_(cropped).jpg) Will Smith (2019) | |
| Imię i nazwisko |
Willard Christopher Smith II. |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
25 września 1968 |
| Zawód |
aktor, producent filmowy, raper |
| Współmałżonek |
Sheree Zampino (1992–1995) |
| Lata aktywności |
od 1985 |
| Zespół artystyczny | |
| DJ Jazzy Jeff & The Fresh Prince (1985–2013) | |
| |
| Strona internetowa | |
Will Smith, właśc. Willard Christopher Smith Jr.[1] (ur. 25 września 1968[2][3] w Filadelfii[2][3]) – amerykański aktor[2], producent filmowy[2] i raper[3]. Laureat Nagrody Akademii Filmowej, Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, Złotego Globu[4][5] i kilku statuetek Grammy, ale także dwóch Złotych Malin.
Pod koniec lat 80. XX wieku uzyskał umiarkowany rozgłos jako raper, działając pod pseudonimem The Fresh Prince. W 1990 zaczął występować w serialu telewizyjnym Bajer z Bel-Air, dzięki czemu jego popularność gwałtownie wzrosła. W połowie lat 90. porzucił telewizję na rzecz kina, występując w wielu filmowych blockbusterach. Był pierwszym aktorem, którego osiem kolejnych obrazów zarobiło ponad 100 mln dol. i zadebiutowało na szczycie box office’u w Stanach Zjednoczonych[6].
Urodził się 25 września 1968 jako jedno z czwórki dzieci Willarda Carrolla Smitha i jego żony Carolyn Elaine z domu Bright[7]. Ma młodsze rodzeństwo bliźniacze, brata Harry’ego i siostrę Ellen (ur. 1971) oraz dwie starsze siostry przyrodnie (obie o imieniu Pam) z poprzednich małżeństw rodziców[8]. Jego ojciec był inżynierem i miał firmę ACRAC (ang. Air Conditioning, Refrigeration, Air Compressors) zajmującą się sprzedażą i naprawą urządzeń chłodniczych oraz handlem lodem spożywczym, a matka prowadziła biuro w firmie męża i była notariuszką w miejskim kuratorium oświaty[9][10]. Wychowywał się w domu, w którym ojciec bił matkę i dzieci[11]. Gdy miał 13 lat, jego rodzice zdecydowali się na separację, jednak rozwiedli się dopiero w 1997[12][13][14]. Z kolejnego związku ojca ma przyrodnią siostrę, Ashley[15].
Dorastał w Wynnefield w zachodniej Filadelfii[16]. Był dzieckiem o bogatej wyobraźni, a przez swój oryginalny styl bycia i ubierania się pozostawał ofiarą prześladowań wśród rówieśników[17]. Za namową babci już jako dziecko występował podczas licznych uroczystości kościelnych, poza tym uczył się gry na fortepianie i instrumentach perkusyjnych[18]. Choć wychował się w rodzinie baptystów, uczęszczał do katolickiej szkoły pw. Naszej Pani z Lourdes, gdzie odczuwał dyskryminację na tle rasistowskim i wyznaniowym[19]. W połowie ósmej klasy przerwał naukę w tej szkole, a edukację kontynuował w liceum Overbrook[20]. Wbrew powszechnej opinii, nie odrzucił propozycji stypendium na Massachusetts Institute of Technology (MIT); nigdy bowiem nie aplikował do szkoły wyższej, mimo że włączony został do programu dla przyszłych studentów MIT[21][14]. Smith wytłumaczył tę sytuację w jednym z wywiadów mówiąc: Moja mama (...) miała przyjaciela, będącego kierownikiem przyjęć w MIT. Osiągnąłem całkiem wysokie wyniki SAT, a oni potrzebowali czarnych dzieci, więc prawdopodobnie zostałbym przyjęty, ale ja nie zamierzałem iść do college’u[22]. Jako nastolatek pracował w firmie ojca, zajmując się pakowaniem kostek lodu do worków[23].
