| |
| |
| park narodowy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Siedziba | |
| Data utworzenia |
16 kwietnia 1957 |
| Akt prawny |
Dz.U. z 1957 r. nr 24, poz. 114 |
| Powierzchnia |
75,84 km² |
| Powierzchnia otuliny |
72,56 km² |
| Obszary chronione | |
| Ochrona |
ścisła 2,60 km² |
| Odwiedzający |
1,2 mln rocznie[2] |
.png)
| |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
 52°16′07″N 16°47′53″E/52,268611 16,798056
| |
| Strona internetowa | |
Wielkopolski Park Narodowy – polski park narodowy o powierzchni 7584,93 ha, utworzony 16 kwietnia 1957, położony nad Wartą, na południe od Poznania, w trójkącie miast Luboń-Stęszew-Mosina. W Parku utworzono 18 obszarów ochrony ścisłej o łącznej powierzchni 260 ha. Chronią one rozmaite formy krajobrazu polodowcowego oraz najbardziej naturalne zbiorowiska roślinne, a także związane z nimi zwierzęta.
Powierzchnia parku ze strefą ochronną (tzw. otuliną) wynosi 14 840 ha.
Siedziba dyrekcji Parku oraz Muzeum Przyrodnicze Parku mieszczą się w Jeziorach, nad Jeziorem Góreckim – w centralnej części WPN. Do Jezior prowadzi droga zwana Greiserówką.
Inicjatorem powstania Wielkopolskiego Parku Narodowego jeszcze przed II wojną światową był prof. Adam Wodziczko[3]. Określił ten obszar jako prawdziwe muzeum form polodowcowych i żywe muzeum przyrody[3].
Wielkopolski Park Narodowy został utworzony w 1957 r.[4][3], a jego granice objęły powierzchnię 9600 ha, z czego pod zarządem parku zostało ok. 5100 ha. W 1996 r. zmieniono jego granice[5], które obejmują obecnie powierzchnię 7584 ha, oraz ustanowiono wokół parku strefę ochronną (tzw. otulinę), której powierzchnia razem z terenem parku wynosi 14 840 ha.
Wielkopolski Park Narodowy obejmuje ochroną krajobraz polodowcowy i typowe dla niego formy ukształtowania terenu: morenę czołową i denną, ozy, drumliny, wydmy, parowy i różne formy jezior: rynnowe, kociołki, odpływowe i bezodpływowe[3][6]. Jeziora są całkowicie lub częściowo otoczone lasem[3]. Największym z głazów narzutowych jest Głaz Leśników (obw. 10,5 m)[7].
Część wiekowych borów sosnowych, w stanie zbliżonym do stanu pierwotnego jest objęta ochroną ścisłą[3]. Władze Parku Narodowego dążą również do przekształcenia istniejących lasów tak, by osiągnęły postać bliższą naturalnej[3]. W latach 80. XX wieku inwentaryzacje wykazały na terenie parku ponad 900 gatunków roślin naczyniowych, 276 grzybów, 170 mchów i 120 porostów[7].
Fauna Wielkopolskiego Parku Narodowego charakteryzuje się bogactwem gatunków należących do rozmaitych grup systematycznych. Dominują tu gatunki środkowoeuropejskie i eurosyberyjskie. Najbogatsza jest fauna bezkręgowców[7], wśród których najliczniej reprezentowane są owady – ponad 3 tys. gatunków[8]. Lasy obfitują w chrząszcze. Są wśród nich gatunki chronione takie jak jelonek rogacz, kozioróg dębosz[8], ale także pospolite, uszkadzające drzewa m.in. sosnę – cetyniec większy, cetyniec mniejszy, przypłaszczek granatek oraz drwalnik paskowany. Miejsca suche i ciepłe zasiedlają owady prostoskrzydłe, takie jak pasikonik zielony czy świerszcz polny oraz błonkoskrzydłe, do których należą m.in. mrówka rudnica. Na obszarze Parku występuje ponad 40 gatunków ssaków. Z owadożernych spotykamy tu m.in. ryjówki, nasze najmniejsze ssaki. Żyją tu również rozmaite gatunki nietoperzy i gryzoni. Z drapieżników zamieszkują m.in. kuna leśna, borsuk, lis[7]. Gady są reprezentowane przez jaszczurkę zwinkę i żyworodną, padalca, zaskrońca i gniewosza plamistego[7]. Rozległe lasy stanowią ostoję dla licznych jeleni, saren i dzików[7].
Ptaki w Parku reprezentowane są przez 227 gatunków lęgowych i przelotnych. Z rzadko spotykanych wymienić należy kraskę, zimorodka[6] i dzięcioła czarnego. Z drapieżnych można zauważyć wśród lasów i łąk kanię czarną, w pobliżu pól myszołowa zwyczajnego, a przy bagnach błotniaka stawowego. Na jeziorach często widuje się kaczkę krzyżówkę, cyrankę, cyraneczkę oraz perkoza dwuczubego. Od 2005 roku na Wyspie Zamkowej obserwowane są również kormorany. Ostatnie obserwacje donoszą o obecności około 200 osobników (2009 r.).
Obszar Wielkopolskiego Parku Narodowego obejmuje 18[9] obszarów ochrony ścisłej:
W Parku Narodowym istnieje gęsta sieć szlaków pieszych[11]:
Szlak turystyczny Osowa Góra - Sulęcinek (Osowa Góra – leśniczówka Górka – Jezioro Góreckie – OOŚ Grabina – Jeziory – Głaz Leśników – Puszczykówko PKP, dł. 14,2 km)
Szlak turystyczny Iłowiec - Otusz (Mosina PKP – Pożegowo – Osowa Góra – jezioro Kociołek – Górka – jezioro Dymaczewskie – Łódź – jezioro Witobelskie – Witobel – Stęszew PKP, dł. 13,2 km)
Szlak im. Bernarda Chrzanowskiego (stacja Puszczykowo – Jarosławiec – Głaz Leśników – OOŚ Pojniki – stacja Puszczykówko, dł. 11,8 km)
Szlak turystyczny Stęszew - Szreniawa (Stęszew PKP – jezioro Lipno – OOŚ Bagno Dębienko – Wypalanki – mogiły – Jezioro Chomęcickie – stacja Trzebaw Rosnówko – jezioro Jarosławieckie – Jarosławiec – wzniesienie 125 – Szreniawa PKP, dł. 18,7 km)
Szlak turystyczny Trzebaw Rosnówko – Dymaczewo Stare (Trzebaw Rosnówko PKP – Trzebaw – Łódź – Dymaczewo Stare PKS, dł. 10,6 km) Szlak imienia Arkadego Fiedlera (stacja Puszczykowo - brzeg Warty - Muzeum Arkadego Fiedlera - Puszczykówko PKP - cmentarz w Puszczykowie, dł. 6,7 km)[12][13][14]Przez Wielkopolski Park Narodowy przebiega samochodowy szlak turystyczny o nazwie Trasa Kórnicka oraz Pierścień Rowerowy dookoła Poznania. Południowo-wschodnim skrajem WPN, między Rogalinkiem a Mosiną przechodzi Wielkopolska Droga św. Jakuba. Od wiosny do jesieni przy bezdeszczowej pogodzie na linii kolejowej do Osowej Góry odbywają się kursy drezyn Mosińskiej Kolei Drezynowej[15]. Start i koniec kursu znajduje się na przystanku Mosina Pożegowo.
.jpg)
| Obszary ochrony ścisłej |
|
|---|---|
| Jeziora | |
| Inne obiekty na terenie parku | |
| Szlaki turystyczne |
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.
