Data i miejsce urodzenia |
16 lutego 1922 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
28 lutego 1973 |
Minister spraw wewnętrznych | |
Okres |
od 22 grudnia 1971 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej | |
Okres |
od 4 maja 1966 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Wiesław Ociepka (ur. 16 lutego 1922 w Sosnowcu, zm. 28 lutego 1973 w Mostach) – polski prawnik i polityk, działacz komunistyczny i sportowy, minister spraw wewnętrznych w latach 1971–1973, poseł na Sejm PRL VI kadencji.
Syn Stanisława i Weroniki. Ukończył dwuletnią szkołę partyjną (1953–1955) oraz studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim[1].
W czasie II wojny światowej został wywieziony do obozu pracy przymusowej, skąd zbiegł[1]. Od 1945 należał do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1945–1948 był etatowym pracownikiem Związku Walki Młodych na szczeblu wojewódzkim i centralnym, zaś w 1950 zasiadał we władzach Związku Młodzieży Polskiej[1].
W 1955 był starszym instruktorem w Wydziale Organizacyjnym Komitetu Centralnego PZPR, a następnie, do 1960, sekretarzem organizacyjnym komitetu wojewódzkiego w Szczecinie. W kolejnych latach pracował w Wydziale Administracyjnym KC PZPR, gdzie pełnił funkcje zastępcy kierownika (1960–1971) i kierownika (1971). W 1964 został zastępcą członka Komitetu Centralnego. Od 22 grudnia 1971 był ministrem spraw wewnętrznych w rządach Piotra Jaroszewicza. W grudniu 1971 został również członkiem KC PZPR. Od marca 1972 był posłem na Sejm PRL VI kadencji. W latach 1960–1965 był wiceprezesem, a od 1965 do 1972 prezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej.
W lutym 1973 pod Szczecinem, z powodu oblodzenia, rozbił się polski wojskowy samolot transportowy An-24. Leciały nim delegacje rządowe Polski i Czechosłowacji. Najwyższym rangą spośród 18 ofiar katastrofy był Wiesław Ociepka[2][3].
Został pochowany 3 marca 1973 na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 29A-półkole II-1)[4]. W uroczystościach pogrzebowych wzięli udział m.in. Edward Gierek, Henryk Jabłoński i Piotr Jaroszewicz[5].
Był żonaty z Alicją z Szamotów (1918–2017)[4], z którą miał dwóch synów.
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.