Urugwaj – czwarty co do wielkości producent wina w Ameryce Południowej[1]. Winnice w rękach 270 właścicieli zajmują obszar około 10 000 ha[2][3] i dają surowiec do produkcji ok. 0,9–1,0 mln hl wina rocznie[3][4]. Za narodowy szczep Urugwaju uchodzi czerwony tannat[1][5].
Pojedyncze winnice założyli hiszpańscy kolonizatorzy w 1650 roku[2], w których uprawiano winorośl odmiany moscatel. Przełomowym dla produkcji wina okazał się napływ europejskich imigrantów w XIX wieku. Bask Pascal Harriague sprowadził około roku 1870 z regionu Madiran w południowej Francji sadzonki czerwonego szczepu tannat i obsadził nimi 200 hektarów[2][4]. W jego ślad poszli także m.in. Katalończyk Francisco Vidiella, który zajął się także handlem winem oraz Pablo Varzi, pochodzący z Włoch, który rozpoczął uprawę innych odmian europejskich, w tym cabernet sauvignon, merlot i malbec[2][4]. Pierwsze święto winobrania odbyło się z inicjatywy Vidielli w Colón (obecnie dzielnica Montevideo) 25 lutego 1883[4].
Powierzchnia upraw i liczba producentów ustawicznie rosła, w dużej mierze wskutek imigracji. Liczne powstałe wtedy wytwórnie istnieją nadal[2]. Istotną dla sukcesu przemysłu winiarskiego okazała się popularyzacja śródziemnomorskiej kultury picia wina wśród Urugwajczyków[2]. W odpowiedzi na zapotrzebowanie powstały placówki naukowo-edukacyjne kształcące winogrodników i winiarzy (Wydział Rolnictwa Uniwersytetu Republiki w 1906, Escuela Industrial de Enología w 1940 roku). Stopniowa poprawa jakości wina od lat 70. XX wieku pozwoliła na rozwinięcie eksportu, a w roku 1987 utworzono Narodowy Instytut Wina INAVI, odpowiedzialny m.in. za regulacje wytwórcze i kontrolę jakości[4][2].
Urugwaj leży w strefie klimatu morskiego pod wpływem Oceanu Atlantyckiego, w szczególności prądu Malvinas z Antarktydy, który zapewnia dopływ chłodnego i wilgotnego powietrza[2][3]. Warunki klimatyczne tej części przyrównywane są do pogody w Bordeaux, a ograniczającą amplitudy temperatur rolę Żyrondy odgrywa Rio de la Plata[2].
Wnętrze kraju znajduje się w strefie podzwrotnikowej.
Większość winnic znajduje się na bogatych w wapień, piaszczystych i gliniastych glebach południa kraju[2]. W centrum podłoże jest piaszczyste, a na północnym zachodzie – gliniaste[3].
W okolicach stolicy, Montevideo i otaczających ją departamentach Canelones, San José i Florida wytwarza się aż 88% urugwajskiego wina. Nadbrzeżna część departamentu Colonia odpowiada za 6,5% produkcji. Winnice spotyka się także w departamentach Paysandú, Salto, Artigas na północnym zachodzie, na północny wschód od miasta Durazno (tzw. Centrum), w regionie Rivera-Tacuarembó (departament), a także w pobliżu końcowych odcinków rzek Río Negro i Urugwaj[2].
Dominującym i emblematycznym dla Urugwaju szczepem winorośli (25% powierzchni upraw[6]) jest czerwony tannat, znany także pod nazwą harriague od nazwiska jego popularyzatora[2]. Duża zawartość garbników zapewnia długowieczność, ale jednocześnie wymaga kilkuletniego starzenia dla złagodzenia smaku. Czasami winiarze wykorzystują proces mikroutleniania, by obniżyć cierpkość garbników w winie albo też łączą tannat z innymi szczepami[7][6].
Popularnymi odmianami winorośli są klasyczne bordoskie szczepy cabernet sauvignon i merlot, czerwone syrah, sangiovese i pinot noir oraz białe viognier, sauvignon blanc, chardonnay i sémillon[2][8].
Skład odmianowy i charakter win jest porównywany do win europejskich, szczególnie bordoskich, o stosunkowo niewysokiej zawartości alkoholu. Urugwaj to kraj kojarzony z winami czerwonymi. Tannat dominuje w produkcji, ale jest chętnie mieszany z łagodniejszymi w smaku szczepami[9][6][8]. W sprzedaży są nawet jakościowe wina złożone z pięciu odmian winogron[2]. Jancis Robinson proponuje wina tannat jako świetny dodatek do czekolady[6].
W Urugwaju istnieją dwa stopnie klasyfikacji win:
Winnice kraju należą do 270 właścicieli[2]. Eksportem wina zajmuje się ponad 20 przedsiębiorstw. Większość wyprodukowanego wina zaspokaja popyt wewnętrzny (przeciętny Urugwajczyk pije aż 33 litry wina rocznie[2][4]), na eksport trafia 3% produkcji, wyłącznie z predykatem V.C.P.[4].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