Pierwsze rymy hip-hopowe napisał w wieku 12 lat[24]. Jego główną inspiracją muzyczną był Grandmaster Caz[25]. W okresie licealnym brał udział w wielu hip-hopowych bitwach freestyle’owych[26]. Następnie dołączył, posługując się pseudonimem „Fresh Prince”, do grupy Hypnotic MCs, którą tworzyli z nim: DJ Groove, Jamie Fresh, Sheihkie-D i Mark „Lord Supreme” Forrest[27].
Profesjonalną działalność muzyczną rozpoczął jako MC w formacji hip-hopowej DJ Jazzy Jeff & The Fresh Prince, którą utworzył z Jeffreyem „DJ Jazzy Jeffem” Townesem – turntablistą i producentem[28]. Początkowo występowali m.in. na imprezach osiedlowych i piknikach charytatywnych, a w 1986 zagrali swój pierwszy koncert na dużej scenie (na Wynne Ballroom w Wynnefield)[29]. Po wygranej Townesa na turnieju Battle for World Supremacy zaczęli regularnie występować w klubach nocnych w Filadelfii, zagrali także koncerty w Delaware i Atlantic City[30]. Z czasem dołączył do nich beatboxer Clarence „Ready Rock C” Holmes[31]. W marcu 1986 wydali pod szyldem nowo powstałej wytwórni Word-Up Records Dany Goodmana swój debiutancki singiel z humorystycznymi piosenkami „Just One of Those Days” i „Girls Ain’t Nothing but Trouble”; drugi z utworów stał się radiowym przebojem[32]. Latem nagrali debiutancki album pt. Rock the House, zagrali kilka koncertów z LL Cool J-em i Whodinim oraz wyruszyli w pierwszą ogólnokrajową trasę koncertową, na której supportowali grupy Public Enemy i 2 Live Crew; trasę zakończyli późnym latem 1988 po zagraniu niemal 200 koncertów[33]. W międzyczasie podpisali kontrakt z Russellem Simmonsem z Def Jam Recordings oraz umowę dystrybucyjną z wytwórnią Jive Records, która w marcu 1987 wydała ponownie wydała Rock the House[34]. Album dotarł do 83. miejsca na amerykańskiej liście sprzedaży Billboard 200 i rozszedł się w nakładzie ponad 500 tys. egzemplarzy, za co duet odebrał certyfikat złotej płyty[35]. Jesienią 1987 rozpoczęli w londyńskim studiu Jive Records sesję nagraniową na kolejny album[36]. Dwypłytowy He’s the DJ, I’m the Rapper wydali w marcu 1988 i promowali go singlami: „Brand New Funk” i „Parents Just Don't Understand”[36]. Z krążkiem dotarli do czwartego miejsca na liście Billboard 200 i uzyskali za niego status potrójnej platynowej płyty za sprzedaż w ponad 3 mln egzemplarzy[37]. W 1988 wygrali pierwszą nagrodę Grammy w kategorii muzyki rapowej, otrzymując statuetkę za najlepsze wykonanie utworu rapowego („Parents Just Don’t Understand”); zbojkotowali jednak galę wręczenia nagród z powodu nieemitowania części rapowej w telewizji[38]. W 1989 zdobyli dwie American Music Awards za wygraną w kategoriach: Ulubiony artysta rap/hip-hopowy i Ulubiony album rap/hip-hopowy (za He's the DJ, I'm the Rapper)[39]. Jesienią 1989 wydali trzeci album pt. And in This Corner…, który nagrywali w Compass Point Studio na Bahamach i który promowali singlem „I Think I Can Beat Mike Tyson”[40]. W ramach promocji wyruszyli w kolejną trasę koncertową, podczas której coraz częściej dochodziło do konfliktów w zespole, co ostatecznie zakończyło się odejściem „Ready Rocka”[41]. Duet przechodził również kryzys popularności, który doprowadził do zakończenia działalności zespołu[42].
