O., Jr., J.L. Tank & M.F. Dybdahl. 2003. Exotic snails dominate nitrogen and carbon cycling in a highly productive stream. Frontiers in Ecology and the Environment 1(8): 407–411.
  54. Kerans, B.L., M.F. Dybdahl, M.M. Gangloff & J.E. Jannot. 2005. Potamopyrgus antipodarum: distribution, density, and effects on native macroinvertebrate assemblages in the Greater Yellowstone ecosystem. Journal of the North American Benthological Society 24(1): 123–138.
  55. a b Strzelec, M. 2005. Impact of the introduced Potamopyrgus antipodarum (Gastropods) on the snail fauna in post–industrial ponds in Poland. Biologia (Bratislava) 60(2):159–163.
  56. Lively, C. M. & J. Jokela. 2002. Temporal and spatial distribution of parasites and sex in a freshwater snail. Evolutionary Ecology Research 4(2): 219–226.
  57. Dybdah M.F. & C.M. Lively. 1995. Host-Parasite Interactions: Infection of Common Clones in Natural Populations of a Freshwater Snail (Potamopyrgus antipodarum). Proc. R. Soc. Lond. B 260: 99–103.
  58. Hard-to-kill snails infest Santa Monica Mountain watersheds.
  59. Amy Benson: New Zealand Mudsnail: Potamopyrgus antipodarum. 2006. [dostęp 2014-02-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-10)]. (ang.).

Bibliografia

  • Andrzej Kołodziejczyk, Paweł Koperski: Bezkręgowce słodkowodne Polski: klucz do oznaczania oraz podstawy biologii i ekologii makrofauny. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2000, s. 249. ISBN 83-235-0192-0..
  • M. Krodkiewska, M. Strzelec, W. Serafiński. Wodożytka nowozelandzka Potamopyrgus antipodarum (Gray) (Gastropoda, Prosobranchia) niebezpieczny przybysz w malakofaunie Polski. „Przegląd Zoologiczny”. 42, s. 53–60, 1998. 
  • Andrzej Piechocki: Mięczaki (Mollusca) : ślimaki (Gastropoda). T. 7: Fauna słodkowodna Polski. Warszawa, Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 187. ISBN 83-01-01143-2.
  • W.F. Ponder. Potamopyrgus antipodarum – a molluscan colonizer of Europe and Australia. „Journal of Molluscan Studies”. 54 (3), s. 271–285, 1988. DOI: 10.1093/mollus/54.3.271. ISSN 0260-1230. 
  • M. Strzelec, W. Serafiński. Population ecology of Potamopyrgus antipodarum (Gray, 1843) in recently colonised area: Upper Silesia (Southern Poland). „Malakologische Abhandlungen”. 18, s. 75-82, 1996. 
  • Jerzy Urbański: Krajowe ślimaki i małże. Warszawa: PZWS, 1957, s. 276.
  • M.J. Winterbourn. The New Zealand species of Potamopyrgus (Gastropoda: Hydrobiidae). „Malacologia”. 10, s. 283-321, 1970. 

Linki zewnętrzne

  • Testy wrażliwości Potamopyrgus antipodarum na substancje toksyczne i pestycydy: [1], [2] Pesticides Database – Chemical Toxicity Studies.
  • Potamopyrgus antipodarum – opis gatunku w CISR (Center for Invasive Species Research).
  • Potamopyrgus antipodarum – opis gatunku w National Invasive Species Information Center.
  • Potamopyrgus antipodarum w bazie danych NCBI.
  • Potamopyrgus antipodarum w AnimalBase.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się