pułkownik dyplomowany kawalerii | |
Data i miejsce urodzenia |
12 czerwca 1892 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
3 lutego 1981 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1918–1939 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
szef sztabu |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Witosław Antoni Porczyński (ur. 12 czerwca 1892 w Ciechanowie, zm. 3 lutego 1981 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Urodził się 12 czerwca 1892 w Ciechanowie, ówczesnym mieście powiatowym guberni płockiej, w rodzinie Jana, inżyniera technologa, i Leontyny z Chmielińskich, nauczycielki[1].
Podczas I wojny światowej uczestniczył w bitwie pod Gorlicami[2]. W 1918 jako oficer służył w szeregach 3 pułku ułanów w ramach I Korpusu Polskiego w Rosji[3].
Z dniem 4 listopada 1918 został przydzielony do 3 pułku ułanów[4]. 1 marca 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 7 listopada 1918[5]. W szeregach 3 pułku ułanów wziął udział w wojnie z bolszewikami.
W 1921 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu normalnego 1921–1923[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 85. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był nadal 3 pułk ułanów[7]. 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych[8][9][10]. 12 kwietnia 1927 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[11]. W listopadzie tego roku został przeniesiony z Oddziału I Sztabu Generalnego do 10 pułku ułanów w Białymstoku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[12][13]. W listopadzie 1928 został mianowany dowódcą tego pułku[14][15] i pełnił to stanowisko do lutego 1938[16]. 10 grudnia 1931 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[17]. W Białymstoku mieszkał w budynku na terenie koszar przy ul. Kawaleryjskiej 70/3[18]. W marcu 1938 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko szefa sztabu[19].
W czasie kampanii wrześniowej był szefem sztabu etapów Armii „Kraków”. W marcu 1943 był szefem sztabu Dowództwa Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii.
Po wojnie w okresie PRL uczestniczył w uroczystościach rocznicowych 10 pułku Ułanów Litewskich[20].
Zmarł 3 lutego 1981[21]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 141-1-5)[22].
Był żonaty z Ireną z Wallmanów (ok. 1902–1980), z którą miał trzy córki: Marię Janinę Ulatowską (1924–2002), Annę Kazimierę Dajewską (1926–1967), więźniarkę KL Auschwitz i Bergen-Belsen, ofiarę eksperymentów pseudomedycznych, i Zofię Teresę (ur. 1932)[23][24].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.