Wraz z początkami kariery prowadził rozrzutny styl życia i nie wywiązywał się z opłat związanych z podatkiem dochodowym[43][44]. W konsekwencji Internal Revenue Service wycenił jego dług względem państwa na kwotę 2,8 milionów dolarów, zajmując część dochodu aktora oraz jego prywatnych posesji[44]. W 1989 Smith został aresztowany pod zarzutem czynnej napaści i uszkodzenia ciała oraz udziału w zmowie przestępczej, której w rzeczywistości dokonał jego wspólnik, Charlie Mack, atakując Williama Hendricksa, promotora muzycznego zaprzyjaźnionego z Danem Goodmanem[45]. W 1990 był bliski bankructwa[46]. Przełomem w jego sytuacji finansowej okazało się podpisanie kontraktu z telewizją NBC i rola w sitcomie Bajer z Bel-Air, którą otrzymał dzięki wsparciu Quincy’ego Jonesa[47]. Serial odniósł duży sukces komercyjny i na dobre zapoczątkował karierę aktorską Smitha[48]. On sam stwierdził, że jego celem było stanie się „największą gwiazdą filmową na świecie”[49], dlatego – wraz z przyjacielem, producentem filmowym Jamesem Lassiterem — dokładnie studiował wspólne cechy największych hitów kasowych w historii[13][50]. Jednocześnie pracował nad czwartym albumem Jazzy Jeff & The Fresh Prince pt. Homebase[51]. Płytę promowali singlem „Summertime”, który dotarł do pierwszego miejsca na liście Hot R&B/Hip-Hop i czwartego na liście Hot 100, a także przyniósł duetowi nagrodę Grammy za najlepsze wykonanie utworu rapowego[52]. Za album uzyskali certyfikat platynowej płyty oraz American Music Awards dla ulubionego albumu rap/hip-hopowego[53].
Zebrał przychylne recenzje dzięki roli oszusta Paula Poitiera w filmie Szósty stopień oddalenia (1993), ekranizacji spektaklu Johna Guare'a o tym samym tytule; za występ w produkcji zainkasował 300 tys. dol[54]. W tym czasie odrzucił propozycję zagrania w filmie Osiem głów w torbie (1997), za co oferowano mu 10 mln dol[55]. Następnie wystąpił jako detektyw Mike Lowrey w ciepło przyjętej przez widzów komedii Bad Boys (1995) z Martinem Lawrencem[56]. W 1996 zakończył pracę nad Bajerem z Bel-Air, kręcąc ostatni, szósty sezon serialu[57].
.jpg)
Zagrał kapitana Stevena Hillera, jedną z głównych ról w filmie Dniu Niepodległości (1996), który stał się drugim najbardziej dochodowym obrazem w historii ówczesnego box office’u wszech czasów – zarobił łącznie 817 mln dol[58][59]. Jeszcze większy sukces kasowy osiągnął dzięki występowi w roli w filmie Stevena Spielberga Faceci w czerni, który przyniósł twórcom 850 mln dol. zysku[60]. Obraz promował tytułową piosenką[61], która znalazła się na szczycie list przebojów w kilku regionach na całym świecie, m.in. w Wielkiej Brytanii[62], oraz przyniosła mu nagrodę Grammy za najlepszy występ hip-hopowy[63]. Płyta ze ścieżką dźwiękową do filmu rozeszła się w ponad 5 mln egzemplarzy[64].
Latem 1997 kontynuował solową karierę muzyczną, wydając singiel „Just Cruisin'”. Utwór, wraz z „Men in Black”, umieścił później na swoim debiutanckim albumie pt. Big Willie Style, z którym dotarł do pierwszej dziesiątki amerykańskiej listy Billboard 200 i uzyskał dziewięciokrotną platynę certyfikowaną przez Recording Industry Association of America[65]. Trzeci singiel z albumu „Gettin 'Jiggy wit It”, wydany w 1998, stał się pierwszym numerem Smitha na liście Billboard Hot 100[66].
