 Witalij Kłyczko (2016) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Mer Kijowa | |
| Okres |
od 5 czerwca 2014 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Hałyna Hereha (p.o.) |
| |
| Odznaczenia | |
   
| |
| |||||||
| Pseudonim |
Dr. Iron Fist | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obywatelstwo | |||||||
| Wzrost |
201[1] cm | ||||||
| Styl walki |
praworęczny | ||||||
| Kategoria wagowa |
ciężka | ||||||
| Bilans walk zawodowych[a] | |||||||
| Liczba walk |
47 | ||||||
| Zwycięstwa |
45 | ||||||
| Przez nokauty |
41 | ||||||
| Porażki |
2 | ||||||
| Remisy |
0 | ||||||
| Dorobek medalowy | |||||||
| |||||||
| |||||||
| Strona internetowa | |||||||
Witalij Wołodymyrowycz Kłyczko[2] (ukr. Віталій Володимирович Кличко, ros. Виталий Владимирович Кличко, Witalij Władimirowicz Kliczko[2]; ur. 19 lipca 1971 w Biełowodskoje) – ukraiński bokser wagi ciężkiej i polityk, założyciel partii politycznej Ukraiński Demokratyczny Alians na rzecz Reform, od 5 czerwca 2014 mer Kijowa, od 12 października 2008 do 16 grudnia 2013[3] roku mistrz świata organizacji WBC w kategorii ciężkiej. W swojej karierze pokonał 15 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej[4]. Starszy brat innego bokserskiego czempiona, Wołodymyra Kłyczki.
Studiował sport na Uniwersytecie Kijowskim. 29 lutego 2000 roku obronił pracę doktorską[5][6].
Uważa się za rosyjskojęzycznego Ukraińca[7]. Zna również język ukraiński, choć jak sam przyznaje „niezbyt dobrze”[8]. Biegle włada niemieckim i angielskim, dobrze rozumie polski (w czasach kariery amatorskiej wielokrotnie trenował na warszawskim AWF-ie)[9].
Jako amator był kilkukrotnym mistrzem świata w kick-boxingu w formule full contact oraz wicemistrzem świata w boksie w wadze superciężkiej. W zawodowym boksie zadebiutował 16 listopada 1996 roku, pokonując w drugiej rundzie Amerykanina Tony’ego Bradhama. W 1999 roku zdobył tytuł mistrza świata organizacji WBO pokonując przez nokaut Herbiego Hide’a. W kwietniu 2000 roku Witalij Kłyczko stracił tytuł na rzecz Chrisa Byrda. 21 czerwca 2003 roku walczył z Lennoxem Lewisem o pasy WBC i IBO. Sędzia nie dopuścił go do 7. rundy wskutek obrażeń odniesionych w walce. Z powodu zakończenia kariery przez Lewisa nie doszło do rewanżu. 24 kwietnia 2004 roku zdobył tytuł mistrza świata organizacji WBC, pokonując w 8. rundzie Corrie’ego Sandersa. Po pokonaniu 11 grudnia 2004 roku Danny’ego Williamsa Kłyczko ogłosił zakończenie sportowej kariery. Powrócił jednak na ring po kilkuletniej absencji 11 października 2008 roku. Podczas gali w berlińskiej O2 World Arena Ukrainiec pokonał przez TKO w 8. rundzie Nigeryjczyka Samuela Petera, odbierając mu mistrzostwo świata wagi ciężkiej organizacji WBC.
W kolejnych obronach pasa WBC pokonał m.in. Juana Carlosa Gómeza (TKO w 9. rundzie; 21.03.2009), Chrisa Arreolę (TKO w 10. rundzie; 26.09.2009), Kevina Johnsona (jednogłośna decyzja; 12.12.2009), Alberta Sosnowskiego (KO w 10. rundzie; 29.05.2010), Shannona Briggsa (jednogłośna decyzja; 16.10.2010) oraz Odlaniera Solísa (TKO/kontuzja kolana[10] w 1. rundzie; 19.03.2011).
10 września 2011 roku na nowo otwartym Stadionie Miejskim we Wrocławiu, w dziewiątej z kolei obronie tytułu, pokonał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie Tomasza Adamka[11].
18 lutego 2012 roku w kolejnej obronie tytułu wygrał jednogłośnie na punkty z Dereckiem Chisorą[12]. W następnej jedenastej walce broniącej tytuł, 8 września 2012 roku w Moskwie. Ukrainiec pokonał przez nokaut techniczny w 4 rundzie Niemca Manuela Charra[13].
15 grudnia 2013 Zarząd federacji WBC podjął decyzję przyznania Kłyczce statusu „Mistrza w zawieszeniu”. Tym samym utracił on tytuł mistrza świata z prawem walki w każdej chwili i w pierwszej kolejności o ponowny tytuł[3].
Jego wieloletnim trenerem był Niemiec Fritz Sdunek.
W kwietniu 2010 roku założył partię polityczną Ukraiński Demokratyczny Alians na rzecz Reform (UDAR), której został przewodniczącym[14]. Dwukrotnie kandydował na stanowisko mera Kijowa. W 2006 roku poparło go 23% głosujących (2. miejsce)[15], a w 2008 – 17,9% (3. miejsce)[16]. Od 2012 jest deputowanym Rady Najwyższej Ukrainy.
Odgrywał ważną rolę podczas protestów na Ukrainie na przełomie 2013/2014. Początkowo zadeklarował start w przyśpieszonych wyborach prezydenckich w 2014[17], jednak potem zmienił decyzję ofiarując swoje wsparcie dla kandydatury Petra Poroszenki[18]. Jednocześnie wyraził chęć wzięcia czynnego udziału w wyborach na mera Kijowa[19], które wygrał 25 maja 2014 roku. 5 czerwca nastąpiło uroczyste zaprzysiężenie[20]. 4 marca 2022 roku podczas 9. Szczytu Miast i Regionów w Marsylii został mianowany honorowym członkiem Europejskiego Komitetu Regionów[21]. 31 lipca 2022 roku został odznaczony tytułem honorowego obywatela m.st. Warszawy[22].
|
| Merowie |
|
|---|
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
