The Lord Hague of Richmond PC FRSL | |
Pełne imię i nazwisko |
William Jefferson Hague |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Przewodniczący Izby Gmin | |
Okres |
od 14 lipca 2014 |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii | |
Okres |
od 12 maja 2010 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister spraw zagranicznych w brytyjskim gabinecie cieni | |
Okres |
od 6 grudnia 2005 |
Poprzednik | |
Następca | |
Lider Opozycji | |
Okres |
od 19 czerwca 1997 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
William Jefferson Hague, baron Hague of Richmond (ur. 26 marca 1961 w Rotherham) – brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej, w latach 1989–2015 poseł do Izby Gmin, lider Opozycji w latach 1997–2001. Był pierwszym liderem konserwatystów od czasów Austena Chamberlaina, który nie został premierem. W latach 1995–1997 był ministrem ds. Walii w gabinecie Johna Majora, zaś w latach 2010–2014 ministrem spraw zagranicznych w gabinecie Davida Camerona. W latach 2014–2015 Przewodniczący Izby Gmin.
9 października 2015, został kreowany parem dożywotnim jako baron Hague of Richmond, in the County of North Yorkshire[1].
Lord Hague jest członkiem brytyjskiego Królewskiego Towarzystwa Literackiego (ang. Royal Society of Literature[2]. W 2017 odznaczony został Wielką Wstęgą Orderu Wschodzącego Słońca[3].
)Wykształcenie odebrał w Wath-upon-Dearne Comprehensive w Rotherham. Szybko związał się z Partią Konserwatywną. Już w 1977 r., mając 16 lat, przemawiał na krajowej konferencji partii. Hague studiował politologię, filozofię i ekonomię na Magdalen College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Był tam przewodniczącym Stowarzyszenia Konserwatywnego oraz Oxford Union. Po ukończeniu studiów w Oksfordzie rozpoczął naukę w szkole biznesu INSEAD, którą ukończył z tytułem magistra. Następnie pracował jako konsultant w McKinsey.
Pierwszą, nieudaną, próbę dostania się do Izby Gmin Hague podjął w 1987 r. w okręgu Wentworth. Do parlamentu dostał się w 1989 r. wygrywając wybory uzupełniające w okręgu Richmond. W 1993 r. został podsekretarzem stanu w ministerstwie zabezpieczenia socjalnego, a w 1994 r. ministrem stanu w tym resorcie. W 1995 r. został członkiem gabinetu jako minister ds. Walii. Aby uniknąć wpadki poprzednika, Johna Redwooda, którego przyłapano na nieznajomości walijskiego hymnu, Hague poprosił jedną z urzędniczek w ministerstwie, Ffion Jenkins, aby ta nauczyła go słów hymnu. Pani Jenkins została później jego żoną.
Po wyborczej porażce konserwatystów w 1997 r. ze stanowiska lidera partii zrezygnował John Major. Hague wystartował w wyborach na lidera. W pierwszych dwóch turach głosowania zajął drugie miejsce za Kennethem Clarkiem. Wygrał jednak trzecią, decydującą, turę i został nowym liderem konserwatystów i liderem opozycji. Okres przewodnictwa Hague’a był ciężkim czasem dla Partii Konserwatywnej. Obserwatorzy oceniali Hague’a jako nieprzygotowanego do kierowania partią, nie rokującego nadziei na zwycięstwo w wyborach oraz „niegrzeszącego charyzmą”[4].
Hague’owi nie pomagały PR-owskie błędy z pierwszych miesięcy kierowania partią (np. wizyta w wesołym miasteczku, podczas której Hague, jego szef sztabu Sebastian Coe i lokalny deputowany urządzili sobie przejażdżkę po torze wodnym mając na głowach bejsbolówki z napisem „HAGUE”, co polityk Partii Konserwatywnej Cecil Parkinson określił mianem „dziecinady”). Okres tuż przed wyborami 2001 r. upłynął pod znakiem konfliktu Hague’a z jego kanclerzem skarbu Michaelem Portillo i odpieraniu zarzutów o rasizm i ksenofobię, jakie pojawiły się po przemówieniu Hague’a na konferencji partyjnej w 2001 r., kiedy Hague powiedział: Talk about asylum and they call you racist; talk about your nation and they call you Little Englanders [...] This government thinks Britain would be alright if we had a different people [...] Elect a Conservative Government and we will give you back your country! („Mów o azylu, a wtedy nazwą Cię rasistą; mów o twoim narodzie a nazwą Cię Małym Angolem (...) Ten rząd myśli, że Brytania będzie w porządku, jeśli będziemy mieli innych ludzi (...) Wybierzcie Konserwatystów a otrzymacie z powrotem wasz kraj!”)[5].
Wybory 2001 r. przyniosły kolejne zdecydowane zwycięstwo laburzystów. Po porażce Hague zrezygnował ze stanowiska lidera partii. Zastąpił go Iain Duncan Smith. Hague zasiadł w tylnych ławach parlamentu, gdzie często wypowiadał się na sprawy bieżące. W 2003 r. poparł interwencję w Iraku. W latach 1997–2002 był przewodniczącym Międzynarodowej Unii Demokratycznej, a od 2002 r. zastępcą przewodniczącego. Jako backbencher Hague zyskał większą popularność niż jako lider Opozycji. Częściej występował w mediach, napisał również biografię XVIII-wiecznego premiera, Williama Pitta Młodszego (opublikowaną w 2004 r.). Nauczył się grać na pianinie. W 2005 r. wystąpił w satyrycznym programie Yes Minister z okazji 25 rocznicy utworzenia Radio 4. W czerwcu 2007 r. opublikował swoją drugą książkę, biografię abolicjonisty Williama Wilberforce’a.
Hague, razem z Johnem Majorem, Kennethem Clarkiem oraz Iainem Duncanem Smithem zasiadał w 2003 r. w Radzie Wyborczej Partii Konserwatywnej w czasie wyborów lidera, którym został wówczas Michael Howard. Po przegranych wyborach powszechnych 2005 r. Howard zrezygnował. W nowym wyborach na lidera partii Hague poparł zwycięzcę, Davida Camerona, który powierzył Hague’owi stanowisko ministra spraw zagranicznych w swoim gabinecie cieni. Hague uzyskał w nim status starszego członka (Senior Member) i faktycznego zastępcy Camerona. Zastępował go m.in. kiedy ten był na urlopie rodzicielskim w lutym 2006 r.
Po wyborczym zwycięstwie konserwatystów w wyborach parlamentarnych w 2010 r. Hague otrzymał stanowisko ministra spraw zagranicznych w koalicyjnym rządzie Camerona[6]. Został również pierwszym sekretarzem stanu. 14 lipca 2014 r. doszło do rekonstrukcji gabinetu premiera Davida Camerona, w wyniku której Hague ustąpił ze stanowiska szefa dyplomacji[7]. Tego samego dnia został przewodniczącym Izby Gmin, zachował też stanowisko pierwszego sekretarza stanu.
Hague nie kandydował w wyborach w 2015, wybierając przejście na polityczną emeryturę. Zwycięzcą wyborów w jego dotychczasowym okręgu został Rishi Sunak, również należący do Partii Konserwatywnej.
Zmiany
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.