Po sukcesie Facetów w czerni wystąpił u boku Gene Hackmana w filmie Wróg publiczny. (1998). Następnie odrzucił propozycję roli Neo w serii Matrix na rzecz filmu Bardzo dziki zachód (1999). Pomimo rozczarowania związanego z komercyjnym wynikiem Bardzo dzikiego zachodu, Smith przyznał, że nie żałuje swojej decyzji, dodając, iż występ Keanu Reevesa jako Neo był zdecydowanie lepszy, niż to, co on sam mógłby pokazać w tej roli[67].
W 2000 rozpoczął pracę nad tytułową rolą w filmie biograficznym Ali (2001) o Muhammadzie Alim; jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć odbył kilkumiesięczne treningi bokserskie i wytrzymałościowe[68]. Za rolę w tym obrazie otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara (dla najlepszego aktora pierwszoplanowego)[69]. W 2004 znalazł się na liście 40 najbogatszych osób w Stanach Zjednoczonych, które nie ukończyły 40. roku życia[70]. W 2005 został wpisany do Księgi rekordów Guinnessa, jako że w ciągu 24 godzin obecny był na rekordowych trzech premierach filmowych[71]. Za główną rolę w filmie W pogoni za szczęściem (2006) uzyskał swoją drugą w karierze nominację do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego[72].
W kwietniu 2007 został określony przez tygodnik „Newsweek” mianem najbardziej wpływowego aktora w Hollywood[73]. 10 grudnia 2007 pozostawił odcisk swojej dłoni i stopy przed Grauman’s Chinese Theatre na Hollywood Boulevard[74]. Cztery dni później premierę miał kolejny film z jego udziałem, Jestem legendą[75]. Jeden z recenzentów napisał, że sukces komercyjny obrazu „ugruntował pozycję Smitha jako najbardziej dochodowej postaci w Hollywood”[76]. Sukces kasowy osiągnął również kolejny film ze Smithem w roli głównej – Hancock (2008), który przyniósł twórcom 600 mln dol. przychodu[72]. W 2008 magazyn „Forbes” uznał Smitha za najlepiej zarabiającego aktora na świecie, z rocznym dochodem powyżej 80 mln dol[77]. W programie Barbary Walters, który 4 grudnia 2008 wyemitowała telewizja ABC, Smith przedstawiony został jako jedna z dziesięciu najbardziej fascynujących postaci 2008[78]. Prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama przyznał, że jeśli kiedykolwiek powstanie film o jego życiu, chciałby, aby w jego rolę wcielił się Smith[79]. Obama powiedział również, że rozmawiał ze Smithem o możliwości nakręcenia obrazu o wyborach z 2008, jednak nie może to nastąpić przed końcem jego prezydentury[79].
19 sierpnia 2011 potwierdzono, że Smith wrócił po kilku latach przerwy do studia nagraniowego, gdzie wraz z producentem La Marem Edwardsem pracuje nad nowym albumem muzycznym[80]. W 2012 premierę miał pierwszy od czterech lat film z udziałem Smitha – Faceci w czerni III. W tym samym roku pracowano nad filmem The Last Pharaoh, w którym Smith zagrał główną rolę – faraona Taharki[81]. Był pomysłodawcą i współproducentem filmu 1000 lat po Ziemi (2013), w którym zagrał także główną rolę i wystąpił u boku młodszego syna, Jadena[82]. Obraz sci-fi zebrał chłodne recenzje i poniósł porażkę komercyjną[83]. W 2017 zasiadł w jury konkursu głównego na 70. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes[84]. W maju 2018 wraz z Nickim Jamem i Erą Istrefi nagrali utwór „Live It Up”, oficjalną piosenkę Mistrzostw świata w piłce nożnej w Rosji. We wrześniu z okazji swoich 50. urodzin wykonał skok na bungee do Wielkiego Kanionu, co było transmitowane na żywo na kanale „Yes Theory” na YouTubie[85]; Will Smith: The Jump w pierwsze 48 godzin od premiery odnotował ponad 17,5 mln wyświetleń[86].
