Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód |
Werner Meyer-Eppler (ur. 30 kwietnia 1913 w Antwerpii, zm. 8 lipca 1960 w Bonn)[1][2] – niemiecki fizyk, fonetyk i elektroakustyk, uznawany za bezpośredniego prekursora muzyki elektronicznej[1].
W latach 1932–1939 studiował fizykę, matematykę i chemię na Uniwersytecie Kolońskim i Uniwersytecie w Bonn[1][2]. Z tym ostatnim uniwersytetem związał swoją karierę naukową: w 1942 uzyskał habilitcję, od 1949 był zatrudniony na stanowisku asystenta, od 1954 docenta, a od 1955 profesora[1]. Kierował Wydziałem Fonetyki, wykładał też teorię informacji[1][3][4].
Zajmował się zagadnieniami sztucznej mowy[1][5], analizując różnorodne formy komunikacji interpersonalnej i komunikowania się człowieka ze światem poprzez obserwację. Badał związek między akustyką fizyczną, inżynierią komunikacyjną i tradycyjną komunikacją werbalną, tj. fonetyką zorientowaną bardziej językowo i fizjologicznie. Wprowadził nowe techniki analityczne, takie jak analiza korelacji, metody statystyczne amplitudy oraz traktowanie formantów samogłosek jako problemu wartości własnych[2].
Pod koniec lat 40. skupił się na problematyce wytwarzania dźwięku, zwłaszcza na związkach zachodzących pomiędzy strukturą generowanego elektronicznie sygnału a barwą otrzymywanego dźwięku. Zestawiając i nakładając na siebie tony proste formował szeregi złożonych dźwięków syntetycznych, nazywanych przez niego modelami dźwiękowymi[1][5]. Metodę tę przedstawił w licznych publikacjach, audycjach radiowych i wykładach[2]. Zainteresowało się nią środowisko muzyczne, zwłaszcza kompozytorzy z tzw. „kolońskiej szkoły” muzyki elektronicznej – Robert Beyer, Herbert Eimert i Karlheinz Stockhausen[1]. W 1950 Meyer-Eppler wraz z Robertem Beyerem demonstrował swoje elektroniczne modele dźwiękowe podczas kursu pod nazwą „Klangwelt der elektronische Musik” na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie[4][5][6]. Beyer skoncentrował się na zasadach projektowania stosowanych przy konstruowaniu elektronicznych instrumentów muzycznych, a Meyer-Eppler przedstawił stan badań w dziedzinie syntezy mowy[3]. Rok później obaj wrócili do Darmstadt z cyklem wykładów na temat możliwości elektronicznego wytwarzania dźwięku[4][6].
W 1951 wraz z Eimertem i Beyerem założył przy radiu kolońskim NWDR Studio muzyki elektronicznej (WDR) . Było to pierwsze tego rodzaju studio poświęcone muzyce wykorzystującej dźwięki generowane elektronicznie[1][4][5].
Meyer-Eppler, mimo iż sam nie był kompozytorem, wniósł pionierski wkład w rozwój muzyki elektronicznej. To od niego przejęto nie tylko syntezę addytywną, ale także sam termin „muzyka elektroniczna”[1][2].
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.
Zawartość tej strony pochodzi stąd.