Walki o Bobrujsk
I wojna światowa, front wschodni
Ilustracja
Twierdza w Bobrujsku
Czas

2 lutego – 11 marca 1918

Miejsce

Bobrujsk

Terytorium

Republika Rosyjska

Wynik

zwycięstwo I Korpusu Polskiego, zdobycie i utrzymanie miasta, odwrót bolszewików

Strony konfliktu
Dowborczycy  Rosyjska FSRR
Dowódcy
gen. Józef Dowbor-Muśnicki
płk Bolesław Jaźwiński
kpt Stanisław Wrzaliński
gen. Maksymowicz
gen. Romanowskij
płk Jukums Vācietis
Siły
I Korpus Polski w Rosji:
* 1 Dywizja Strzelców Polskich
* 2 Dywizja Strzelców Polskich
* Legia Rycerska
Armia Czerwona: 526 pułk sowiecki, marynarze, zrewolucjonizowane chłopstwo, Strzelcy łotewscy
Straty
kilkudziesięciu zabitych, kilkuset rannych kilkuset rannych, kilka tysięcy jeńców
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia53°09′N 29°13′E/53,150000 29,216667

Walki o Bobrujskwalki stoczone w dniach 2 lutego – 11 marca 1918 o Bobrujsk przez I Korpus Polski w Rosji pod dowództwem generała Józefa Dowbora-Muśnickiego z oddziałami sowieckimi podczas I wojny światowej.

24 lipca 1917 generał wojsk rosyjskich Józef Dowbor-Muśnicki zorganizował na Białorusi z żołnierzy Polaków służących w Armii Imperium Rosyjskiego I Korpus Polski w składzie trzech dywizji piechoty (około 30 tys. żołnierzy). W styczniu 1918 rozpoczął on walki z Armią Czerwonąkorpusowi udało się zająć Rohaczów. Jednak Dowbor-Muśnicki dążył do zajęcia twierdzy Bobrujsk:

Zajęcie Bobrujska było moim głównym celem ponieważ twierdza umożliwiała przegrupowanie wojsk i skuteczną obronę. ... Dopiero po utracie twierdzy bolszewicy zaczęli rozumieć jej strategiczne znaczenie.

Sowieci bronili Bobrujska siłami około 7 tys. żołnierzy. Oblężenie miasta rozpoczęło się 2 lutego. 3 lutego 1918 Bobrujsk został zdobyty. Oddziały generała Dowbora-Muśnickiego opanowały miasto i twierdzę. Polacy zdobyli wielkie magazyny z zaopatrzeniem wojskowym, amunicją i prowiantem. Korpus uzyskał środki do dalszej walki. Bolszewicy nie chcieli pogodzić się ze stratą miasta i twierdzy. Oddziały Armii Czerwonej i tzw. Czerwoni Partyzanci za wszelką cenę chcieli odbić miasto. Walki trwały w całej okolicy (m.in. pod Rohaczowem) i straty rosły po obu stronach. Polacy zorganizowali cmentarz wojskowy, gdzie chowano poległych i zmarłych żołnierzy i oficerów. W walkach szczególnie odznaczyli się, żołnierze Legii Rycerskiej.

7 lutego oddziały 1 Dywizji Strzelców i 3 Pułku Ułanów zaatakowały z dwóch kierunków Żłobin; pomimo wkroczenia grupy północnej do miasta, nie zdołała przebić obrony na dworcu kolejowym, wzmocnionej przez marynarzy bolszewickich i pociąg pancerny, i siły polskie musiały się wycofać za rzekę Ołę[1].

Na mocy traktatu brzeskiego Rosja bolszewicka zgodziła się na okupację przez armię niemiecką białoruskich guberni z Mińskiem i Bobrujskiem, zajętych już w lutym 1918 podczas ofensywy niemieckiej w przerwie rokowań w Brześciu. Niemcy początkowo tolerowali obecność terytorium zajmowanego przez korpus polski, jednak w maju 1918 zażądali rozbrojenia korpusu. Generał Dowbor-Muśnicki nie uzyskawszy poparcia Rady Regencyjnej zmuszony został do złożenia broni Niemcom. Przed ewakuacją z Twierdzy Bobrujsk dowództwo Korpusu zdecydowało utworzyć na miejscu cmentarza polskiego kopiec jako pomnik poległych w walkach o niepodległość Polski. Po wojnie polsko-bolszewickiej kopiec Dowborczyków w Twierdzy Bobrujsk został zniszczony.

W 1932 Dowborczycy odtworzyli małą kopię kopca bobrujskiego na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. W nim chowano żołnierzy generała Dowbora-Muśnickiego, mieszkających w niepodległej Polsce.

Walki o Bobrujsk zostały upamiętnione na Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie, napisem na jednej z tablic w czasie II RP i po 1990 „BOBRUJSK 2 II - 11 III 1918”.

Przypisy

  1. Werma. Pierwszy bój o Żłobin. „Placówka. Ilustracja Polska. Miesięcznik myśli i czynowi Dowborczyków poświęcony”. Nr 6 i 7/1934. XIX. s. 95-96. Warszawa. 

Bibliografia

  • Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
  • Wacław Lipiński: Walka zbrojna o niepodległość Polski 1905 - 1918, Wolumen, Warszawa 1990.
  • Mieczysław Wrzosek: Polski czyn zbrojny podczas pierwszej wojny światowej 1914-1918, Państwowe Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, Warszawa 1990, ISBN 83-214-0724-2.

Witaj

Uczę się języka hebrajskiego. Tutaj go sobie utrwalam.

Źródło

Zawartość tej strony pochodzi stąd.

Odsyłacze

Generator Margonem

Podziel się