W marcu 2022 na 94. ceremonii wręczenia Oscarów odebrał nagrodę dla najlepszego aktora pierwszoplanowego za rolę w filmie King Richard. Zwycięska rodzina. Podczas gali spoliczkował prowadzącego ceremonię Chrisa Rocka, który żartował z żony Smitha, Jady[87][88][89]. Smith przeprosił później Rocka za swoją reakcję[90][91].
W latach 80. spotykał się z Melanie Parker[92]. Następnie związał się z Tanyą Moore[93]. W 1992 poślubił Sheree Zampino, z którą rozwiódł się już trzy lata później[94]. Mają syna Willarda Christophera „Treya” Smitha III (ur. 1992)[95], który w 1998 pojawił się w wideoklipie do piosenki ojca „Just the Two of Us”. 31 grudnia 1997 poślubił aktorkę Jadę Pinkett, z którą ma dwoje dzieci: Jadena Christophera Syre'a (ur. 1998) oraz Willow Camille Reign (ur. 2000)[96]. Jaden zagrał syna Willa w filmie W pogoni za szczęściem (2006)[97], a Willow wcieliła się w rolę córki aktora w obrazie Jestem legendą (2007). Jako wzór, z którego czerpie w wychowaniu własnych dzieci, Smith wymienia swojego ojca: Patrzę na mojego tatę i to, jak wiele wysiłku wkładał, by wykarmić i ubrać czwórkę dzieci, i do tego wciąż znajdował czas, by spędzać z nami swój czas[98].
Posiada prywatne rezydencje na Star Island w Miami Beach, w Los Angeles, Filadelfii oraz w Sztokholmie[99].
Wraz z bratem Harrym Smithem jest właścicielem firmy Treyball Development Inc.[100].
W 2008 wsparł finansowo kampanię prezydencką Demokraty Baracka Obamy[101]. 11 grudnia 2009 wraz z żoną poprowadzili w Oslo koncert z okazji wręczenia Pokojowej Nagrody Nobla, którą otrzymał Obama[102].
W dzieciństwie należał do Kościoła Baptystów[103]. W jednym z wywiadów przyznał, że studiował wiele religii, w tym scjentologię, wypowiadając się o niej w pozytywnym świetle: Myślę, że wiele idei scjentologii jest wspaniałych i rewolucyjnych, a zarazem nie-religijnych[104][105]. Dodał: 98% scjentologów jest takich samych, jak ci, którzy hołdują Biblii... Nie uważam, że jeśli ktoś zamiast słowa „duch” używa określenia „thetan”, zmienia się jego właściwa definicja[106]. Jednocześnie zaprzeczył, jakoby miał być członkiem Kościoła Scjentologicznego, mówiąc: Jestem chrześcijaninem. Studiuję wszystkie religie i szanuję wszystkich ludzi oraz wszystkie życiowe drogi[107]. W 2007 przekazał 1,3 mln dol. na cele charytatywne, z czego 450 tys. dol. trafiło do dwóch organizacji chrześcijańskich, natomiast 122 tys. dol. zostały przekazane organizacjom scjentologicznym; pozostałe środki przeznaczono na m.in. meczet w Los Angeles, kościoły i szkoły chrześcijańskie, a także Icchak Rabin Memorial Center w Izraelu[108]. Wraz z żoną założył w Calabasas prywatną szkołę podstawową New Village Leadership Academy, która wzbudziła kontrowersje ze względu na wykorzystanie Study Tech, metody nauczania, stworzonej przez L. Rona Hubbarda, założyciela Kościoła Scjentologicznego[109].
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
